Rush: Η βιογραφική ταινία της χρονιάς

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Ο Ρον Χάουαρντ, σκηνοθέτης μιας απ' τις καλύτερες βιογραφικές ταινίες όλων των εποχών (Frost/Nixon), επιστρέφει με την ανασκόπηση μιας απ' τις σημαντικότερες χρονιές στην ιστορία της Φόρμουλα-1, το μακρινό 1976 και τη μάχη για τον τίτλο μεταξύ δύο εξαιρετικών οδηγών όσο και αντικρουόμενων προσωπικοτήτων, του Τζέιμς Χαντ και του Νίκι Λάουντα. Το αποτέλεσμα, αν και εν μέρει συμβατικό, αποδεικνύεται καθηλωτικό και άκρως απολαυστικό από κάθε άποψη.

Η υπόθεση

Βρισκόμαστε στο 1976 κι ο χαρισματικός αυστριακός οδηγός της Φεράρι Νίκι Λάουντα, λάτρης της ακρίβειας, πιστός σύντροφος κι αυστηρός επαγγελματίας, βρίσκεται καθ' οδόν για το δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημά του. Μοναδικός αντίπαλός του με αξιώσεις για τον τίτλο είναι ο βρετανός πλέιμποϊ Τζέιμς Χαντ που τρέχει για τη Μακλάρεν, ένα αυθεντικό, ωμό ταλέντο που ζει πιο ριψοκίνδυνα κι απ' ό,τι οδηγεί. Κάπου στη μέση της σεζόν ο Λάουντα έχει ήδη κερδίσει πολύ έδαφος απ' τους αντιπάλους του, μέχρι που ένα παρ' ολίγον θανατηφόρο ατύχημα τον βγάζει εκτός μάχης. Στο νοσοκομείο παρακολουθεί τον Χαντ να κερδίζει και να μαζεύει βαθμούς. Λογαριάζει όμως χωρίς τον άνθρωπο με τις γάζες...



Η κριτική

Δεν υπάρχει άνθρωπος που ν' ασχολείται με τη Φόρμουλα-1 και να μην γνωρίζει όσα μας αφηγείται ο σεναριογράφος Πίτερ Μόργκαν με την κάμερα του Ρον Χάουαρντ. Αλλά κι όσοι δεν ασχολούνται, δεν μπορεί να μη θυμούνται τη μέρα που η μονοθέσια Φεράρι τυλίχτηκε στις φλόγες ή τη μέρα που ένας άνθρωπος παραμορφωμένος απ' τα εγκαύματα μπήκε ξανά στο κόκπιτ για να διεκδικήσει ό,τι είχε χτίσει πριν το ατύχημα.

Είναι το υλικό απ' το οποίο φτιάχνονται οι ζωντανοί θρύλοι και με έναν τέτοιον έχουμε να κάνουμε εδώ πέρα. Οι δημιουργοί ξέρουν ότι η ιστορία τους συναρπάζει από μόνη της. Ξέρουν επίσης ότι από τέτοιες ιστορίες έχουν προκύψει μάπα ταινίες, ουκ ολίγες φορές. Και καταφέρνουν να πάρουν τη στροφή αυτή χωρίς να ντεραπάρουν.

Πάμε πίσω στα σέβεντιζ λοιπόν, σε μια εποχή που η τεχνολογία της ασφάλειας δεν είχε προχωρήσει τόσο όσο η τεχνολογία της ταχύτητας κι οι οδηγοί μπορούσαν να επιλέξουν αν θα είναι οι σούπερσταρ των μηχανοσπασικλάκηδων ή οι σούπερσταρ των σελεμπριτολάγνων, τότε που ο Νίκι Λάουντα κι ο Τζέιμς Χαντ έδωσαν στη Φόρμουλα-1 και στα ΜΜΕ μια μονομαχία που μπορούσαν να πουλήσουν, κι ο ένας στον άλλον ένα αντίπαλο δέος που μπορούσε να ενισχύσει την απόλαυση της ανταγωνιστικής οδήγησης.

Είναι αυτή η ατμόσφαιρα εκείνων των καιρών που αποτυπώνεται εξαιρετικά πάνω στο φιλμ απ' το τιμ του Χάουαρντ (όπως άλλωστε και στο “Frost/Nixon”), καθώς η φωτογραφία παραπέμπει με ακρίβεια σε πλάνα αρχείου που όλοι έχουμε δει στην τηλεόραση μας, ενώ κι η όλη αναπαράσταση της εποχής, στις πίστες όσο κι έξω απ' αυτές, είναι πειστική και πιθανότατα αλάνθαστη.

Την ίδια στιγμή, ο Ντάνιελ Μπριλ κι ο Κρις Χέμσγουρθ δίνουν μια απολαυστική παράσταση στους δύο κεντρικούς ρόλους, βάζοντάς μας στην καρδιά της ιδιαίτερης σχέσης που ο Χαντ με τον Λάουντα είχαν αναπτύξει στο λίγο χρονικό διάστημα που μοιράστηκαν πάνω στις πίστες, παρά την εμφανή αδυναμία του σεναρίου να συμπτύξει τις προσωπικές στιγμές τους σε μια σειρά στιγμιοτύπων χωρίς αυτό να φανεί εκβιαστικό. Κάτι που ευτυχώς, συμβαίνει μέχρι τη μέση περίπου και το εν λόγω ατύχημα, αφού αμέσως μετά τα γεγονότα ρέουν με έναν άψογο ρυθμό, αντίστοιχο του πιο συναρπαστικού αγώνα κι οι δυο πρωταγωνιστές έχουν πια μετοικήσει στα σώματα των ανθρώπων που υποδύονται.

Πάνω σ' αυτά, βάλτε την εκπληκτική κινηματογράφηση των αγωνιστικών σκηνών, με τα υπέροχα κοντινά πλάνα και την έμφαση στην αγωνία οδηγού και θεατών, αλλά και τις εξαιρετικές γωνίες λήψης, εφάμιλλες της καλύτερης ζωντανής αναμετάδοσης κι έχετε αμέσως-αμέσως τη βιογραφική ταινία της χρονιάς, ένα ισορροπημένο μείγμα δράσης, συναισθήματων και αποτύπωσης στην οθόνη του τι κάνει κάποιον ήρωα για τον απλό καθημερινό άνθρωπο.

Το “Rush” είναι μια πολύ καλή ταινία κι ακόμη μια απάντηση του Ρον Χάουαρντ σε όσους περιμένουν στη γωνία την επόμενη αποτυχία του.

Βγαίνουν ακόμη:
Η τίμια, παλιομοδίτικη ταινία δράσης “White House Down” με τον Τσάνινγκ Τέιτουμ να είναι απλώς επαρκής σε ένα ρόλο τύπου “Τζον Μακλέιν”, το αποτυχημένο “εννοιολογικό” θρίλερ εκδίκησης “Only God Forgives” του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν με τον Ράιαν Γκόσλινγκ να τυποποιείται επικίνδυνα και η τηλεοπτικού επιπέδου βιογραφική ταινία “Jobs” με τον Άστον Κούτσερ να μιμείται απλώς τις κινήσεις και την ομιλία του αείμνηστου, όσο κι αμφιλεγόμενου, ιδρυτή της Apple.