του Λουκά Τσουκνίδα
Επτά ολόκληρα χρόνια μετά το πολύ καλό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας “Children of Men”, ο κοσμοπολίτης μεξικάνος Αλφόνσο Κουαρόν επιστρέφει με ένα πρότζεκτ που απαίτησε πάρα πολύ χρόνο, πόρους κι ανθρώπινο δυναμικό για να ολοκληρωθεί. Το “Gravity” είναι κι αυτό ένα εξαιρετικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, διαφορετικό με χίλιους τρόπους απ’ το προηγούμενο, αλλά κυρίως στο ότι δε διαδραματίζεται στη Γη, αλλά στο άπειρο του διαστήματος...
Η υπόθεση
Η Δρ Στόουν και ο αστροναύτης Ματ Κοβάλσκι επιχειρούν να επισκευάσουν μια εξωτερική βλάβη στο σκάφος τους όταν η βροχή θραυσμάτων από έναν κατεστραμμένο δορυφόρο τους χτυπά με ορμή αφήνωντάς τους, μόνους επιζώντες, να αιωρούνται στο άπειρο. Μόνη τους ελπίδα, να φτάσουν στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό που φαίνεται στην ευθεία τους και να πάρουν το δρόμο της επιστροφής με τα διασωστικά σκάφη. Η διαδρομή όμως, είναι πολύ πιο δύσβατη απ’ όσο φαίνεται...
Η κριτική
Κακά τα ψέματα, το “Gravity” είναι μια ταινία που έγινε για να απολαμβάνεται σε 3D και όποιος θέλει να την απολαύσει κι όχι απλώς να τη δει για να είναι “στη φάση”, πρέπει να το σκεφτεί σοβαρά κι ας έχει να δει ταινία στο σινεμά “εδώ και κάτι χρόνια”. Αλλιώς, μιλάμε για μια καλογραμμένη στερεοτυπική περιπέτεια με σωστό ρυθμό και προβλεπόμενη κλιμάκωση, προφανείς συμβολισμούς και συμπαθείς χαρακτήρες, μια ταινία για μοναχικούς σινεφίλ, αλλά και για την μερακλίδικη παρέα, ακόμη ίσως και για “όλη την οικογένεια”.
Μια χολιγουντιανή δηλαδή υπερπαραγωγή που στα χέρια του Κουαρόν και του τεχνικού του επιτελείου αποκτά μια έξτρα, εξαιρετικά σημαντική διάσταση.
Δύο ιδιαίτεροι άνθρωποι, ένας “παλιός”, αστείρευτος από αγχολυτικές ατάκες, αστροναύτης και μια “νέα” συνάδελφος, εσωστρεφής και αγχώδης, συνεργάζονται σε μια αποστολή που μοιάζει να είναι “ρουτίνας”. Όταν κάτι πάει πολύ πολύ στραβά και βρίσκονται σε δύσκολη θέση, πρέπει να ενώσουν τις ικανότητες και τις ευφυίες τους για να επιστρέψουν πίσω στη μητέρα Γη, τον οριοθετημένο χώρο ασφαλείας τους, τον οποίο τόλμησαν -όπως πολλοί πριν απ’ αυτούς- να παραβιάσουν.
Ο Τζορτζ Κλούνι ήταν σίγουρα ο κατάλληλος άνθρωπος για τον ρόλο του “παλιού”, οπότε είναι η Σάντρα Μπούλοκ εκείνη που έπρεπε να κάνει με τη σειρά της την υπέρβαση και να κουβαλήσει το στόρι στις πλάτες της. Πιο φιτ από ποτέ και όσο γλυκιά την έχουμε συνηθίσει, καταφέρνει, αν μη τι άλλο, να πείσει ως μια γυναίκα εγκλωβισμένη στο πιο αχανές κελί που θα μπορούσε να υπάρξει, ανάμεσα στη δική της ανάγκη για φυγή απ’ τα “άδικα” εγκόσμια και το αναπόφευκτο ένστικτο επιβίωσης που την κρατά σε κίνηση. Ο Κουαρόν δε, μας βάζει συχνά στη θέση της Δρ Στόουν, βλέπουμε με τα μάτια της μέσα από πλάνα υποκειμενικά, τα οποία κάνουν την εμπειρία στις τρεις διαστάσεις να ομοιάζει με επίσκεψη στο Πλανητάριο και εμάς να νιώθουμε μόνοι στη σκοτεινή αίθουσα, αντιμέτωποι με το άπειρο σαν τον κεντρικό χαρακτήρα.
Δεν ξέρω βέβαια, αν όλα αυτά τα περί μοναξιάς του ανθρώπου εντός του αχανούς σύμπαντος ή μιας εκ νέου αντίληψης της παρουσίας μιας υπέρτατης δύναμης γύρω μας κι εντός μας έχουν να κάνουν και πολύ με όσα οι δημιουργοί του “Gravity” είχαν σκοπό να οπτικοποιήσουν.
Το σενάριο, όπως ανέφερα και παραπάνω, είναι αρκετά φλύαρο και υπερβολικά πιστό στις “πεπατημένες” για να μεταδόσει κάτι περισσότερο από επιφανειακές φιλοσοφικές προεκτάσεις οι οποίες αναδύονται χωρίς κόπο απ’ τη στιγμή που κάποιος μπει στη διαδικασία να “αναλύσει” αυτό που βλέπει, πίσω απ’ την εκπληκτική “θέα”. Ο Κουαρόν είναι τεχνίτης και οραματιστής, αλλά δεν είναι ο Ταρκόφσκι κι οι άνθρωποι που χρηματοδότησαν αυτή την ταινία δε φαίνεται πουθενά ότι επιθυμούσαν ένα νέο “Solaris” -παρά το ύποπτο τρίπτυχο Κλούνι-Διάστημα-Μοναξιά.
Το “Gravity” εν τέλει, είναι ένα πάντρεμα των δοκιμασμένων χολιγουντιανών σεναριακών συνταγών με τη μαεστρία ενός εξαιρετικού σκηνοθέτη και την εφαρμογή των σύγχρονων δυνατοτήτων της τεχνολογίας της εικόνας στο δυνατό έπακρό τους. Είναι ένα άψογο θρίλερ και μια ανεπανάληπτη οπτική εμπειρία συγχρόνως, φτιαγμένη για να μας θυμίσει τη μαγεία της μεγάλης οθόνης και δώσει έναν πιο στέρεο λόγο ύπαρξης στην τεχνολογία 3D. Με λίγα λόγια είναι ένα απολαυστικό θέαμα που δεν πρέπει να χαθεί.
Βγαίνουν ακόμη:
Το βραβευμένο “Miss Violence” του Αλέξανδρου Αβρανά, το συμπαθητικό, αλλά γεμάτο απιθανότητες και τελικά κουραστικό θρίλερ “All is Lost” με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, το εφηβικό δράμα “Me and You” του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι και η “10η Μέρα” του Βασίλη Μαζωμένου.