45 Years: Μια σχεδόν τέλεια ταινία
Ο ανερχόμενος σκηνοθέτης Άντριου Χέιγκ, μετά το πολυσυζητημένο Weekend επιστρέφει με ένα απολαυστικό δράμα, μια σχεδόν τέλεια ταινία για τις σχέσεις με εξαιρετικές ερμηνείες.
του Λουκά Τσουκνίδα
Μετά το πολυπαινεμένο “Weekend”, ο Άντριου Χέιγκ επιστρέφει με ένα αισθηματικό δράμα που απέφερε από μία Αργυρή Άρκτο στους δύο πρωταγωνιστές του, Σαρλότ Ράμπλινγκ και Τομ Κόρτενεϊ. Κρίμα, θα έλεγα εγώ, που δεν απέφερε και τη Χρυσή Άρκτο στον ίδιο, αφού η τρίτη του κινηματογραφική δουλειά είναι άψογη από κάθε άποψη. Απλό σε εκτέλεση, πλούσιο σε περιεχόμενο και χωρίς ίχνος συνταγής ή απόπειρας συναισθηματικής χειραγώγησης, το “45 Years” είναι πάνω απ' όλα μια γνήσια κινηματογραφική απόλαυση.
Η υπόθεση
Η Κέιτ και ο Τζεφ, ένα άτεκνο ζευγάρι που περνά τα γηρατειά του σε μια ειδυλλιακή γωνιά της βρετανικής εξοχής, ετοιμάζονται να γιορτάσουν 45 χρόνια γάμου με ένα πάρτι. Ένα πρωί, μια επιστολή ξυπνά στον Τζεφ την ανάμνηση ενός έρωτα που είχε προηγηθεί της γυναίκας του. Ξάφνου, οι λίγες μέρες έως τη γιορτή του γάμου τους μοιάζουν να μην περνούν με τίποτε.
Η κριτική
Δεν έχω δει το “Weekend” κι έτσι δεν είχα ακριβή εικόνα της δουλειάς του Άντριου Χέιγκ, παρά μόνο απ' όσα επαινετικά είχα διαβάσει γι' αυτήν. Το “45 Years” επιβεβαιώνει κάθε καλή κουβέντα που έχει γραφτεί για τον ανερχόμενο δημιουργό, ενώ τον βάζει σε τροχιά προς ακόμη σπουδαιότερα πράγματα. Αν και... τι πιο σπουδαίο να καταφέρει ένας σκηνοθέτης από μια σχεδόν τέλεια ταινία;
Όταν ένα ζευγάρι, και μάλιστα χωρίς παιδιά, φτάνει τα 45 χρόνια γάμου και ευτυχούς συμβίωσης στη γαλήνη της βρετανικής επαρχίας, δε μπορεί παρά να είναι αγαπημένο. Όντως, η Κέιτ και ο Τζεφ δε μοιάζουν να έχουν μετανιώσει για τις επιλογές τους ούτε να έχουν βαρεθεί τη ρουτίνα που έφτιαξαν για να ρέει χωρίς αναταράξεις η καθημερινότητά τους. Τώρα, μετά από ένα μπάι-πας που δυσκόλεψε τον Τζεφ, αποφασίζουν να γιορτάσουν την 45η επέτειό τους όχι μόνο για εκείνους, αλλά και για τους φίλους και συναδέλφους τους που έχουν μοιραστεί τόσες στιγμές όλον αυτόν τον καιρό. Μετά από τόσα χρόνια μαζί, υπάρχει άραγε κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες και να χαλάσει τη γιορτή τους;
Το γράμμα που φτάνει στα χέρια του Τζεφ το πρωί της Δευτέρας τον ειδοποιεί ότι η σωρός της κοπέλας με την οποία γύριζαν την Ευρώπη κάποια χρόνια πριν γνωρίσει την Κέιτ, βρέθηκε στις ελβετικές Άλπεις, κάτω από έναν τεράστιο όγκο χιονιού που έλιωσε. Η Κάτια, όπως την έλεγαν, είναι παγιδευμένη σ' ένα παγόβουνο, η μορφή της διατηρημένη όπως ήταν τη μέρα του τραγικού ατυχήματος. Ο Τζεφ φαίνεται να είναι ο πιο κοντινός της άνθρωπος εν ζωή και ίσως κληθεί να την αναγνωρίσει.
Ο Χέιγκ, που έγραψε το σενάριο μαζί με τον Ντέιβιντ Κόνστανταϊν, συγγραφέα του διηγήματος στο οποίο βασίστηκε η ταινία, σπάει την αφήγησή του σε ημέρες εξιστορώντας μας την εξέλιξη στη σχέση των χαρακτήρων, αλλά και στη σχέση τους με τον εαυτό τους, απ' τη Δευτέρα της αποκάλυψης έως το Σάββατο της επετείου. Χωρίς περιττά δράματα ή επιμέρους κορυφώσεις, μόνο μικρά καθημερινά περιστατικά που αναστατώνουν την ευαίσθητη επιφάνεια της σχέσης και καταφέρνουν αιχμηρά χτυπήματα στη ραχοκοκαλιά της. Κάθε μέρα που περνά, ο Τζεφ βυθίζεται στην προσπάθεια να ανασυνθέσει μια ανάμνηση που ήταν χαμένη στα βάθη του μυαλού και “της σοφίτας του”. Η Κέιτ πάλι (σατανική η σύμπτωση να έχει παρεμφερές όνομα με την προκάτοχό της), παλεύει με μια ανασφάλεια που πιθανόν να θεωρούσε υπόθεση μιας άλλης εποχής και μιας άλλη ηλικίας. Αγάπησε και αγαπά τον Τζεφ, αλλά τι θα έκανε αν μάθαινε ότι εκείνος την αγάπησε “στη θέση” της Κάτια;
Ο άνδρας εδώ λειτουργεί ασυναίσθητα ως ένα είδος μέντιουμ, φέρνει σε επαφή τη γυναίκα του με ένα φάντασμα που, αν και δικό του, εκείνη φροντίζει να κάνει δικό της. Ό,τι θεωρούσε δεδομένο εδώ και 45 χρόνια, θα μπορούσε να αλλάξει σε μια στιγμή, αν το βράδυ της επετείου τους ο Τζεφ διατηρούσε το κενό βλέμμα στο βάθος του χρόνου που πυροδότησε εκείνο το γράμμα. Ο τρόμος της, φυσιολογικός, όπως και η δική του αναστάτωση, το δίχως άλλο. Μέσα απ' τον αποκαλυπτικό φακό του Χέιγκ, την παρακολουθούμε σε κάθε στιγμή της κάθε ημέρας να περιμένει τις αντιδράσεις του Τζεφ στις ερωτήσεις της, να αντιδρά στις αλλαγές της δικής του συμπεριφοράς και να ψάχνει για στοιχεία που επιβεβαιώνουν ή διαψεύδουν τους φόβους της, προσπαθώντας παράλληλα να αποκρύψει την ξαφνική κρίση απ' τους φίλους και γνωστούς που ετοιμάζονται για το μεγάλο πάρτι. Αν δε μπορεί να σώσει τη σχέση της, να σώσει έστω την εικόνα αυτής της σχέσης.
Το υπέροχο αισθηματικό δράμα του Άντριου Χέιγκ απογειώνεται από το, βραβευμένο στο Βερολίνο, πρωταγωνιστικό δίδυμο της Σαρλότ Ράμπλινγκ και του Τομ Κόρτενεϊ, ο οποίος είναι εξαιρετικός ως δεύτερο βιολί σε ένα ρεσιτάλ που ανήκει εξ ολοκλήρου στην γοητευτική συνάδελφό του. Η Ράμπλινγκ, μια ηθοποιός που γερνά φυσικά και γι' αυτό παραμένει τόσο πειστική και ανθρώπινη σε κάθε ρόλο της, καταφέρνει να αποδώσει με εκπληκτική ακρίβεια την αγωνία της Κέιτ απ' τα πρώτα στάδια του φόβου έως το τελικό ξέσπασμα, αυτόν τον αγώνα των έξι ημερών όπου διακυβεύεται, ίσως, μια ολόκληρη ζωή.
Το “45 Years” είναι μια καταπληκτική ταινία.
Βγαίνουν ακόμη:
Το ινδικό δράμα “Court”, η γαλλική ταινία δράσης “Antigang”, η ταινία φαντασίας “The Last Witch Hunter”, η ταινία δράσης “No Escape”, το “Forget Me Not” του Γιάννη Φάγκρα και οι “Μαριονέττες” του Παντελή Καλατζή.
Μετά το πολυπαινεμένο “Weekend”, ο Άντριου Χέιγκ επιστρέφει με ένα αισθηματικό δράμα που απέφερε από μία Αργυρή Άρκτο στους δύο πρωταγωνιστές του, Σαρλότ Ράμπλινγκ και Τομ Κόρτενεϊ. Κρίμα, θα έλεγα εγώ, που δεν απέφερε και τη Χρυσή Άρκτο στον ίδιο, αφού η τρίτη του κινηματογραφική δουλειά είναι άψογη από κάθε άποψη. Απλό σε εκτέλεση, πλούσιο σε περιεχόμενο και χωρίς ίχνος συνταγής ή απόπειρας συναισθηματικής χειραγώγησης, το “45 Years” είναι πάνω απ' όλα μια γνήσια κινηματογραφική απόλαυση.
Η υπόθεση
Η Κέιτ και ο Τζεφ, ένα άτεκνο ζευγάρι που περνά τα γηρατειά του σε μια ειδυλλιακή γωνιά της βρετανικής εξοχής, ετοιμάζονται να γιορτάσουν 45 χρόνια γάμου με ένα πάρτι. Ένα πρωί, μια επιστολή ξυπνά στον Τζεφ την ανάμνηση ενός έρωτα που είχε προηγηθεί της γυναίκας του. Ξάφνου, οι λίγες μέρες έως τη γιορτή του γάμου τους μοιάζουν να μην περνούν με τίποτε.
Η κριτική
Δεν έχω δει το “Weekend” κι έτσι δεν είχα ακριβή εικόνα της δουλειάς του Άντριου Χέιγκ, παρά μόνο απ' όσα επαινετικά είχα διαβάσει γι' αυτήν. Το “45 Years” επιβεβαιώνει κάθε καλή κουβέντα που έχει γραφτεί για τον ανερχόμενο δημιουργό, ενώ τον βάζει σε τροχιά προς ακόμη σπουδαιότερα πράγματα. Αν και... τι πιο σπουδαίο να καταφέρει ένας σκηνοθέτης από μια σχεδόν τέλεια ταινία;
Όταν ένα ζευγάρι, και μάλιστα χωρίς παιδιά, φτάνει τα 45 χρόνια γάμου και ευτυχούς συμβίωσης στη γαλήνη της βρετανικής επαρχίας, δε μπορεί παρά να είναι αγαπημένο. Όντως, η Κέιτ και ο Τζεφ δε μοιάζουν να έχουν μετανιώσει για τις επιλογές τους ούτε να έχουν βαρεθεί τη ρουτίνα που έφτιαξαν για να ρέει χωρίς αναταράξεις η καθημερινότητά τους. Τώρα, μετά από ένα μπάι-πας που δυσκόλεψε τον Τζεφ, αποφασίζουν να γιορτάσουν την 45η επέτειό τους όχι μόνο για εκείνους, αλλά και για τους φίλους και συναδέλφους τους που έχουν μοιραστεί τόσες στιγμές όλον αυτόν τον καιρό. Μετά από τόσα χρόνια μαζί, υπάρχει άραγε κάτι που θα μπορούσε να αλλάξει τις ισορροπίες και να χαλάσει τη γιορτή τους;
Το γράμμα που φτάνει στα χέρια του Τζεφ το πρωί της Δευτέρας τον ειδοποιεί ότι η σωρός της κοπέλας με την οποία γύριζαν την Ευρώπη κάποια χρόνια πριν γνωρίσει την Κέιτ, βρέθηκε στις ελβετικές Άλπεις, κάτω από έναν τεράστιο όγκο χιονιού που έλιωσε. Η Κάτια, όπως την έλεγαν, είναι παγιδευμένη σ' ένα παγόβουνο, η μορφή της διατηρημένη όπως ήταν τη μέρα του τραγικού ατυχήματος. Ο Τζεφ φαίνεται να είναι ο πιο κοντινός της άνθρωπος εν ζωή και ίσως κληθεί να την αναγνωρίσει.
Ο Χέιγκ, που έγραψε το σενάριο μαζί με τον Ντέιβιντ Κόνστανταϊν, συγγραφέα του διηγήματος στο οποίο βασίστηκε η ταινία, σπάει την αφήγησή του σε ημέρες εξιστορώντας μας την εξέλιξη στη σχέση των χαρακτήρων, αλλά και στη σχέση τους με τον εαυτό τους, απ' τη Δευτέρα της αποκάλυψης έως το Σάββατο της επετείου. Χωρίς περιττά δράματα ή επιμέρους κορυφώσεις, μόνο μικρά καθημερινά περιστατικά που αναστατώνουν την ευαίσθητη επιφάνεια της σχέσης και καταφέρνουν αιχμηρά χτυπήματα στη ραχοκοκαλιά της. Κάθε μέρα που περνά, ο Τζεφ βυθίζεται στην προσπάθεια να ανασυνθέσει μια ανάμνηση που ήταν χαμένη στα βάθη του μυαλού και “της σοφίτας του”. Η Κέιτ πάλι (σατανική η σύμπτωση να έχει παρεμφερές όνομα με την προκάτοχό της), παλεύει με μια ανασφάλεια που πιθανόν να θεωρούσε υπόθεση μιας άλλης εποχής και μιας άλλη ηλικίας. Αγάπησε και αγαπά τον Τζεφ, αλλά τι θα έκανε αν μάθαινε ότι εκείνος την αγάπησε “στη θέση” της Κάτια;
Ο άνδρας εδώ λειτουργεί ασυναίσθητα ως ένα είδος μέντιουμ, φέρνει σε επαφή τη γυναίκα του με ένα φάντασμα που, αν και δικό του, εκείνη φροντίζει να κάνει δικό της. Ό,τι θεωρούσε δεδομένο εδώ και 45 χρόνια, θα μπορούσε να αλλάξει σε μια στιγμή, αν το βράδυ της επετείου τους ο Τζεφ διατηρούσε το κενό βλέμμα στο βάθος του χρόνου που πυροδότησε εκείνο το γράμμα. Ο τρόμος της, φυσιολογικός, όπως και η δική του αναστάτωση, το δίχως άλλο. Μέσα απ' τον αποκαλυπτικό φακό του Χέιγκ, την παρακολουθούμε σε κάθε στιγμή της κάθε ημέρας να περιμένει τις αντιδράσεις του Τζεφ στις ερωτήσεις της, να αντιδρά στις αλλαγές της δικής του συμπεριφοράς και να ψάχνει για στοιχεία που επιβεβαιώνουν ή διαψεύδουν τους φόβους της, προσπαθώντας παράλληλα να αποκρύψει την ξαφνική κρίση απ' τους φίλους και γνωστούς που ετοιμάζονται για το μεγάλο πάρτι. Αν δε μπορεί να σώσει τη σχέση της, να σώσει έστω την εικόνα αυτής της σχέσης.
Το υπέροχο αισθηματικό δράμα του Άντριου Χέιγκ απογειώνεται από το, βραβευμένο στο Βερολίνο, πρωταγωνιστικό δίδυμο της Σαρλότ Ράμπλινγκ και του Τομ Κόρτενεϊ, ο οποίος είναι εξαιρετικός ως δεύτερο βιολί σε ένα ρεσιτάλ που ανήκει εξ ολοκλήρου στην γοητευτική συνάδελφό του. Η Ράμπλινγκ, μια ηθοποιός που γερνά φυσικά και γι' αυτό παραμένει τόσο πειστική και ανθρώπινη σε κάθε ρόλο της, καταφέρνει να αποδώσει με εκπληκτική ακρίβεια την αγωνία της Κέιτ απ' τα πρώτα στάδια του φόβου έως το τελικό ξέσπασμα, αυτόν τον αγώνα των έξι ημερών όπου διακυβεύεται, ίσως, μια ολόκληρη ζωή.
Το “45 Years” είναι μια καταπληκτική ταινία.
Βγαίνουν ακόμη:
Το ινδικό δράμα “Court”, η γαλλική ταινία δράσης “Antigang”, η ταινία φαντασίας “The Last Witch Hunter”, η ταινία δράσης “No Escape”, το “Forget Me Not” του Γιάννη Φάγκρα και οι “Μαριονέττες” του Παντελή Καλατζή.
