The Hunt: «Κοφτερός» και καλοστημένος Βίντεμπεργκ

του Λουκά Τσουκνίδα

Πολλά χρόνια μετά τη συγκλονιστική “Οικογενειακή Γιορτή” του, ο Τόμας Βίντεμπεργκ εκθέτει και πάλι την ανεπάρκεια των ανθρώπων να διαχειριστούν ζητήματα που τους υπερβαίνουν με τον ίδιο διεισδυτικό, βασανιστικά αποκαλυπτικό τρόπο. Το “The Hunt” είναι η σύντομη ιστορία ενός επικείμενου λιντσαρίσματος και του αντίκτυπου που έχει στους κυνηγούς και στον κυνηγημένο. Μαντέψτε ποιος μαθαίνει το μάθημά του και ποιος όχι.

Η υπόθεση

Ο Λούκας είναι ένας άνδρας μοναχικός, επικεντρωμένος στην προσπάθειά του να διεκδικήσει περισσότερο χρόνο με τον γιο του απ’ την πρώην σύζυγό του. Εργάζεται στο νηπιαγωγείο της γειτονιάς του όπου τα παιδιά τον αγαπούν, τρελαίνονται να παίζουν με τον γιγαντόσωμο, ευγενικό άνδρα. Ιδιαίτερη αδυναμία του δείχνει και η μικρή κόρη του καλύτερου του φίλου, η εσωστρεφής και συγκρατημένη Κλάρα. Όταν μια μέρα θυμώνει μαζί του όμως, στο μυαλό της διευθύντριας μπαίνουν υποψίες για άσεμνη συμπεριφορά έως και ασέλγεια. Οι υποψίες γρήγορα γίνονται βεβαιότητα και το νέο φτάνει στα αυτιά των γονέων και ολόκληρης της κωμόπολης φέρνοντας τον Λούκας στη θέση του ένοχου με συνοπτικές διαδικασίες. Τότε, με μοναδικούς συμμάχους τον κουμπάρο και τον γιο του, θα προσπαθήσει να ανατρέψει αυτό που φαίνεται μη αντιστρέψιμο…



Η κριτική

Οι δανοί που μας σύστησαν το διαβόητο “Δόγμα 95” και μας ξάφνιασαν με το ρεαλισμό των εικόνων τους για να μας ξενερώσουν αργότερα με την κοινοτυπία των μελοδραματικών αφηγήσεών τους, έχουν ωριμάσει τα τελευταία χρόνια και οι δουλειές τους πια περιλαμβάνουν το συνδυασμό κινηματογραφικών και αισθητικών “εργαλείων” χωρίς την τυραννία μανιφέστων και δηλώσεων αφοσίωσης σε δόγματα και λοιπές φανφάρες, καταδικασμένες να καταστρατηγηθούν απ’ τους ίδιους τους εμπνευστές τους. Ο Τόμας Βίντεμπεργκ μπορεί να διατείνεται φυσικά ότι μας έδωσε την εμβληματική, πιο καθολικής αποδοχής ταινία εκείνης της σύντομης δογματικής περιόδου με την “Οικογενειακή Γιορτή”, αλλά μάλλον είναι θέμα χρόνου να επαναλάβει έναν παρόμοιο θρίαμβο, αν αυτό δεν συμβεί με το “The Hunt”.

Στη νέα του ταινία, λοιπόν, με τη γνωστή σεναριακή οικονομία του δόγματος, μας συστήνει εξαιρετικά τον κεντρικό του χαρακτήρα, έναν γοητευτικό, δυνατό άνδρα που όμως δείχνει στα πρόθυρα κατάρρευσης κάτι που αντιλαμβάνεται και ο καλύτερός του φίλος, εκείνος που θα κληθεί να υπογράψει τη σταύρωσή του. Το ίδιο κάνει και με τον χαρακτήρα που βρίσκεται στον αντίποδα, τη μικρή Κλάρα που θα μοιραστεί μαζί του την πλήρη αδυναμία να κατανοήσει πως πυροδοτήθηκε εν μία νυκτί το λιντσάρισμα ενός ανθρώπου που όλοι, εκείνη ιδιαιτέρως, συμπαθούσαν –ο καθένας απ’ τους δυο τους, φυσικά, για διαφορετικούς λόγους. Έτσι, πολύ γρήγορα καταλαβαίνουμε τι πρόκειται να συμβεί και βασανιστικά περιμένουμε να το δούμε, να συμπάσχουμε με τον ήρωα, να κατανοήσουμε την ηρωίδα και να σιχαθούμε τη μάζα.

Μετά απ’ το εξαιρετικό στήσιμο του σκηνικού, ο Βίντερμπεργκ ξεκινά ένα σεναριακό ταξίδι χωρίς προφανείς προορισμούς, μας αναγκάζει να περιμένουμε το καλύτερο και το χειρότερο, αφήνει πράγματα να αιωρούνται και μένει κολλημένος στον Λούκας, στην δική του εμπειρία και στην απεγνωσμένη προσπάθεια να μείνει λογικός, να κρατήσει τα ξεσπάσματά του στο μίνιμουμ και να μαζέψει τα κομμάτια της αξιοπρέπειάς του ως μέλος μιας τοπικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας που απαρτίζεται από φίλους και συντρόφους στο ετήσιο κυνήγι, και που τον εξοστράκισε χωρίς δεύτερη σκέψη. Να καταλάβει δηλαδή πως από κυνηγός έγινε θήραμα.

Όλα αυτά είναι αποτυπωμένα στην ερμηνεία ενός ηθοποιού με φοβερό εύρος, ο οποίος αδίκησε τον εαυτό του παίζοντας την καρικατούρα κακού σε προηγούμενο Τζέιμς Μποντ, του επιβλητικού Μαντς Μίκελσεν. Την υπέροχη παρουσία του, στηρίζουν εξαιρετικά οι υπόλοιποι, και ειδικά η μικρή Ανίκα Βέντερκοπ στο ρόλο της Κλάρα και ο Τόμας Μπο Λάρσεν στο ρόλο του πατέρα της και παιδικού φίλου του Λούκας. Η σκηνοθεσία του Βϊντερμπεργκ, όπως και το σενάριο που συνυπογράφει με τον Τομπάιας Λίντχολμ, είναι σφιχτή, στοχευμένη και χωρίς τίποτε το περιττό, συνεπής με το λιτό, ξεκάθαρο και κοφτερό σα λεπίδα φινάλε.

Το “The Hunt” είναι απλώς μια πολύ καλή ταινία.

Βγαίνουν ακόμη:

Η μαύρη κωμωδία του Μάρτιν Μακντόνα “Seven Psychopaths”, το “J.A.C.E.” του Μενέλαου Καραμαγγιώλη και η ταινία κινουμένων σχεδίων “Το Μεγάλο Ταξίδι της Ζαράφα”.