Είδαμε τη μουσική παράσταση «Ας ερχόσουν για λίγο»

της Ειρήνης Ορφανίδου

Καθ’ οδόν για το «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος», έψαχνα στο youtube Μανώλη Φάμελλο. Ήθελα να τον ακούσω στο «Ας ερχόσουν για λίγο» του Μιχάλη Σουγιούλ. Να θυμηθώ το παλιό, γλυκό τραγούδι, που είπε σε πρώτη εκτέλεση η Δανάη και επανέφερε δεκαετίες αργότερα η Αρλέτα, με τον τρόπο ενός από τους πιο ταλαντούχους τραγουδοποιούς του καιρού μας. Και προς στιγμή ένιωσα καλύτερα. Γιατί οι ενοχές που έρχονται όταν φωτίζεις «κάτι» που δεν αφορά άμεσα στο target group 25-44 (το ισχυρό αγοραστικό κοινό), αλλά ανοίγεσαι, δεν είναι αμελητέες. Στο θέατρο είναι απολύτως θεμιτό να δεις -για εκατοστή φορά- Άμλετ ή Λυσιστράτη, αλλά στη μουσική, πλην της κλασικής και της όπερας, μάλλον είσαι εκτός τόπου όταν ασχολείσαι με έργα που γυρίζουν πίσω τον χρόνο. Αισθάνεσαι ότι οφείλεις να απολογηθείς.

Αρχίζοντας από το τέλος, η μουσική παράσταση του Δημήτρη Μαλισσόβα, «Ας ερχόσουν για λίγο», αφιερωμένη στον συνθέτη Μιχάλη Σουγιούλ, είναι μία καλή, τίμια δουλειά. Μια παράσταση που δεν πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες (η έκφραση δεν είναι κομψή, ούτε δόκιμη, αποτυπώνει ωστόσο, τις προθέσεις του σκηνοθέτη της με τον πιο άμεσο τρόπο), που συγκινεί και επιπλέον, θυμίζει πόσο διαβολικά κοντά βρίσκονται παρελθόν και παρόν.

Δηλαδή, στον καιρό των capital controls και του παρ’ ολίγον Grexit, έχει ενδιαφέρον να θυμάται κανείς ότι, με την είσοδο της Ελλάδας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα θέατρα έκλεισαν μόλις για τρεις ημέρες και όταν άνοιξαν, έπρεπε δύο φορές την εβδομάδα να αναπροσαρμόζουν τις τιμές των εισιτηρίων, τα οποία λόγω πληθωρισμού έφτασαν να κοστίζουν μέχρι και 1 δισεκατομμύριο δραχμές έκαστο. Ή, ότι το 1946, επειδή οι Αθηναίοι δεν είχαν χρήματα για το θέατρο, επινοήθηκαν τα αναψυκτήρια, όπου οι ορχήστρες στο «Άλσος» (με χωρητικότητα 2.000 άτομα) και στην «Αίγλη» έπαιζαν μουσική από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Ο Μαλισσόβας κατεβαίνει στο γήπεδο -για άλλη μια φορά- διαβασμένος, περιδιαβαίνοντας με άνεση την Αθήνα από τα χρόνια του μεσοπολέμου μέχρι τα μεταπολεμικά.

Η παράσταση
Το εύρημα της παράστασης είναι ότι το «πνεύμα» του Σουγιούλ παρακολουθεί έναν σύγχρονο θίασο, ενώ ετοιμάζει αφιέρωμα στον… Σουγιούλ.

Ο καλλίφωνος Γιάννης Μπέζος -που είτε τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη, είτε Γιώργο Ζαμπέτα, είτε Σουγιούλ, παραμένει εξίσου απολαυστικός- ερμηνεύει το «πνεύμα» του συνθέτη και η στέρεη, συμπαγής παρουσία του κυριαρχεί στη σκηνή.

Η ιστορία ξετυλίγει το νήμα από τα παιδικά χρόνια του Σουγιούλ στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, περνά στη Σμύρνη όπου οι 8.000 Έλληνες του Αϊδινίου βρήκαν καταφύγιο από τους Τσέτες, την Αθήνα όπου κατέφυγαν, πρόσφυγες πια, την Τρίπολη, το καλοκαίρι που ο νεαρός Μιχάλης αποφασίζει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική, τα τραγούδια, τη νυχτερινή Αθήνα, την επιστήθια φίλη του Σοφία Βέμπο, την Αίγυπτο και τα σαν της Τσινετσιτά, πλούσια στούντιο της, τους έρωτες, τους δύο γάμους και τα παιδιά του, και φτάνει μέχρι το πρόωρο τέλος του συνθέτη, το 1958, σε ηλικία μόλις 52 ετών.

Εν ολίγοις, μέσα από την προσωπική περιπέτεια του, περνά η περιπέτεια της Ελλάδας, αλλά και τα πρόσωπα του μουσικού θεάτρου - Σμαρούλα Γιούλη, αδελφές Καλουτά, Μάγια Μελάγια, Σπεράντζα Βρανά, Ζωζώ Σαπουντζάκη- ενώ το κείμενο παίζει συνεχώς με τον χρόνο, κατά κανόνα με χιούμορ, ενίοτε και πικρό.

Σημειώσεις
*Η -πολύ καλή- δεκαμελής ορχήστρα, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Γιάννη Παπαζαχαριάκη ερμηνεύει απολαυστικά τα τραγούδια του Σουγιούλ.
*Τάνια Τρύπη: Φωνή βελούδινη, παρουσία μαγνητική.
*Ελένη Καρακάση: Εξαιρετική- το πολύπλευρο ταλέντο της λάμπει.
*Ευρυδίκη: «Θαμπή», παρότι η μόνη κατ’ εξοχήν τραγουδίστρια της παράστασης, ωστόσο πιο δυναμική στο δεύτερο μέρος και ενδιαφέρουσα στο περίφημο «Χαράμι».

Λίγες ημέρες πριν, έτυχε να δω τον Γιάννη Μπέζο στην τηλεόραση. Δεν πρόλαβα να τον παρακολουθήσω μέχρι τέλους, αλλά κατέγραψα την πρώτη κουβέντα του: «Οι άνθρωποι που θα έρθουν να δουν την παράσταση, θα έχουν μια ευκαιρία να ‘ξεπλύνουν’ λίγο τα αυτιά τους…». Τον δικαιώνω.

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία - κείμενο: Δημήτρης Μαλισσόβας
Μουσική διεύθυνση: Γιάννης Παπαζαχαριάκης
Χορογραφίες: Άννα Αθανασιάδη
Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα
Κοστούμια: Χριστίνα Πανοπούλου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Προδρόμου
Video art: Κωνσταντίνος Γαρίνης
Σχεδιασμός ήχου: Νίκος Χρονόπουλος
Μουσική διδασκαλία: Γιάννα Βασιλείου -Δημήτρης Μπουζάνης
Διεύθυνση παραγωγής: Δάφνη Πιτσίκα - Κική Τσαντίρη
Κομμώσεις: Μαρία Κωτσάκη
Φωτογραφίες: Αθηνά Λιάσκου
Παραγωγή: People Entertainment Group - Progress Advisors

Παίζουν:
Γιάννης Μπέζος
Τάνια Τρύπη
Ευρυδίκη
Βαλέρια Κουρούπη
Ελένη Καρακάση
Γιάννα Παπαγεωργίου
Παναγιώτης Κατσώλης
Σταύρος Νικολαϊδης
Γιώργος Παράσχος
Σταύρος Μαρκάλας
Χορεύουν:
Σίσση Μπαξεβανάκη - Μυρτώ Σχοινοπλοκάκη - Ελένη Κυριακίδη
Νηρέας Μαρκάκης - Κωνσταντίνος Φρίγγας – Θεόδωρος Σουρμελής
Τα τραγούδια του Μιχάλη Σουγιούλ συνοδεύονται από δεκαμελή ορχήστρα