του Λουκά Τσουκνίδα
Το 2008, στη μικρή ψαράδικη κοινότητα του Γκλούτσεστερ της Μασαχουσέτης, εμφανίστηκαν ασυνήθιστα πολλές παράλληλα εγκυμονούσες έφηβες στο τοπικό λύκειο. Γρήγορα γρήγορα κυκλοφόρησε ότι οι κοπέλες είχαν συμφωνήσει να πιάσουν όλες παιδί την ίδια περίοδο και να τα μεγαλώσουν μαζί. Αυτό βέβαια, αποδείχτηκε ράδιο αρβύλα των ΜΜΕ, αλλά οι πληθύνουσες έφηβες κι ανύπαντρες μητέρες σε κοινωνίες υπό βαθιά οικονομική κρίση δεν είναι καθόλου ράδιο αρβύλα. Απ' τη φήμη λοιπόν πιάνονται και οι αδερφές Κουλέν, η Ντελφίν και η Μύριελ, για να μας δώσουν το “17 Girls”, μια ιστορία παρεμφερή που διαδραματίζεται σε αντίστοιχη πολίχνη της Γαλλίας, ένα φιλμ που προσπαθεί να ανακαλύψει τα κίνητρα πίσω από μια συμφωνία όπως εκείνη που φημολογήθηκε τόσο έντονα και σκανδάλισε τόσο πολύ.
Η υπόθεση
Σ' ένα λύκειο στην μικρή πόλη της Λοριάν, η έφηβη Καμίλ ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος από κάποιον που δε σημαίνει τίποτα για 'κείνη. Φοβισμένη αρχικά και κατόπιν αποφασισμένη να κρατήσει το παιδί για να καλύψει το κενό αγάπης που αισθάνεται στο σπίτι της ή το κενό ελπίδας που αισθάνεται στη μικρή της κοινωνία, πείθει και τις κολλητές της να εγκυμονήσουν ώστε να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όλες μαζί σε μια δική τους ουτοπία. Πολύ γρήγορα το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις και οι εγκυμονούσες γίνονται 17. Η τοπική κοινωνία θορυβείται, αλλά και οι επιπλοκές της απόφασής τους διαφαίνονται σιγά σιγά, όμως οι κοπέλες είναι αποφασισμένες να πετύχουν...
Η κριτική
Στην πρώτη τους μεγάλου μήκους προσπάθεια, οι αδερφές Κουλέν, που υπογράφουν και το σενάριο, καταφέρνουν να αποδώσουν ευκρινώς και από αρκετά ρεαλιστική σκοπιά μια ιστορία που περιλαμβάνει πολλά λεπτά ζητήματα του σύγχρονου εφηβικού βίου.
Η νεαρή που μένει πρώτη έγκυος ίσως αρχικά να διέπεται από ιδιοτελή κίνητρα, όμως οι υπόλοιπες κοπέλες, με την αναμενόμενη επιπολαιότητα φυσικά, βλέπουν στην ιδέα του να γεννήσουν όλες μαζί κι έτσι να μεγαλώσουν και τα παιδιά τους ως τη δική τους επανάσταση απέναντι σε μια προκαθορισμένη βουτιά στη επαρχιώτικη μιζέρια. Επισπεύδοντας το αναπόφευκτο και περνώντας το μαζί με μια ομάδα από συνεγκυμονούσες, απαλύνουν τις τραχιές πλευρές του, παίρνουν τον έλεγχο της ζωής τους και γίνονται μπροστάρισσες της ανθρώπινης ελπίδας, δηλαδή μητέρες.
Όπως και η πόλη που ενέπνευσε τις δημιουργούς, έτσι και το Λοριάν τους είναι μια πρώην αλιευτική υποαστική κοινότητα σε οικονομικό μαρασμό κι οι ενήλικοι το μόνο που κάνουν είναι να παροτρύνουν τα κορίτσια να σπουδάσουν γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται να έχουν ίσες ευκαιρίες, ακόμη και σ' αυτήν την περίπτωση. Οι ενδοοικογενειακές σχέσεις έχουν διαβρωθεί απ' τη μιζέρια και την κατήφεια, οι νεαροί άντρες κατατάσσονται στο στρατό για να τα βγάλουν πέρα, ενώ στο σχολείο, οι καθηγητές εμμένουν στη ρουτίνα τους αρνούμενοι να επιχειρήσουν έστω να επηρρεάσουν τη ζωή των μαθητών τους στο ελάχιστο. Άλλωστε κι εκείνοι περαστικοί είναι από εκεί...
Σε μια υπέροχη σκηνή –μία απ' τις πολλές ευρηματικές εικονογραφήσεις του δημιουργικού διδύμου– η κάμερα γυρίζει γύρω απ' τον εαυτό της περνώντας από κάθε έναν απ'τους καθηγητές οι οποίοι συσκέπτονται στο στρογγυλό τραπέζι, δίνοντάς τους την ευκαιρία να εκτεθούν ανεπανόρθωτα για την αδυναμία τους να καταλάβουν τι συμβαίνει, αλλά και τη διστακτικότητά τους να το αντιμετωπίσουν με τη συζήτηση. Έχουν χάσει πια την εμπιστοσύνη των εφήβων που τελούν υπό την “πνευματική σκέπη” τους κι αυτό το γνωρίζουν καλά.
Οι αδερφές Κουλέν, αν και μοιάζουν καρφωμένες στην Καμίλα, το κεντρικό πρόσωπο αυτής της ιστορίας, καταφέρνουν να μας θυμίζουν την ύπαρξη και των 16 υπόλοιπων τολμηρών μαθητριών, πόσο διαφορετικές είναι και από πόσο διαφορετικά οικογενειακά περιβάλλοντα, με παρόμοια όμως προβλήματα. Οι ερμηνείες όλων των κοριτσιών είναι υπέροχες, με την Λουίζ Γκρινμπέργκ να ξεχωρίζει στο ρόλο της Καμίλ όπως και η μικροκαμωμένη Γιάρα Πιλάρτζ στο ρόλο της πιο ευάλωτης Κλεμεντίν.
Το “17 Girls” είναι μια τρυφερή και συνάμα διεισδυτική ματιά στις ανησυχίες της σύγχρονης εφηβείας εν μέσω μιας μίζερης περιόδου χωρίς ελπίδα για κάτι καλύτερο. Ή ακόμη ακόμη, μια ψυχαγωγική φιλμική παρότρυνση: το καλύτερο να το “γεννήσουμε” εμείς από μέσα μας.
Βγαίνουν ακόμη:
- Η νέα, υπερφορτωμένη και άνευ ρυθμού φαρσοκωμωδία των Σάσα Μπάρον Κοέν και Λάρι Τσαρλς με τον τίτλο “The Dictator” και προφανές περιεχόμενο. Η ταινία δράσης “Safe” με τον μετρ Τζέισον Στέιθαμ. Η γαλλική γαστριμαγική κομεντί “The Chef” και, σε επανέκδοση, το “Arsenic and Old Lace (1944)” του Φρανκ Κάπρα.