Star Trek Into Darkness: Ο Σποκ και ο Κερκ επιστρέφουν

του Λουκά Τσουκνίδα

Εν μέσω υπερφιλόδοξων, μπαγιάτικων καλοκαιρινών μπλοκμπάστερ, ξαναβυθιζόμαστε στην εναλλακτική πραγματικότητα μέσα στην οποία ο Τζέι Τζέι Άμπραμς αποφάσισε να αναβιώσει τη σειρά ταινιών “Star Trek” για να απολαύσουμε το δεύτερο μέρος και να θυμηθούμε την “Οργή του Καν”, ίσως την μοναδική αξιομνημόνευτη από τις παλιές ταινίες.

Το “Star Trek Into Darkness” παραμένει στα ίδια υψηλά επίπεδα με το πρώτο μέρος, ισορροπώντας δράση, πλοκή και χαρακτήρες με μαεστρία και παρά τις σεναριακές του ακροβασίες, ικανοποιεί και μας διασκεδάζει επαρκώς.

Η υπόθεση

Ο Τζέιμς Κερκ διακινδυνεύει τις λεπτές ισορροπίες της τελευταίας του αποστολής για να σώσει τη ζωή του Σποκ κι αυτό του κοστίζει το πλοίο και τη θέση του στην αιχμή της διαστημικής εξερεύνησης. Εν τω μεταξύ, μια σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων σε στρατηγεία της Οργάνωσης καταλήγει στο θάνατο του μέντορα του Κερκ, Ναύαρχου Πάικ, και στην εμφάνιση ενός άγνωστου εχθρού που έρχεται από μια άλλη εναλλακτική πραγματικότητα. Οι συνθήκες κρίσης ενώνουν και πάλι τον ατρόμητο και διψασμένο για εκδίκηση Κερκ με το πλήρωμά του σε μια μυστική αποστολή που σύντομα θα αποδειχθεί κάτι άλλο από αυτό που φαίνεται και θα δοκιμάσει την ακεραιότητα του καπετάνιου, καθώς και τη σχέση του με τους συντρόφους του.



Η κριτική

Με το πρώτο μέρος του ολοκαίνουργιου Σταρ Τρεκ, ο Τζέι Τζέι Άμπραμς επιβεβαίωσε τις προσδοκίες και μας έδωσε μια άρτια ταινία δράσης κι επιστημονικής φαντασίας, ενώ αναγέννησε ένα σετ χαρακτήρων που αγαπήθηκαν πολύ όχι μόνο μέσω του σεναρίου του, αλλά και μέσω του καταπληκτικού του κάστινγκ. Μετά την ευχάριστη πρώτη έκπληξη όμως, τα δεδομένα άλλαξαν και το δεύτερο μέρος έπρεπε να έχει κάτι επιπλέον, οι γνώριμοι πια στη νέα εκδοχή τους χαρακτήρες έπρεπε να εξελιχθούν, να συμμετέχουν στην πλοκή και να την επηρεάζουν με τις επιλογές τους.

Ο Άμπραμς δε θα μπορούσε να μην εστιάσει στον Κερκ και τον Σποκ, στο δίπολο συναίσθημα-λογική, και στη γοητεία που ασκούν οι δυο τους στους υπόλοιπους για διαφορετικούς λόγους και το κάνει σε κάθε ευκαιρία, δίνοντας τους και το έδαφος για να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο ως προσωπικότητες. Οι αντεστραμμένοι ρόλοι που αναλαμβάνουν τελικά υπογραμμίζουν το δέσιμο της ομάδας, η οποία ήταν στα πρόθυρα διάλυσης στην αρχή του επεισοδίου.

Η Ουχούρα, ο Σκότι, ο Σούλου, ο Τσέκοφ κι ο Δρ. Μπόουνς έχουν όλοι τις στιγμές τους, αλλά μένουν ακόμη καρικατούρες, την ώρα που ο δημιουργός αναγεννά ακόμη έναν γοητευτικό χαρακτήρα από το σύμπαν του παλιού Σταρ Τρεκ, τον υπερστρατιώτη Καν, την μεγαλύτερη απειλή που αντιμετώπισε ποτέ ο κόσμος στην άλλη διάσταση, όπως μας ενημερώνει ο παλιός Σποκ. Σ' αυτόν τον σημαντικό ρόλο, ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς αποτελεί ακόμη μια επιτυχία στον τομέα του κάστινγκ, αφού κλέβει την παράσταση σε κάθε εμφάνισή του επί της οθόνης.

Σεναριακά, το “Star Trek Into Darkness” ακροβατεί από το απλοϊκό έως το συγκεχυμένο, ισορροπώντας τελικά κάπου ενδιάμεσα, αφού αφήνει γρήγορα τις αναφορές στην τρομοκρατία για να κατευθυνθεί προς μια πιο παλιομοδίτικη εσωτερική απειλή, έχοντας πρώτα-πρώτα εξηγήσει επαρκώς τα κίνητρα του τρομοκράτη, ώστε να τον βάλει χέρι-χέρι με τους ήρωες απέναντι στον κοινό, προς στιγμήν έστω, εχθρό. Φυσικά, η τελική μάχη θα είναι ανάμεσά τους κι οι τρομαχτικές ικανότητες του Καν υπόσχονται μια σκληρή αναμέτρηση, με τη συμβολή όλων να αποδεικνύεται υπερπολύτιμη για την επικράτηση του καλού.

Όλα αυτά μας τα αφηγείται ο Άμπραμς με τρόπο αναμενόμενα εξαιρετικό, είτε πρόκειται για δράση, για δράμα ή για κωμική εκτόνωση, κρατώντας έναν ρυθμό που δεν αφήνει τα 132 λεπτά που διαρκεί η ταινία να γίνουν αισθητά και να κουράσουν. Υπερβάλλει βέβαια κι αυτός —πιστός στο κλίμα της εποχής— με τη χρήση των ψηφιακών ευκολιών, τραβώντας τα όρια αναληθοφάνειας της δράσης όποτε και όσο θέλει, αλλά δε νομίζω ότι δοκιμάζει την αντοχή μας στο βαθμό που το έχουν κάνει άλλοι —υπό το βάρος συχνά, της έλλειψης μιας πιο στοχευμένης σεναριακής λύσης.

Το “Star Trek Into Darkness” είναι μια άξια συνέχεια του πολύ καλού “Star Trek” και ίσως αποδειχθεί τελικά, το καλύτερο μπλοκμπάστερ του φετινού καλοκαιριού. 

Βγαίνουν ακόμη:

Το μέτριο πολιτικό θρίλερ του Ρόμπερτ Ρέντφορντ “The Company You Keep”, το καλό βιογραφικό δράμα “The Iceman”, η προχειροφτιαγμένη κωμωδία “Grown Ups 2”, το δράμα του Ρασίντ Μπυχάρεμπ “Just Like A Woman”, η κωμωδία “A Gun in Each Hand” και το δράμα του Σέρτζιο Καστελίτο “Twice Born”.