Πέντε καλές ταινίες με χάλια τέλος

Μια κινηματογραφική ταινία την κρίνεις κυρίως για το πώς «ρολάρει» σε όλη τη διάρκειά της, για το πώς ερμηνεύουν τους ρόλους οι χαρακτήρες, πώς καδράρει τη δράση ο σκηνοθέτης, αλλά και ποια νοήματα θέλει να περάσει. Το τέλος, αποτελεί ακόμα έναν σημαντικό παράγοντα για να την κρίνεις.

Όποια κι αν είναι η έκβασή της, οφείλει να είναι αξιοπρεπής και κατά κάποιον τρόπο να δένει με την υπόλοιπη ταινία. Κάποιες ταινίες τα καταφέρνουν σε αυτόν τον τομέα, άλλες δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά. Δείτε πέντε τέτοιες παραγωγές που μας άφησαν με μια αίσθηση πικρίας στους τίτλους τέλους. Προσοχή, spoilers.

Signs (2002)
Ο M. Night Shyamalan μετά την Έκτη Αίσθηση πήρε την κάτω βόλτα και ένας από τους λόγους ήταν οι άνισες ταινίες του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο «Οιωνός», ο οποίος ενώ μέχρι τα 2/3 του είναι ένα άκρως υποβλητικό θρίλερ τρόμου, καταλήγει σε μια πραγματικά ηλίθια ανατροπή που αφήνει σύξυλους τους θεατές – με την κακή έννοια όμως. Οι πανίσχυροι εξωγήινοι που κάνουν εισβολή στο σπίτι του Mel Gibson έχουν εν τέλει μια αδυναμία: το νερό. Και ο Θεός «μιλώντας» στην κόρη του Gibson της λέει να αφήσει ποτήρια με νερό στο σπίτι έτσι ώστε όλως τυχαίως να χρησιμοποιηθούν ως όπλα εναντίον της απειλής. Σοβαρά τώρα;


The Dark Knight Rises (2012)
Στο τρίτο μέρος της σκοτεινής τριλογίας του Nolan, ο σκοτεινός ιππότης έχει καταφέρει να κερδίσει τον «κακό» Bane, όμως στο τέλος έρχεται η ανατροπή και καταλαβαίνουμε ότι ο Bane ήταν ένας απλός «στρατιώτης», μια μαριονέτα ενός άλλου… κακού, ή καλύτερα μιας κακιάς, της Miranda Tate (Cottilard) η οποία εν τέλει ήταν η ψυχωτική κόρη του Ra’s al Ghul από το πρώτο μέρος της τριλογίας. Και το σχέδιο καταστροφής της Gotham ήταν δικό της εξαρχής. Ουάου. Ίσως το όλο πράγμα να είχε ενδιαφέρον αν ο Nolan είχε καταφέρει να πλέξει τον χαρακτήρα της με καλύτερο τρόπο και να την μετατρέψει σε έναν αξιόλογο κακό. Όμως η Tate είναι μακράν η πιο αδιάφορη κακός, και η ανατροπή στο τέλος του Dark Night είναι κάπως… μούφα.


I Am Legend (2007)
Ένα αξιοπρεπέστατο θρίλερ τύπου Αποκάλυψης με πρωταγωνιστή τον Will Smith προδίδεται δυστυχώς από το τέλος του, το οποίο μάλιστα οι παραγωγοί άλλαξαν σε σχέση με εκείνο του βιβλίου που βασίζεται η ταινία. Ο Robert λοιπόν αφού στο μεγαλύτερο κομμάτι της - ομολογουμένως καταιγιστικής σε δράση και αγωνία - ταινίας ψάχνει τρόπο να ξεφύγει από ανθρώπους μολυσμένους από έναν ιό που τους κάνει ζόμπι, εν τέλει βρίσκει δύο «φυσιολογικούς» ανθρώπους την Anna και τον Ethan, και τους φέρνει στο σπίτι του, όπου κάνει πειράματα με μια μολυσμένη γυναίκα για να βρει τη θεραπεία. Για κακή του τύχη όμως, τα ζόμπι έχουν καταλάβει που βρίσκεται και κάνουν ντου στο σπίτι. Ο Robert καταφέρνει στο τσακ να βρει θεραπεία και τελευταία στιγμή παίρνει δείγμα «θεραπευμένου» αίματος και το δίνει στην Anna, βάζοντάς την σε έναν ασφαλή θάλαμο μαζί με τον Ethan. Για να τους σώσει και ενώ τα ζόμπι έχουν ήδη φτάσει μια ανάσα από εκείνους, απασφαλίζει χειροβομβίδα και τα σκοτώνει ουσιαστικά αυτοκτονώντας για το καλό του Πλανήτη. Ναι οκ, ένας λαμπρός επιστήμονας που έψαχνε χρόνια ολόκληρα τη θεραπεία, την άφησε στα χέρια δύο νεαρών οι οποίοι δεν θα ξέρουν όχι πώς να τη χρησιμοποιήσουν, αλλά και πώς να την αναπαράγουν από ένα φιαλίδιο με αίμα.

Στο βιβλίο, ο Robert πιάνεται από τα ζόμπι και ανακαλύπτει ότι αυτά προσπαθούσαν να φτιάξουν μια νέα κοινωνία έχοντας ήδη καταφέρει να βρουν τη θεραπεία για τον ιο που τους μετατρέπει σε αιμοδιψή όντα. Η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος, χάνει το αρχικό του νόημα και αφήνει τους θεατές μουδιασμένους με ένα καθαρά χολιγουντιανό τέλος.

Saw (2004)
Η πρώτη ταινία της σειράς είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ τρόμου με αρκετές δόσεις σπλάτερ ικανές να σοκάρουν και τους πιο συνηθισμένους. Προς το τέλος όμως μας τα χαλάει. Αφού ο Lawrence κόβει το πόδι του για να ελευθερωθεί και πυροβολεί τον Adam, ένας από την παρέα του Jigsah μπαίνει στο δωμάτιο να σκοτώσει τον Lawrence όμως σκοτώνεται από τον ταλαιπωρημένο, ματωμένο, άστα να πάνε Adam. Ο Lawrence σέρνεται προς αναζήτηση βοήθειας, αφήνοντας τον Adam στο πάτωμα να ψυχορραγεί. Κάποια στιγμή το νεκρό σώμα που υπήρχε σε όλη τη διάρκεια της ταινίας μέσα στο δωμάτιο και οι δύο τους δεν είχαν πάρει πρέφα τι μπορεί να «παίζει» με αυτό, σηκώνεται και – ουάου!- είναι ο Jigsaw. Ο Adam προσπαθεί να τον πυροβολήσει, ο Jigsaw τον χτυπά με taser και διώχνει το όπλο μακριά. Μετά κλείνει την πόρτα και τους αφήνει να πεθάνουν.

Είναι δυνατόν να έχεις ένα πτώμα δίπλα σου και να μην προσπαθείς καν να δεις αν ζει/αναπνέει; Πόσο περιορισμένων νοητικών δυνατοτήτων είσαι; Αν υπήρχε έστω και μια μικρή αναφορά μέσα στην ταινία, η οποία να έκλεινε το μάτι στον θεατή ότι ο Jigsaw παίζει τον ψόφιο κοριό, τότε ίσως το τέλος να ήταν το ιδανικό. Όμως με βάση την ροή της ταινίας, το τέλος της αντί να μας κάνει να αναφωνήσουμε έκπληκτοι «πω ρε φίλε», μας έκανε να ξενερώσουμε όχι γιατί η ταινία ήταν άθλια, αλλά γιατί το σενάριο ολοκληρώθηκε με εμφανή πρόθεση την ανατροπή για την ανατροπή.

Sunshine (2007)
Λίγοι σκηνοθέτες έχουν καταφέρει να καταπιαστούν με τόσα διαφορετικά κινηματογραφικά είδη όσο ο Danny Boyle. Μετά τα εξαιρετικά Trainspotting, The Beach, 127 Hours και 28 Days Later, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να δοκιμάσει το ταλέντο του και στην επιστημονική φαντασία. Με το Sunshine, τα κατάφερε αρκετά καλά αλλά όπως πολύ καλά θα μαντέψατε τα έκανε μαντάρα στο τέλος. Όχι ακριβώς αυτός, αλλά ο σεναριογράφος του. Εκεί λοιπόν που θα μπορούσαμε να έχουμε μια μοντέρνα Οδύσσεια του Διαστήματος, με επίκεντρο τον ρόλο του ανθρώπου στο Σύμπαν, καταλήγουμε να βλέπουμε ένα b-movie των 80’s με στοιχεία slasher. Και στο τέλος; Μια αόριστη αναφορά στον Θεό του Ήλιου. Έλεος.