The Hunger Games-Catching Fire: Ένα «τίμιο» σήκουελ

του Λουκά Τσουκνίδα 

Το δεύτερο μέρος της σειράς “The Hunger Games” είναι δυστυχώς μια μεταβατική ταινία, η γέφυρα που θα μας ανοίξει την όρεξη για το διπλό τρίτο μέρος, όπου η ιστορία της νεαρής Κάτνις θα λήξει, με ευτυχή αποτελέσματα ελπίζουμε για τους λαούς των υποταγμένων Τομέων. Μ' αυτό υπ' όψιν, στέκεται πολύ καλύτερα από άλλες ταινίες-γέφυρες κι απολαμβάνεται όπως και η πρώτη, σαν ένα χαμηλών απαιτήσεων μετα-αποκαλυπτικό θρίλερ, χάρις στην υπέροχη πρωταγωνίστρια, αλλά και το καταιγιστικό δεύτερο μέρος της.

Η υπόθεση

Η νικήτρια των 74ων Αγώνων, η όμορφη και δυναμική Κάτνις Έβερντιν, δυσκολεύεται να παίξει το ρόλο της στο θεατρικό παιχνίδι των “νικητών” κι έτσι, τραβά την προσοχή του Προέδρου Σνόου για τους λάθος λόγους. Εντωμεταξύ, η ζωή για τους κατοίκους των υποταγμένων τομέων γίνεται όλο και πιο αβάσταχτη κι η Κάτνις αναδεικνύεται υπογείως σε σιωπηλό σύμβολο αψήφησης της Προεδρικής εξουσίας και ίσως μιας μελλοντικής επανάστασης. Ο νέος Σχεδιαστής των Αγώνων έχει μια ιδέα για την εξόντωσή της, πρέπει όμως, με κάποιο τρόπο, να την ξαναρίξει στην αρένα...



Η κριτική

Όπως και να το κάνουμε, η σειρά ταινιών που έχει στα χέρια του ο σκηνοθέτης Φράνσις Λόρενς έχει συγκεκριμένη καταγωγή κι ακόμη πιο συγκεκριμένο προορισμό. Η επιτυχία του βρίσκεται μάλλον, στο ότι ξέρει ακριβώς ποια είναι αυτά και δεν προσπαθεί να βγάλει απ' τη μύγα ξύγκι.

Μένει πιστός στις εφηβοκεντρικές καταβολές και τα κλισέ του πρωτογενούς υλικού, που εστιάζει στην τρέχουσα μετα-επαναστατική γενιά που βρίσκεται στα πρόθυρα της ενηλικίωσης ως κύριο φορέα του σπόρου για την επόμενη επανάσταση και χτίζει πάνω σ' αυτό ένα παραμύθι έρωτα, αντίστασης και αμφισβήτησης της, παρηκμασμένης απ' την μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία, άρχουσας τάξης.

Στο επίκεντρο του παραμυθιού βρίσκεται μια όμορφη, ευαίσθητη και ικανή νεαρή κοπέλα από έναν Τομέα που δεν έχει συνηθίσει να βγάζει νικητές, η οποία προσφέρεται αντί της μικρής αδερφής της να θυσιαστεί στους αιματηρούς Αγώνες Πείνας κι έτσι κερδίζει την αγάπη του κόσμου, τον οποίο η Κυβέρνηση χειραγωγεί μ' αυτά τα ρωμαϊκού τύπου θεάματα. Η Τζένιφερ Λόρενς θριαμβεύει στο ρόλο της Κάτνις και ουσιαστικά κάνει τη σειρά ένα όχημα για τη δική της περαιτέρω ανάδειξη σε μια πρώτης τάξεως πρωταγωνίστρια με δυνατότητες που εκτείνονται και στο, πολύ επικερδές και δυσκολότερο απ' ότι φαίνεται, σινεμά δράσης εκτός των άλλων.

Στο πρώτο μέρος η Κάτνις αναδεικνύεται νικήτρια, ανέλπιστα, απέναντι σε αιμοδιψείς αντιπάλους και αψηφά μαζί με το αγόρι που επιλέχθηκε απ' τον Τομέα της, τον ερωτευμένο μαζί της Πίτα, τους κανονισμούς των Αγώνων όταν απειλούν ν' αυτοκτονήσουν μαζί. Ο Πρόεδρος τους ονομάζει νικητές από κοινού κι εστιάζει στο λαβ-στόρι ως αντιπερισπασμό απ' την πράξη αντίστασης, έστω και με το ατομικιστικό κίνητρο της επιβίωσης παρά της συνειδητής παρακίνησης σε μαζική αντίδραση, που όλοι είδαν στις οθόνες τους.

Στο δεύτερο μέρος βλέπουμε πλέον το σπόρο να βγάζει φύτρες και τον Πρόεδρο να αντιλαμβάνεται ότι η ρωγμή που μπάλωσε στο τέλος των προηγούμενων Αγώνων δεν μπορεί πια να κλείσει. Η Κάτνις πρέπει να εξοντωθεί εμφατικά και φυσικά ενώπιων όλων όσων τη βλέπουν ως σύμβολο, δηλαδή στους 75ους Αγώνες Πείνας.

Έτσι, αφού έχουμε αντιληφθεί ότι το διακύβευμα είναι πια πολύ μεγαλύτερο από τη ζωή δύο συμπαθών νέων ανθρώπων, μας ξαναδίνεται η αφορμή να μπούμε πάλι στην αρένα και να παρακολουθήσουμε με τη σειρά μας, ως κοινό, αυτό που, κακά τα ψέματα, δίνει στην τριλογία όλη τη γεύση της, τον αγώνα της Κάτνις για την επιβίωσή της και τη διατήρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς της απέναντι στους καριερίστες αντιπάλους της. Έξυπνα, αυτό λειτουργεί σαν αντιπερισπασμός και για εμάς, αφού κρατά την προσοχή μας στην ταινία σχεδόν μέχρι το τέλος της, όταν και αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για γέφυρα και όχι για ένα αυτοτελές επεισόδιο σαν το πρώτο.

Το “The Hunger Games: Catching Fire” είναι ένα καλό σίκουελ που χτίζει το ενδιαφέρον για την κατάληξη αυτού του απλοϊκού μέχρι τώρα, αλλά ιδιαιτέρως διασκεδαστικού παραμυθιού δράσης.

Βγαίνουν ακόμη:

Το απολαυστικό, ελεγειακό “La Grande Bellezza” του Πάολο Σορεντίνο με τον εκπληκτικό Τόνι Σερβίλιο, το συμπαθητικό οικογενειακό δράμα “The Broken Circle Breakdown”, τα αδιάφορα βιογραφικά δράματα “Diana” και “The Fifth Estate” και η ταινία κινουμένων σχεδίων “Yummy Gummy Search for Santa: The Movie”.