Pacific Rim: 100% χορταστικό θέαμα

του Λουκά Τσουκνίδα

Με ένα μεγάλο μπάτζετ στα χέρια του και με τη γνωστή του μεγαλομανία σε πλήρη εφαρμογή, ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο επιστρέφει με μια σύγχρονη εκδοχή του “Γκοτζίλα εναντίον Μηχανογκοτζίλα” και καταφέρνει, αν μη τι άλλο, να κερδίσει τις εντυπώσεις από κάθε παρόμοιο εγχείρημα. Το “Pacific Rim” είναι μια εντυπωσιακή περιπέτεια με εκπληκτικά ψηφιακά εφέ και τα καλύτερα τεράστια ρομπότ που έχουμε δει ποτέ στην οθόνη. Η ιστορία δε λέει πολλά και το καστ δε γοητεύει, αλλά ο λάτρης του είδους δε θα φύγει δυσαρεστημένος.

Η υπόθεση

Κάπου στο μακρινό μέλλον, στρατιές από τεράστιες σαύρες, γνωστές ως Κάιτζου, βγαίνουν στην επιφάνεια της γης από μία τρύπα στον Ειρηνικό ωκεανό και λεηλατούν τις πόλεις των ανθρώπων. Εκείνοι τότε φτιάχνουν τα Γιάγκερ, τεράστια ρομπότ που καθοδηγούνται από δύο πιλότους, τα οποία αμύνονται στις επιθέσεις των Κάιτζου με μικρή επιτυχία. Όταν η ηγεσία αποφασίζει να αποσύρει τα Γιάγκερ, ο επιβλέπων του προγράμματος αψηφά τις εντολές και με τη βοήθεια ενός ξοφλημένου πιλότου, της άπειρης προστατευόμενής του κι ενός τρελούτσικου επιστήμονα, κάνει μια τελευταία προσπάθεια να εξιλεώσει τα τεράστια ρομπότ και όσους θυσιάστηκαν οδηγώντας τα προς την καταστροφή...



Η κριτική

Μπορεί οι πρωταγωνιστές του σόου να είναι οι δεινόσαυροι και τα ρομπότ, όμως όπως κάθε παρόμοια ταινία, έτσι και το “Pacific Rim” είναι καταδικασμένο να εστιάσει στον ανθρώπινο παράγοντα, στο πώς αυτός μπορεί να ρυθμίσει κάθε κατάσταση που μοιάζει εκτός ελέγχου μόλις χαλιναγωγηθεί και τεθεί σε πλήρη δράση. Ο Ράιλι, η Μάκο κι ο Δρ. Γκάισλερ είναι οι απίθανοι ήρωες που βγαίνουν στο προσκήνιο όταν οι παραδοσιακά “δυνατοί” αποτυγχάνουν να δουν τη λύση ή να επιβάλλουν το νόμο του ισχυρού πάνω στην απόκοσμη απειλή που αντιμετωπίζουν. Είναι οι τρεις αντιήρωες που διαθέτουν τα στοιχεία εκείνα που λείπουν από έναν υπεράνθρωπο στρατιώτη ή έναν επιστήμονα απόλυτο κύριο της γνώσης του.

Ο Τσάρλι Χάναμ, η Ρίνκο Κικούτσι κι ο Τσάρλι Ντέι δεν είναι πρωτοκλασάτα ονόματα κι η επιλογή τους μπορεί να έγινε είτε λόγω μπάτζετ (αν πήγε όλο στην φανταστική τεχνική δουλειά) είτε για να μην κλέψουν με το βαρύ τους όνομα και μόνο την παράσταση απ' τους πραγματικούς, όσο και γιγάντιους, πρωταγωνιστές. Οι τρεις τους κάνουν το καλύτερο δυνατό, αν και ο Χάναμ δυσκολεύεται να πετάξει από πάνω του το ύφος του βρετανού γόη, ενώ κι ο Ντέι επιμένει πολύ στις μανιέρες που τον έκαναν γνωστό απ' την τηλεόραση.

Δεν τους βοηθά βέβαια καθόλου και το σενάριο, αναμενόμενα προσχηματικό με ελάχιστη προσοχή στους διαλόγους και στους χαρακτήρες, πέρα από σποραδικές πληροφορίες-στερεότυπα για το ταραχώδες background του καθενός. Τυπική, κατά τη γνώμη μου, αδυναμία του Ντελ Τόρο, ο οποίος νοιάζεται υπερβολικά για τα τέρατά του και ξεχνά ότι σε μια συμβατική ταινία όπως αυτή, οι ήρωες, το μελόδραμα, το λαβ-στόρι κι η τελική επικράτηση του “καλού” είναι βασικά συστατικά και, ακόμη κι αν δε σε εμπνέουν, οφείλεις να τα παρουσιάσεις καλά. Έτσι, μοιάζει αδικημένος και ο Ίντρις Έλμπα που αναγκάζεται να παίξει έναν άχρωμο, κακογραμμένο ρόλο στον οποίο μοιάζει να βαριέται, ακόμη κι όταν η ταινία φτάνει στην κορύφωσή της.

Μικρό το κακό, αφού η ταινία έγινε με άλλο σκοπό κι αυτόν είναι που πετυχαίνει στο εκατό τοις εκατό. Τα ρομπότ είναι εντυπωσιακά, η μέθοδος με την οποία πιλοτάρονται δίνει πραγματικό ρόλο στους ήρωες και απογειώνει την έννοια της διασυνδεσιμότητας ανθρώπων και μηχανών προς μία τέλεια συνεργασία, ενώ και τα Κάιτζου μοιάζουν σαν πραγματικοί δεινόσαυροι, ανίκητοι γίγαντες με φαινομενικά ανύπαρκτες αδυναμίες και γνήσια καταστροφική μανία. Η πραγματική επιτυχία του φιλμ όμως, είναι στις μάχες μεταξύ Γιάγκερ και Κάιτζου, το πιο δύσκολο κομμάτι ενός τέτοιου εγχειρήματος. Καθαρές εικόνες, κίνηση που ρέει φυσικά, χτυπήματα που “πονάνε” και εξαιρετική σκηνοθεσία απ' τον Ντελ Τόρο, ο οποίος μπαινοβγαίνει στο κόκπιτ βάζοντάς μας από τη θέση του θεατή στη θέση του πιλότου και πίσω με τρόπο απολαυστικό, πόσο μάλλον αν το δει κανείς σε 3D.

Το “Pacific Rim” είναι μια καλή ταινία δράσης-επιστημονικής φαντασίας με αδυναμίες που παραβλέπει κανείς εύκολα, ενώ για κερασάκι στην τούρτα... έχει και τον Ρον Πέρλμαν.

Βγαίνουν ακόμη:

Η μέτρια λιβανέζικη ηθογραφία “ Where Do We Go Now? ” της Ναντίν Λαμπάκι, το αδιάφορο αμερικάνικο βιογραφικό φιλμ “ The Bling Ring ”, η ισπανική βιογραφία “ Violeta Went to Heaven ”, η ταινία τρόμου “ You're Next ” και το ντοκιμαντέρ “ Από τις Δύο Πλευρές του Αιγαίου: Διωγμός και Ανταλλαγή Πληθυσμών, Τουρκία-Ελλάδα 1922-1924 ”.