του Λουκά Τσουκνίδα
Ο Μάικλ Μπέι και τα πολυμορφικά ρομπότ απ’ το διάστημα επιστρέφουν για πέμπτη φορά στη μεγάλη οθόνη με ξεκάθαρο στόχο να ξαναφέρουν τους φανς στις αίθουσες, όσο και να απομακρύνουν ακόμη πιο πολύ το υπόλοιπο κοινό. Μαζί τους επιστρέφει και ο Μαρκ Γουόλμπεργκ ή, μάλλον, ο ατάλαντος σωσίας του σε ένα μπλοκμπάστερ που παντρεύει μαεστρικά το σεναριακό χάος με το παρωχημένο χιούμορ και την ακατάληπτη δράση σε έναν δυομισάωρο αχταρμά που κανείς δε θα θυμάται μόλις ανάψουν τα φώτα.
Η υπόθεση
Ο Όπτιμους Πράιμ επιστρέφει στον πλανήτη του όπου μία Θεά τον μαγεύει για να την οδηγήσει στο μυστικό της απόλυτης υπερδύναμης που είναι κρυμμένο κάπου στη Γη. Μ’ αυτό θα απομυζήσει τη ζωή απ’ τον πλανήτη μας για να σώσει τον δικό τους. Ο κλήρος να τη σώσει πέφτει ακόμη μια φορά στον φυγόδικο Κέιντ Γιάγκερ και τους φίλους του, παλιούς και νέους...
Η κριτική
Η αλήθεια είναι ότι είχα περάσει καλά βλέποντας το πρώτο “Transformers”. Λίγο η νοσταλγία για τους ήρωες των παιδικών χρόνων (αν και δεν υπήρξα μεγάλος φαν), λίγο οι ευκαιρίες που έδινε πια η τεχνολογία για μία πραγματικά εντυπωσιακή μετάβαση από ένα τηλεοπτικό animation σε ένα live-action φιλμ, λίγο η πάντα ενδιαφέρουσα παρουσία του Σάια Λαμπάφ, έφυγα απ’ την αίθουσα ικανοποιημένος, παρά τις συνήθεις υπερβολές του πομπώδους Μάικλ Μπέι. Φυσικά, δεν περίμενα κάτι απ’ τη συνέχεια, πέρα από μία τριλογία, ίσως, που θα χόρταινε τους φανς και θα φούσκωνε τις τσέπες των εμπλεκόμενων. Μετά από 5 ταινίες, όμως, που η μία είναι πιο αδιάφορη απ’ την άλλη, δεν μπορώ παρά ν’ αναρωτηθώ “γιατί;”.
Γιατί να υπάρχει ένα μπλοκμπάστερ, αν όχι για να χαρίζει στο κοινό μία ευχάριστη δίωρη-plus διαφυγή απ’ την καθημερινότητά του, συστήνοντάς το σε νέους ήρωες, παίζοντας με τις παμπάλαιες αφηγηματικές συνταγές, αλλά δοκιμάζοντας και καινούργιες, πάντα με γνώμονα τη διατήρηση ενός εμπορεύσιμου ύφους και περιεχομένου; Ποιος ο λόγος να κάνει κανείς πέντε φορές το ίδιο ακριβώς πράγμα, κάθε φορά με χειρότερο αποτέλεσμα, πιο βαριεστημένους συντελεστές και γελοιωδέστερο σενάριο; Γιατί τα ρομπότ δεν πάνε σε κάνεναν άλλο πλανήτη να μας αφήσουν ήσυχους, αφού εδώ διαρκώς είτε κατατροπώνονται (αν είναι οι κακοί) είτε καταδιώκονται (αν είναι οι καλοί);
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ακόμη και το πρωτογενές υλικό, μία σειρά παιχνιδιών που, για εμπορικούς λόγους, γέννησε και μία σειρά κινουμένων σχεδίων, δεν είχε και πολλά πράγματα να πει και να δώσει πέρα από μία πραγματικά εξαιρετική ιδέα, εκείνη που “εξωγήινα ρομπότ μετατρέπονται σε εντυπωσιακά γήινα αυτοκίνητα”, και δυο-τρεις ενδιαφέροντες χαρακτήρες όπως π.χ. ο Bumblebee. Την ιδέα, οι δημιουργοί των ταινιών την έχουν ξεζουμίσει οπτικά και δεν έχουν λόγο να σταματήσουν, είναι πραγματική αποτυχία όμως το πώς κατάφεραν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος προσωπικότητας απ’ τα ρομπότ μετατρέποντάς τα σε πολυμορφικά καραγκιοζάκια στο πλάι άχρωμων και αδιάφορων ανθρώπων.
Θυμάμαι, κάποτε, που είχα πρήξει τον πατέρα μου να με πάει στο Σινέ Εγνατία (στη Θεσσαλονίκη) να δω το “He Man and the Masters of the Universe”. Με πήγε τελικά, αλλά, μέχρι να τελειώσει, είχε κάνει μισό πακέτο τσιγάρα στο φουαγιέ (του έκανα και κακό, δηλαδή). Και ήταν 106 λεπτά. Το μεγάλο κοινό της σειράς “Transformers” είναι εκ των πραγμάτων τα παιδιά, αλλά δυσκολεύομαι να φανταστώ έναν γονιό να αντέχει 150 λεπτά καταιγισμού από ασυναρτησίες, θόρυβο και 3D ζαλούρα και, να πω την αλήθεια, δυσκολεύομαι να φανταστώ και ένα παιδί ακόμη να περνάει πραγματικά καλά χωρίς άπειρο ποπ-κορν και κόκα-κόλα (του κάνεις και κακό, δηλαδή).
Δυστυχώς δεν έχω τίποτε καλό να πω για το “Transformers: The Last Knight”. Η ιδέα να συνδεθεί η εξωγήινη τεχνολογία των ρομπότ με την ιστορία του ανθρώπου στη Γη και, συγκεκριμένα, με τον Βασιλιά Αρθούρο και τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, μόνο αμηχανία θα μπορούσε να προκαλέσει με τις τρύπες της, ενώ ο τρόπος με τον οποίο ο Μάικλ Μπέι και οι σεναριογράφοι του πηδούν μεταξύ βασικών σημείων της πλοκής δημιουργεί τεράστια κενά και ασυνέχειες. Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ είναι ρομποτικότερος των ρομπότ, ο Άντονι Χόπκινς μαζεύει νωχελικά τα ένσημά του, οι νεότεροι του καστ είναι σκέτες γλάστρες και ο Τζον Τορτούρο δεν κολλάει πουθενά, σα να έχει εκβιάσει την παραγωγή για έναν οποιονδήποτε ρόλο.
Με λίγα λόγια το “Transformers: The Last Knight” δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης. Και όμως, σύμφωνα με τα σχέδια των ιθυνόντων αναμένεται να δούμε το ίδιο έργο πολλές φορές ακόμη.
Βγαίνουν ακόμη:
Οι κωμωδίες ποικίλης προέλευσης “Heartstrings”, “Once Upon a Time in Venice”, “Divorce French Style” και “Going in Style” και το ιστορικό ντοκιμαντέρ “Τι κι Αν Επεσε ο Γράμμος, Εμείς θα Νικήσουμε”.