Lay the Favorite: Κομεντί και ανία στο Λας Βέγκας

του Λουκά Τσουκνίδα
 
Μέσα στην πιο χαλαρή περίοδο της σεζόν την τρύπα καλείται να γεμίσει η καινούργια ταινία του Στίβεν Φρίαρς, ο οποίος φαίνεται να έχει χάσει όχι μόνο την έμπνευσή του, αλλά και την ικανότητα να ξεχωρίζει ένα σάπιο σενάριο πριν αρχίσει να το γυρίζει. Το αποτέλεσμα είναι το “Lay the Favorite”, μια ρομαντική κομεντί άνευ χιούμορ και άνευ ρομάντζου.

Η υπόθεση

Η Μπεθ έχει βαρεθεί να κάνει την κατ' οίκον στριπτιτζού, για να παλέψει τη βαρετή δουλειά της στη βαρετή πόλη της. Κι έτσι ξεκινά για το Λας Βέγκας με τη φιλοδοξία να γίνει... σερβιτόρα. Τελικά, με την προτροπή μιας καινούργιας φίλης της, γίνεται υπάλληλος ενός επαγγελματία τζογαδόρου και μοιάζει να τα καταφέρνει. Η κοριτσίστικη αφέλειά της όμως, δεν την βοηθά με τη σύζυγο του αφεντικού και σύντομα ψάχνει και πάλι την τύχη της...



Η κριτική

Φαίνεται ότι το σενάριο βασίστηκε στα απομνημονεύματα μιας κοπέλας που λέγεται Μπεθ κι υποτίθεται ότι είναι η πρωταγωνίστρια. Κι όμως, απ' το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, τίποτε απ' όσα συμβαίνουν επί της οθόνης δε μοιάζει παρά αποκύημα φαντασίας και μάλιστα εξαιρετικά πεζής. Η νεαρή Μπεθ, παιγμένη με εκνευριστικό τρόπο απ' τη Ρεμπέκα Χολ, κάνει στριπτίζ μπροστα σε τελειωμένους χωριάτες επειδή η ζωή της δεν είναι αρκετά συναρπαστική. Τιιιι; Αν αυτό έγινε στ' αλήθεια τότε, τι να πω... Καμιά φορά η ζωή είναι αξεπέραστη σε ηλιθιότητα και jackass-ισμό.

Τέλος πάντων. Η Μπεθ μοιάζει να βγαίνει εύκολα απ' αυτό το λούκι για να μεταβεί στο Λας Βέγκας, όπου η ζωή είναι απείρως πιο συναρπαστική και... δημιουργική. Συνεχίζω να μένω άφωνος με την αφέλεια της ενήλικης ηρωίδας, πόσο μάλλον με τη φιλοδοξία της να γίνει σερβιτόρα σε καζίνο, ένα όνειρο που γκρεμίζεται γρήγορα μπροστά στο τείχος που λέγεται “συνδικάτο”!

Οι καινούργιες της φίλες, οι οποίες αρέσκονται να λιάζονται γυμνόστηθες στο φτηνό μοτέλ τους, της δίνουν τη λύση. Ο Ντινκ είναι ένας μπάρμπας τζογαδόρος με βερμούδες, αλλά φαίνεται καλό παιδί κι η δουλειά του είναι, αν μη τι άλλο, συναρπαστική. Νούμερα χοροπηδάνε παντού κι ανταμείβουν όποιον τα τιθασεύσει και καταφέρει να ακουμπήσει τα λεφτά του στις καλύτερες δυνατές αποδόσεις. Η Μπεθ δείχνει να έχει ταλέντο κι ο κόσμος του τζόγου (νόμιμου στο Βέγκας) τη συνεπαίρνει. Φυσικά, αργότερα μπλέκει με τον λάθος άνθρωπο στη λάθος πολιτεία και μπλα, μπλα, μπλα...

Όλα αυτά μας σερβίρονται βιαστικά, σε μια τεράστια σούπα από κλισέ και αναληθοφανείς εξελίξεις που ακολουθούν η μία την άλλη χωρίς καμία συνοχή κι έχουν στο επίκεντρό τους δύο χαρακτήρες κακογραμμένους, άχρωμους και αταίριαστους, τη Μπεθ και τον Ντινκ. Οι υπόλοιποι είναι χάρτινα ομοιώματα, με εξαίρεση τον μοντέρνο τζογαδόρο Ρόουζι, τον οποίο αποδίδει εξαιρετικά ο Βινς Βον, αν και δεν ξεφεύγει απ' τις γνώριμες μανιέρες του. Για τη Χολ τα είπαμε, αλλά κι ο Μπρους Γουίλις δεν πάει πίσω. Βαριεστημένος και γερασμένος, προσπαθεί να πείσει σ' ένα ρόλο που δεν του πάει καθόλου και συνεπώς, αποτυγχάνει πανηγυρικά. Ο Φρίαρς πάλι, δεν αφήνει κανένα σκηνοθετικό στίγμα, κάνει εμφανώς αγγαρεία και δεν προσπαθεί καν να περισώσει κάτι λίγο απ' το σεναριακό συνονθύλευμα.

Το “Lay the Favorite” είναι μια κακή ταινία κι η επιλογή της προσβάλλει κατάφατσα όσους θα μείνουν στην Αθήνα προσβλέποντας σε μερικές δροσερές βραδιές στα θερινά της σινεμά.

Βγαίνουν ακόμη:
Η γαλλική κωμωδία “It Happened in Saint-Tropez”.