The Man From UNCLE: Ευχάριστος ανούσιος Γκάι Ρίτσι

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο Γκάι Ρίτσι, μαιτρ της στιλιζαρισμένης δράσης και των γλαφυρών χαρακτήρων, επιστρέφει με ένα ριμέικ μιας κατασκοπικής σειράς της δεκαετίας του ‘60 που αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους σύγχρονους της, αλλά κι απ’ τις επόμενες γενιές τηλεθεατών. Το “The Man From U.N.C.L.E.”, παρά την εγγυημένη υπογραφή του δημιουργού του, αποτυγχάνει να επανεφεύρει ή, έστω, να βελτιώσει το πρωτότυπο. Παραμένει ευτυχώς σχετικά διασκεδαστικό, αν και ξεχνιέται στη στιγμή με το κλείσιμο των τίτλων.

Η υπόθεση

Εν μέσω ψυχρού πολέμου, δύο πράκτορες των απέναντι πλευρών, ο αμερικάνος Ναπόλεον Σόλο και ο Ρώσος Ίλια Κουριάκιν λαβαίνουν διαταγές να συνεργαστούν με σκοπό την ανεύρεση ενός γερμανού πυρηνικού επιστήμονα που βρίσκεται πλέον στη δούλεψη μιας ιταλικής επιχειρηματικής οικογένειας, πρώην συνεργατών του φασισμού. Σημαντικό ρόλο στην αποστολή τους παίζει η Γκάμπι Τέλερ, μια όμορφη βερολινέζα, μηχανικός αυτοκινήτων και κόρη του αγνοούμενου επιστήμονα...

 
Η κριτική

Ως φαν της παλιάς σειράς ήθελα πολύ να δω ένα κινηματογραφικό ριμέικ με τα σημερινά τεχνικά μέσα και τις δυνατότητες που δίνουν σε έναν σκηνοθέτη σαν τον Γκάι Ρίτσι να χτίσει ένα απολαυστικό, καταιγιστικό όσο και στιλάτο, δίωρο. Εν τω μεταξύ, δεν έτρεφα καμία αυταπάτη ότι το πρωταγωνιστικό εκείνο δίδυμο των Ρόμπερτ Βον και Ντέιβιντ Μακάλουμ θα μπορούσε να ξεπεραστεί σε ύφος και χημεία από οποιοδήποτε επιλεγόταν ως η σύγχρονη εκδοχή του. Αυτό βέβαια, είναι περισσότερο προϊόν μιας δικής μου, νοσταλγικής ματιάς παρά μιας αντικειμενικής επανεκτίμησης ενός τηλεοπτικού σίριαλ που δε θεωρείται δα και εμβληματικό. Παρ’ όλα αυτά, ήλπιζα να απολαύσω την ταινία όπως, περίπου, απολάμβανα και τη σειρά. Τότε, στα πρώτα “επαναληψόπληκτα” χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Η αλήθεια είναι ότι δεν πέρασα κι άσχημα. Η γρήγορη, ρυθμική αφήγηση του Γκάι Ρίτσι, το απλοϊκό, παλιάς κοπής σενάριο και η έμφαση στο στιλ και τις κραυγαλέες ιδιαιτερότητες των χαρακτήρων δεν απογοητεύει τον θεατή, αν αυτός διαθέτει τη διάθεση να αφεθεί και να διασκεδάσει χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αντίθετα με τη σειρά, οι χαρακτήρες έχουν μπακγκράουντ, υπερβολικό ίσως, αλλά απαραίτητο για να γεμίσει κάπως το σενάριο και να τονιστεί η μυστηριώδης αύρα της εποχής που απεικονίζεται, των πρώτων χρόνων του ψυχρού πολέμου μεταξύ κρατικών υπηρεσιών και διεθνών κατασκόπων. Δυστυχώς, όλες οι επιλογές του Ρίτσι, σε αντιστοιχία με την μέχρι τώρα δουλειά του, καταφέρνουν το αντίθετο. Να απεκδύσουν από κάθε μυστήριο την εποχή και τους ήρωες, ακόμη και την όμορφη νεόκοπο πράκτορα που βρίσκεται συχνά να βολοδέρνει ανάμεσά στους δύο πρωταγωνιστές, οι οποίοι, τις περισσότερες φορές, μοιάζουν να έχουν μονταριστεί μαζί ενώ παίζουν χώρια.

Έτσι, αυτό που μένει είναι μια καρτουνίστικη προεφηβική εκδοχή μιας σειράς που θύμιζε περισσότερο φτηνό παλπ μυθιστόρημα και απευθυνόταν σε παλιμπαιδίζοντες ενήλικες. Τεχνικά κι αισθητικά, αν και άρτια, δεν παύει να δείχνει ψυχρή και σχετικά αποστειρωμένη, ενώ το χιούμορ της είναι παρωχημένο και προβλέψιμο. Όσον αφορά το πρωταγωνιστικό δίδυμο, ο Άρμι Χάμερ βάζει τα δυνατά του να ζωντανέψει στην οθόνη τον υπερφορτωμένο με στερεότυπα Ίλια Κουριάκιν και ο Χένρι Κάβιλ δείχνει πότε άνετος και πότε σφιγμένος στο ρόλο του υπερκούλ κατάσκοπου-κατά-λάθος Ναπόλεον Σόλο. Η Αλίσια Βικάντερ στον υποτιμημένο ρόλο της Γκάμπι Τέλερ δεν αφήνει κάποιο σημάδι, ενώ και οι “κακοί”, απλώς ξεχνιούνται με την αλλαγή της σκηνής. Υποθέτοντας ότι οι δημιουργοί προσέβλεπαν στο ξεκίνημα μιας προσοδοφόρας κινηματογραφικής σειράς, θα έλεγα ότι κάτι τέτοιο δε μοιάζει εφικτό κι έτσι η ευχάριστη παρουσία του Χιου Γκραντ ως προϊστάμενου της νεοσύστατης U.N.C.L.E. δεν περισώζει τα προσχήματα.

Το “The Man From U.N.C.L.E.” είναι μία μέτρια κωμωδία δράσης, που απλώς βλέπεται ευχάριστα.

Βγαίνουν ακόμη:
Η συμπαθητική δραματική κομεντί “Ricki and the Flash” και η βαρετή γηριατρική κωμωδία “A Walk in the Woods”.