Είδαμε τη «Βαβέλ» της Νατάσσας Μποφίλιου

της Ειρήνης Ορφανίδου

Τα φώτα χαμηλώνουν (στις 11:15 μ.μ.), ενώ μία φωνή εξηγεί ευγενικά από τα μεγάφωνα ότι το ομότιτλο νέο άλμπουμ θα κυκλοφορήσει τον Μάιο, οπότε τα κινητά ας χρησιμοποιηθούν μόνο για selfies αγάπης.

Βοτανικός Live Stage των 1.500 ατόμων και βάλε, ένα μικρό γήπεδο σα να λέμε, η αίθουσα πλήρης (πάνω, κάτω και πλαγίως), παρά το γεγονός ότι, επρόκειτο για το δύσκολο Σάββατο του τριημέρου της φυγής, τελευταία Αποκριά - Καθαρά Δευτέρα. Ηλικίες ως επί το πλείστον νεαρές, με αρκετούς ωστόσο, 40άρηδες και λιγότερους 50άρηδες. Δεν πέφτει καρφίτσα.

Η Μποφίλιου εμφανίζεται στην κορυφή μιας ελαφρώς ελικοειδούς σκάλας, με φόρεμα λευκό και μία επίσης λευκή, σαν από μετάξι κουκούλα, να σκιάζει το πρόσωπο της: Δυο βήματα μετά, το ύφασμα πέφτει, η πρώτη εντύπωση (της ντίβας) παραμερίζεται και εκείνη (ευτυχώς) συνεχίζει ασκεπής, κανονική, εκτεθειμένη.

Καλωσορίζει με το πλατύ χαμόγελο της το κοινό, κρατώντας ένα μικρό ντέφι στο χέρι, θα γίνουν «εξομολογήσεις και πράγματα πολύ προσωπικά» λέει απαστράπουσα και ανοίγει το πρόγραμμα με τη γνωστή και αγαπημένη «Παρέα».

«Βαβέλ», το come back της Νατάσσας Μποφίλιου στις χειμερινές σκηνές, για 6 ακόμη Σάββατα, σηματοδοτεί τη νέα δισκογραφική δουλειά της τριάδας Μποφίλιου - Θέμης Καραμουρατίδης - Γεράσιμος Ευαγγελάτος.

Μία παράσταση που ως επί το πλείστον, σε παίρνει από το χέρι και κάνει τις συστάσεις με τα νέα τραγούδια: Από ‘δω η «Βαβέλ», που «πατάει» γερά και χαρούμενα σε ήχο βαλκανικό, από ‘δω «Στα δικά μας τραγούδια» και «Τα μεθύσια», αλλά δεν λησμονεί να επιστρέψει και στα τραγούδια της οικειότητας -τις «Μέρες του Φωτός», την «Ασπιρίνη», το «Σ’ έχω βρει και σε χάνω», το υπέροχο «Μέτρημα».

Μία παράσταση σκηνοθετημένη -και επιπλέον, υπογραμμισμένη διακριτικά με σκηνογραφικά στοιχεία, ένα «μπαλκόνι» όπου η αεικίνητη ερμηνεύτρια θα βρεθεί για να ακούσει τη Βέμπο να τραγουδά «Ομόνοια πλας» (1954), νοσταλγικό πέρασμα για το «Ομορφιά στην Αθήνα», το τραγούδι της δικής της Αθήνας, του 2016, ένα λαμπατέρ, ένα τόσο δα πιανάκι- ελαφρώς εμπλουτισμένη με «αστικά» videos, στιγμιότυπα, εικόνες της πόλης.

Σημειώσεις:



*«Ξύπνα, αγάπη μου»
Η στιγμή που ένας Γάλλος θα αναφωνούσε «chapeau», εν ολίγοις, κυρία μου, σας βγάζω το καπέλο. Υπέροχη η ερμηνεία της Μποφίλιου και εάν θέλουμε να είμαστε έντιμοι με τους μύθους μας, καλύτερη ακόμη και από την πρώτη εκτέλεση της Τζένης Βάνου, που δικαίως έχει περάσει στην ιστορία.

*«Το δίκιο μου»
Το τραγούδι του Θέμη Καραμουρατίδη σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, που αγαπήσαμε με τη φωνή της Γιώτας Νέγκα. Από τα καλύτερα τραγούδια της δεκαετίας και από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς, όταν η σκηνή παραδίδεται στον Καραμουρατίδη, ο οποίος τραγουδά από το πιάνο και βεβαίως, παίρνει χειροκρότημα θερμό.

*«Δρόμοι παλιοί»
Μίκης Θεοδωράκης, στίχοι Μανώλης Αναγνωστάκης: «… και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανέναν και ούτε κανένας με γνώριζε» -στιγμή υψηλής συγκίνησης από τη Μποφίλιου (απολαμβάνεις την έκταση και το βάθος της φωνής της, καταγράφεις το μέτρο της ερμηνείας της και με έναν τρόπο, υποψιάζεσαι τις αληθινές δυνατότητες της, αυτές που θα φτάσουν σε πλήρη εξέλιξη στο άμεσο μέλλον).

*«Belle Reve»
Με τη Νατάσσα αισθαντική, απολύτως συγχρονισμένη στο α λά καμπαρέ ύφος του τραγουδιού, καθισμένη ναζιάρικα σε μία πολυθρόνα (ενώ το σημείο της σκηνής όπου βρίσκεται ανυψώνεται).