Πλανήτης των Πιθήκων: Αναμενόμενο blockbuster

Με νέο σκηνοθέτη και μερικές καλές ερμηνείες, το δεύτερο σίκουελ του Πλανήτη των Πιθήκων είναι ένα μάλλον αδιάφορο καλοκαιρινό blockbuster.
Πλανήτης των Πιθήκων: Αναμενόμενο blockbuster
του Λουκά Τσουκνίδα
 
Με νέο σκηνοθέτη αντί του Ρούπερτ Γουάιατ, τον Ματ Ριβς, συνεχίζεται η νέα σειρά ταινιών που βασίζεται στον λογοτεχνικό “Πλανήτη των Πιθήκων” του Πιερ Μπουλ. Το δεύτερο σίκουελ, με τίτλο “Dawn of the Planet of the Apes”, μένει συνεπές στο γενικότερο οικολογικό-ανθρωπιστικό μήνυμα και στην εξέλιξη του κεντρικού του χαρακτήρα, του χαρισματικού πίθηκου Σίζαρ. Δυστυχώς, δεν παρουσιάζει κανένα περαιτέρω κινηματογραφικό ή σεναριακό ενδιαφέρον.

Η υπόθεση

Χρόνια μετά την αναμέτρηση ανθρώπων και πιθήκων, ένας θανατηφόρος ιός έχει αφανίσει το μεγαλύτερο τμήμα της ανθρωπότητας. Κάποιοι απ' τους επιζώντες ζουν σαν τρωγλοδύτες στα ερείπια του Σαν Φρανσίσκο, έξω απ' το οποίο έχουν εγκατασταθεί και οι πίθηκοι υπό την ηγεσία του Σίζαρ. Με τα καύσιμα να τελειώνουν σύντομα, οι άνθρωποι πρέπει να ενεργοποιήσουν το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο που βρίσκεται στην περιοχή των πιθήκων. Όταν ένας πίθηκος πυροβολείται και σκοτώνεται η διαπραγμάτευση γίνεται εξαιρετικά λεπτή υπόθεση...



Η κριτική

Η αλήθεια είναι ότι, παρά το γενικότερο θετικό κλίμα και τα “καλά μηνύματα” του σεναρίου, το πρώτο μέρος της σειράς (Rise of the Planet of the Apes) δεν με “έψησε” καθόλου κι έτσι δεν περίμενα κάτι ιδιαίτερο απ' τη συνέχεια.

Εντάξει, το καταλάβαμε. Η εμμονή και η επιμονή του ανθρώπου να ελέγξει τα της φύσης μέσω της επιστημονικής προόδου, είτε για καλό είτε για κακό σκοπό, αποδεικνύεται αυτοκαταστροφική και οδηγεί την ανθρωπότητα σε μια κατάσταση μέτα-αποκαλυπτική όπου η επιβίωση πάει χέρι-χέρι με την εξόντωση οποιουδήποτε αποτελεί εμπόδιο. Οι στρεβλές επιστημονικές πρακτικές πυροδοτούν ένα είδος αντίστροφης εξέλιξης και οι πίθηκοι αποκτούν ανθρώπινες ιδιότητες, που, μετά την χειραφέτησή τους, άλλες λειτουργούν πλεονεκτικά και άλλες μειονεκτικά. Ο ιός, προϊόν των ανθρώπινων πειραμάτων επάνω στους πιθήκους, αλλάζει τις ισορροπίες και φέρνει τους δύο πληθυσμούς στα ίσα εγείροντας συνάμα και το μεγάλο διακύβευμα: συνύπαρξη των δύο ή επικράτηση του ενός;

Αναμενόμενα, στα δύο στρατόπεδα υπάρχουν καλοί και κακοί και συγκεκριμένα, κάποιοι που πιστεύουν στη συνύπαρξη και κάποιοι που θεωρούν τη συντριβή του άλλου προαπαιτούμενο για τη δική τους επβίωση. Απ' τη μεριά των ανθρώπων είναι ο Μάλκολμ κι απ' τη μεριά των πιθήκων ο Σίζαρ, ο μεγαλωμένος με αγάπη, ευφυής πίθηκος που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος. Στη σκιά του, καιροφυλακτεί ο Κόμπα, ένας πίθηκος γεμάτος μίσος και δίψα για εκδίκηση για τα πειράματα στα οποία τον υπέβαλλαν. Πίσω απ' τον Μάλκολμ δρα ο Ντρέιφους, ένας πρώην στρατιωτικός που δεν ξέρει άλλο τρόπο απ' τη βία για ν' αντιμετωπίζει τους κινδύνους. Ο Σίζαρ με τον Μάλκολμ καλούνται να υπερβούν τη δυσπιστία των πλευρών τους και να δείξουν το δρόμο προς μια ειρηνική συνύπαρξη.

Αν και η παραπάνω σύγκρουση διαδραματίζεται παράλληλα και στις δύο πλευρές κατά τη διάρκεια ενός αγωνιώδους αγώνα ενάντια στο χρόνο, το σενάριο ρίχνει το βάρος του όχι τόσο στους ανθρώπινους χαρακτήρες, όσο στους πιθήκους της υπόθεσης, τον Σίζαρ και τον Κόμπα. Μεγαλωμένοι από ανθρώπους με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, έχουν αναπτύξει και τ' αντίστοιχα αντανακλαστικά, συνεπή με τον κώδικα αξιών που έχουν κοπιάρει απ' το πρώτο περιβάλλον τους. Η σύγκρουσή τους είναι ένα αιώνιο αφηγηματικό κλισέ, τόσο οικείο και προβλέψιμο που αφαιρεί απ' την ιστορία κάθε πιθανό ενδιαφέρον, αφήνοντάς μας ν' απολαμβάνουμε το οπτικό αποτέλεσμα όσο περιμένουμε να κλείσει η υπόθεση με τον αναπόφευκτα διδακτικό τρόπο που ο καθένας μπορεί να φανταστεί.

Στα θετικά του όλου εγχειρήματος θα έβαζα τις ερμηνείες των Άντι Σέρκις και Τόμπι Κέμπελ που δίνουν ζωή στα ψηφιακά πιθηκοκουστούμια τους καθώς και του Τζέισον Κλαρκ που φέρνει εις πέρας τον μοναδικό σημαντικό “ανθρώπινο” ρόλο, εκείνον του φιλειρηνικού Μάλκολμ. Οι υπόλοιποι ρόλοι, ανθρώπων και μη, είναι διακοσμητικοί.

Το “Dawn of the Planet of the Apes” είναι ένα αδιάφορο καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ.

Βγαίνουν ακόμη:

Το ενδιαφέρον γαλλικό δράμα “Ariane's Thread” του Ρόμπερτ Γκεντιγκιάν, το υπερφίαλο μελόδραμα “The Immigrant” με την πολύ καλή παραταύτα Μαριόν Κοτιγιάρ, η κομεντί “And So It Goes” και η ταινία δράσης “Rage” με τον Νίκολας Κέιτζ.

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v