The Wolverine: Ο Χιου Τζάκμαν σε (απολαυστική) δράση

Παρά τα προβλήματά της, η νέα ταινία με τον απόλυτο ήρωα κόμιξ της μεγάλης οθόνης είναι οπτικά απολαυστική και επαρκώς διασκεδαστική.
The Wolverine: Ο Χιου Τζάκμαν σε (απολαυστική) δράση
του Λουκά Τσουκνίδα

Μετά το ξεχασμένο πια “X-Men Origins: Wolverine”, ο πιο αγαπητός μεταλλαγμένος επιστρέφει σε μια περιπέτεια που φέρει την υπογραφή του Τζέιμς Μάνγκολντ και τη φιλοδοξία να “πυροδοτήσει” ακόμη μια επικερδή σειρά ταινιών. Το “The Wolverine” αντλεί από μια απ' τις πιο επιτυχημένες εμφανίσεις του φαβοριτά ήρωα στην αντίστοιχη σειρά κόμικς και, παρά τα κραυγαλέα σεναριακά κενά, η χορταστική δράση κι ο ορεξάτος Χιου Τζάκμαν ικανοποιούν την καλοκαιρινή μας δίψα για εντυπωσιακό σινεμά.

Η υπόθεση

Μετά τα γεγονότα του “X-Men: The Last Stand” ο Λόγκαν έχει αποσυρθεί στις εσχατιές του κόσμου για να ξεπεράσει τα ψυχικά του τραύματα και τον χαμό της αγαπημένης του Τζιν Γκρέι. Εκεί θα τον ξεθάψει η Γιούκιο, μια νεαρή γιαπωνέζα που έχει στείλει ο παλιόφιλός του ο Γιασίντα, ο οποίος βρίσκεται στο νεκροκρέβατό του και φαίνεται ότι τον έχει ανάγκη. Στην Ιαπωνία, θα μάθει τον λόγο που τον χρειάζεται ο γερο-Γιασίντα και θα μπλέξει στις ίντριγκες που ταλανίζουν την οικογένεια του ιάπωνα μεγιστάνα. Μέσα σ' ολ' αυτά, η Βάιπερ, μια πολύ ισχυρή μεταλλαγμένη θα του θυμήσει πως είναι να είσαι και πάλι θνητός...



Η κριτική

Μαζί με τον Άιρον Μαν, ο Γούλβεριν είναι, δίχως αμφιβολία, ο πιο αβανταδόρικος χαρακτήρας κόμικς που έχουμε δει στις μεγάλες οθόνες: φτιαγμένος για να γοητεύει αναγνώστες και θεατές, ήρωας και αντιήρωας μαζί, ένας μοναχικός καβαλάρης, μισάνθρωπος αλλά με έναν αδιαφιλονίκητο κώδικα τιμής και μια θανατηφόρα οργή απέναντι σε κάθε μοχθηρή παρουσία που απειλεί τους πιο αδύνατους. Ο Χιου Τζάκμαν δε, έχει αποδειχθεί η καλύτερη δυνατή επιλογή γι' αυτόν τον ρόλο, αφού έχει απογειώσει τον Γουλβερίν μίλια πάνω από κάθε άλλο χαρακτήρα του σύμπαντος των μεταλλαγμένων.

Με τέτοιο πολύτιμο πρωτογενές υλικό, ο Μάνγκολντ δε θα μπορούσε να πέσει πολύ έξω απ' τις προσδοκίες κι έτσι επιχειρεί να εξισορροπήσει δράση και χαρακτήρες χωρίς να γείρει προς τη μία μεριά εις βάρος της άλλης. Ο Λόγκαν πηγαίνει με απροθυμία στην Ιαπωνία για να δει έναν άρρωστο φίλο και τελικά να παραστεί στην κηδεία του, αλλά οι μπελάδες είναι κάτι που δε μπορεί ν' αποφύγει κι αργά η γρήγορα θα βρεθεί στη μέση. Έτσι, οι δημιουργοί δίνουν στην ταινία ένα ρυθμό που αυξομειώνεται διαρκώς, ζουμάροντας στα διάφορα πρόσωπα απ' τη μια και στήνοντας σκηνές καταιγιστικής δράσης απ' την άλλη, με αποκορύφωμα μια μονομαχία επάνω σε μια υπερταχεία που ξεπερνά κάθε φαντασία, προκαλώντας σε επικίνδυνο βαθμό την προθυμία μας να αποδεχτούμε την, εξωπραγματική απ' τη φύση της, ταινία ως επαρκώς πιστευτή.

Παρ' όλ' αυτά, όσα διαδραματίζονται στην οθόνη είναι οπτικώς απολαυστικά και ο Τζάκμαν κρατά επιτυχώς την προσοχή μας επάνω στην ήρωα και όσα αντιμετωπίζει ως χαρακτήρας κυρίως, παρά ως κεντρική φιγούρα των συγκεκριμένων συμβάντων. Αν είχαν κι οι υπόλοιποι χαρακτήρες —πέραν της Γιούκιο που κατά ένα περίεργο τρόπο κερδίζει μέρος της προσοχής μας απ' τον Γούλβεριν— μια καλύτερη αντιμετώπιση, ίσως το σενάριο να έμοιαζε πιο ισορροπημένο, αφού τα χιλιοειπωμένα κλισέ που αποτελούν την πλοκή δε βοηθούν να συνδεθούμε με όσα βλέπουμε. Ειδικά η Βάιπερ, δεν δικαιολογεί ποτέ την παρουσία της, ενώ κι ο Χαράντα είναι εντελώς αψυχολόγητος και οι προθέσεις του αρκετά συγκεχυμένες σε όλη τη διάρκεια του έργου.

Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Ιαπωνία και η ιαπωνική κουλτούρα αντιμετωπίζονται ως καρικατούρες ενώ ο Λόγκαν ως ολοκληρωμένη, όσο και βασανισμένη, ρομαντική προσωπικότητα, η ταινία ρέπει επικίνδυνα προς τη γραφικότητα. Η σκηνοθεσία όμως του Μάνγκολντ δε μας αφήνει πολλά περιθώρια να στοχαστούμε πάνω στις τρύπες της ιστορίας του, μας προστάζει κατά μία έννοια να αράξουμε και να χαζέψουμε το νταβαντούρι χωρίς να διυλίζουμε τα ενδιάμεσα.

Από μια πιο ελαφριά, καλοκαιρινή σκοπιά, το “The Wolverine” είναι μια μέτρια, αλλά τίμια κομιξοταινία δράσης που ποντάρει στον σταρ της και διασκεδάζει χωρίς να το κουράζει.

Βγαίνουν ακόμη:
Το “On the Road” του Βάλτερ Σάλες, η γαλλική κωμωδία “On the Other Side of the Tracks” και το ισπανικό θρίλερ “Thesis on a Homicide”.


Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v