Gone Girl: Το θρίλερ που έγινε... σαπουνόπερα

Η νέα ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ, βασισμένη σε ένα best seller αστυνομικό μυθιστόρημα, ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς και καταλήγει... σαπουνόπερα τρόμου.
Gone Girl: Το θρίλερ που έγινε... σαπουνόπερα
του Λουκά Τσουκνίδα
 
Το “Gone Girl” είναι το μπεστ-σέλερ μυθιστόρημα της Γκίλιαν Φλιν, αλλά και η καινούρια ταινία του Ντέιβιντ Φίντσερ, γυρισμένη πάνω σε ένα σενάριο της ίδιας της συγγραφέως. Ο Φίντσερ κάνει το καθήκον του ως “σκεπτόμενος μπλοκμπαστεράς” και χτίζει με μαεστρία ένα θρίλερ μυστηρίου με απρόβλεπτη εξέλιξη, αλλά, όπως συμβαίνει πολύ συχνά για να είναι σύμπτωση, οι υψηλές προσδοκίες θρυμματίζονται πάνω στο υπερφίαλο, εξυπνακίστικο κι εξοντωτικό τελείωμα, μια σαπουνόπερα τρόμου που θα ζήλευαν ίσως, για το κωμικό δυναμικό της, ο Πέδρο Αλμοδοβάρ και ο Τζον Γουότερς.

Η υπόθεση

Ο Νικ και η Έιμι Νταν είναι πέντε χρόνια παντρεμένοι και οι δυσκολίες που προκύπτουν κάθε τόσο έχουν αρχίσει να επηρεάζουν τη σχέση τους. Όταν ο Νικ επιστρέφει σπίτι τη μέρα της πέμπτης επετείου τους, αντιλαμβάνεται ότι η Έιμι ίσως έχει απαχθεί με βίαιο τρόπο. Η αστυνομία αναλαμβάνει την έρευνα και τα μιντιακά “δικαστήρια” αναλαμβάνουν να βρουν τον “ένοχο”. Στο μεταξύ, ένα σωρό μυστικά περιμένουν ν' αποκαλυφθούν...



Η κριτική

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι, χοντρικά, η ταινία του Φίντσερ (ή το σενάριο της Φλιν) χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο είναι αφιερωμένο στον Νικ, το δεύτερο στην Έιμι και το τρίτο στον γάμο τους. Μέχρι να γίνει η πρώτη μεγάλη αποκάλυψη, εμείς γνωρίζουμε τον Νικ Νταν, ως σύζυγο σε σύγχυση, ως στοργικό γιο και αδελφό και ως άνδρα με συγκεκριμένα θέματα προσωπικότητας.

Εδώ ο Φίντσερ πλέκει μια εξαιρετική ατμόσφαιρα μυστηρίου με επίκεντρο τόσο την εξαφανισμένη γυναίκα όσο και τον εμβρόντητο σύζυγό της. Γύρω τους, βλέπουμε μια σχολαστική ντετέκτιβ να προσπαθεί να διατηρήσει τις ισορροπίες και να μείνει ανεπηρέαστη απ' τη “λαϊκή” ετυμηγορία στο κυνήγι της αλήθειας, δυο σοκαρισμένους γονείς να επιστρατεύουν κάθε γλοιώδη επικοινωνιακή τεχνική για να βρουν την κόρη τους και μια ταραγμένη αδερφή να προσπαθεί να δασκαλέψει όσο και να συνετίσει τον μονάκριβο αδερφό της. Κάθε λεπτομέρεια που βγαίνει στην επιφάνεια τροφοδοτεί το ενδιαφέρον μας, ενώ οι χαρακτήρες, ερμηνευμένοι άψογα απ' το εξαιρετικό καστ, αποκτούν σχήμα κι ενισχύουν την πολυπλοκότητα της ιστορίας. Εν τω μεταξύ, με σύντομα φλας-μπακ, παίρνουμε και τις πρώτες πληροφορίες για το γάμο και το μπακ-γκράουντ των δύο πρωταγωνιστών.

Μία απ' τις επιτυχίες του Φίντσερ σ' αυτό το πρώτο μέρος είναι και η δημιουργία της αίσθησης ότι κάτι σ' όλα όσα βλέπουμε “δεν κολλάει”. Μας βάζει στη θέση πότε της αστυνομικού, πότε του Νικ και πότε της Έιμι κι έτσι δεν μπορούμε να συνταχθούμε με κάποιον ή ν' αποφανθούμε για όσα μοιάζουν “προφανή”. Μας πιάνει έτσι στο δόλωμα κι ακολουθούμε οικειοθελώς την πετονιά για να δούμε πού θα μας βγάλει.

Όλα αυτά, βέβαια, γκρεμίζονται με συνοπτικές διαδικασίες στο δεύτερο μέρος, αμέσως μετά την πρώτη μεγάλη αποκάλυψη, και γίνονται εντελώς παρωδία στο τρίτο, εκεί όπου σχηματοποιείται ο ορισμός του ανύπαρκτου όρου “σαπουνόπερα τρόμου”. Μιντιακή παράνοια, αστυνομική ανικανότητα, γνήσια, επικίνδυνη τρέλα, συναισθηματική αναπηρία και “αμερικανιές” μπλέκονται σ' ένα φινάλε που προσπαθεί μάταια να καλύψει την εντυπωσιοθηρική φύση της ταινίας με μια επικάλυψη ψευδοψυχανάλυσης και αυτοσαρκασμού. Στο μεταξύ, η Ρόζαμουντ Πάικ τα δίνει όλα στον απαιτητικό πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια προσπάθεια να κάνει τον χαρακτήρα της Έιμι αληθοφανή, έστω κι ελάχιστα, αλλά όταν οι απιθανότητες αρχίζουν να μαζεύονται δεν υπάρχει γυρισμός. Το σενάριο έχει ήδη κυλήσει στη γραφικότητα κι ούτε ο Φίντσερ θα μπορούσε να το σώσει, όσο ευφάνταστα κι αν επιχειρούσε να το σκηνοθετήσει.

Δε βαριέσαι...

Το “Gone Girl” είναι ακόμη μια ταινία που θα μπορούσε να μας χαρίσει μια απολαυστική κινηματογραφική εμπειρία και καταλήγει, αντ' αυτού, να μας προκαλεί το γέλιο και την απορία.

Βγαίνουν ακόμη:
Το βρετανικό δράμα “Starred Up”, η νέα ταινία του Πάνου Κούτρα “Xenia”, οι σπονδυλωτές “Rio, I Love You” και “Wild Tales”, το μεξικάνικο δράμα “The Empty Hours”, το “Welcome to New York” του Έιμπελ Φεράρα, η ταινία τρόμου “The Battery” και το παιδικό σίκουελ “Les Vacances du Petit Nicolas”.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v