Big Eyes: Η μεγάλη επιστροφή του Τιμ Μπάρτον

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Η νέα ταινία του Τιμ Μπάρτον δεν είναι μαύρη κωμωδία, ούτε γκοθ παραμύθι και δεν περιλαμβάνει στο καστ τον Τζόνι Ντεπ. Είναι μια απλή βιογραφία, η ενδιαφέρουσα ιστορία μιας ζωγράφου που τα “παιδιά με τα μεγάλα μάτια” της θα μπορούσαν άνετα να είναι ήρωες κάποιας ταινίας του σκηνοθέτη, και αποτελούν τη μοναδική αισθητική σύνδεση με το προηγούμενο έργο του. Το “Big Eyes” όμως, αν και σηματοδοτεί μια πιθανή αλλαγή πλεύσης για τον Μπάρτον, δεν είναι κάτι σπουδαίο κι ούτε μας προϊδεάζει για μια πιθανή, δημιουργική του αναγέννηση.

Η υπόθεση

Η Μάργκαρετ, μια γυναίκα ζωγράφος σ' έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, χωρισμένη και μ' ένα μικρό κοριτσάκι στην αγκαλιά της, προσπαθεί να πουλήσει τους ιδιαίτερους, εκτός μόδας πίνακές της στο δρόμο. Εκεί γνωρίζει τον επόμενο σύζυγό της, τον καταφερτζή Γουόλτερ Κιν, ο οποίος σύντομα θα καταφέρει να κάνει τη δουλειά της γνωστή σε όλον τον κόσμο. Με μια μικρή λεπτομέρεια: Όλος ο κόσμος νομίζει ότι πρόκειται για τη δική του δουλειά...



Η κριτική

Η χαρά μου όταν έψαξα στο καστ της νέας ταινίας του Τιμ Μπάρτον και ανακάλυψα ότι το όνομα του Τζόνι Ντεπ δεν υπάρχει πουθενά δεν περιγράφεται. Ήταν κάτι σαν χριστουγεννιάτικο δώρο, εφάμιλλο ίσως της επετειακής έκδοσης για τα 25 χρόνια της τριλογίας “Back to the Future”, που είναι κι αυτό που θα προτιμούσα σε κάθε περίπτωση. Επιτέλους, σκέφτηκα, ο Μπάρτον σταμάτησε να γράφει για τη φάτσα του υπερτιμημένου ζεν-πρεμιέ κι αποφάσισε ν' ασχοληθεί με κάτι πιο δημιουργικό, να γράψει πιο πολυδιάστατα σενάρια και να καθοδηγήσει πιο χαρισματικούς ηθοποιούς. Υπερβολές, θα μου πείτε, μιας και τα τελευταία νέα μιλούν για σίκουελ του “Σκαθαροζούμη”, αλλά δεν συμβαίνουν κάθε μέρα τόσο ευχάριστοι “χωρισμοί” οπότε...

Τέλος πάντων. Δεδομένου ότι το “Big Eyes” δεν είναι γραμμένο απ' τον ίδιο και, φυσικά, ότι δε θα μπορούσε να μην είναι σκουριασμένος μετά από τόσες αποτυχημένες απόπειρες να κάνει το ίδιο πράγμα κάπως καλύτερα, δεν τα πήγε κι εντελώς άσχημα. Η νέα του ταινία ακολουθεί μια ζωγράφο στην περιπέτεια που σημάδεψε τη ζωή της και τάραξε τον κόσμο του εμπορίου τέχνης του προηγούμενου αιώνα.

Είναι η ιστορία μιας απάτης που βασίστηκε —που αλλού;— στις κοινωνικές ανισότητες της εποχής, μιας εποχής που η τέχνη ήταν ανδρική υπόθεση κι οι εξαιρέσεις ήταν εκεί απλώς για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Η Μάργκαρετ, εκτός από έναν άνδρα με τον οποίο θα ξαναχτίσει τη διαλυμένη οικογένειά της, χρειάζεται κι ένα στήριγμα στην προσπάθειά της να ζήσει απ' το ταλέντο της και να διοχετεύσει κάπου παραγωγικά την πηγαία δημιουργικότητά της. Ο Γουόλτερ Κιν, ζωγράφος της πεντάρας μα ταλαντούχος καταφερτζής, της δίνει αυτό που θέλει. Στην πορεία όμως, την πείθει να το ανταλλάξει με την κυριότητα του έργου της, για εμπορικούς κυρίως, μα και για πιο βαθείς, ίσως, εγωϊστικούς λόγους.

Ο Μπάρτον κρατά το ύφος της αφήγησης λάιτ, με χαρακτήρες καρικατούρες, πότε αστείους και πότε γκροτέσκους, εκτός ίσως απ' τη Μάργκαρετ που παραμένει γλυκειά και ανθρώπινη απ' την αρχή ως το τέλος, αποπνέοντας έτσι μιαν αυθεντικότητα σ' έναν κόσμο που βασίζεται στα ψέματα και τις μισές αλήθειες. Η Έιμι Άνταμς είναι εξαιρετική ακόμη μια φορά κι αποτελεί ίσως λόγο να δει κανείς την ταινία μέχρι το τέλος, παρά τις κοιλιές και τη χλιαρή αντιμετώπιση των σημαντικών θεμάτων που διατρέχουν τη γενικότερη ιστορία. Στο ρόλο του Γουόλτερ πάλι, ο Κριστόφ Βαλτζ, αν και απόλυτα ταιριαστός, δεν καταφέρνει να αποδώσει την πολυπλοκότητα ενός ανθρώπου που ίσως και να είχε πιστέψει την ίδια του την απάτη. Οι υπόλοιποι, περνούν απλώς ως καρικατούρες του χώρου της τέχνης και τίποτε παραπάνω.

Το “Big Eyes” είναι ένα μέτριο βιογραφικό μελόδραμα με στοιχεία τραγικά και κωμικά, χωρίς όμως την απαραίτητη “ραχοκοκαλιά” που θα το έκανε μια πραγματικά καλή ταινία.

Βγαίνουν ακόμη:
Το, επίσης ρηχό, βιογραφικό μελόδραμα “Unbroken” διά χειρός Αντζελίνα Τζολί σε σενάριο αδερφών Κοέν, το μιούζικαλ παραμύθι “Into the Woods”, η ταινία φαντασίας “Νορβηγία” του Γιάννη Βεσλεμέ, η κωμωδία “Απόψε Τρώμε στης Ιοκάστης” και η ταινία κινουμένων σχεδίων “Legend of the NeverBeast”.