Prometheus: Επιτέλους, δράση (και τίποτ’ άλλο)

Σύμφωνα με τον Ρίντλεϊ Σκοτ, για να φτάσουμε απ' το τέλος του “Prometheus” στην αρχή του “Alien” κι απ' την Δρ. Σο στην Δρ. Ρίπλεϊ μεσολαβούν τουλάχιστον δύο ακόμη ταινίες. Καλώς να ορίσουν λοιπόν, αρκεί να έχουν την υπογραφή-εγγύηση του Σκοτ και λίγη περισσότερη προσήλωση στη δράση, την αγωνία και τους χαρακτήρες απ' ό,τι το πολύ καλοφτιαγμένο μεν, αλλά υπερβολικά αμπελοφιλοσοφόπληκτο πρώτο πρίκουελ.

Η υπόθεση

Οι Δόκτωρες Σο και Χόλογουεϊ ανακαλύπτουν κάτι που μπορεί να αποτελεί τη σύνδεση μεταξύ του ανθρώπινου είδους κι ενός άλλου, από άλλο σύμπαν, που πιθανόν να μας δημιούργησε. Τέσσερα χρόνια μετά, επιβιβάζονται στο σκάφος “Prometheus”, για να συμμετάσχουν σε μια αποστολή χρηματοδοτημένη απ' τον νεκρό πια μεγιστάνα και μαικήνα των επιστημών Πίτερ Γουέιλαντ. Στο ταξίδι που θ' ακολουθήσει ευελπιστούν ότι, με την αρωγή μιας επίλεκτης επιστημονικής ομάδας και υπό την επίβλεψη της Μέρεντιθ Βίκερς, του Πλοίαρχου Γιάνεκ και του πολύμαθου ανδροειδούς Ντέιβιντ, θα φτάσουν σε μια πρωτοφανή συνάντηση με τον Δημιουργό...



Η κριτική

Έχοντας πάντα μια σχετική δέσμευση να σκαρώσει ένα πρίκουελ που να έχει μια μίνιμουμ σύνδεση με το θρυλικό “Alien”, ο Σκοτ καταλήγει στη σεναριακή λύση της μεγαλεπίβολης επιστημονικής αποστολής, που αν και νομίζει κανείς ότι βρίσκεται προ μιας μεγάλης ανακάλυψης, στην ουσία ανοίγει έναν ασκό του αιόλου που καλύτερα να έμενε κλειστός. Ο λεφτάς, οι οραματιστές, οι τυχοδιώκτες και το ρομπότ θέλουν να πλησιάσουν κοντά στο Δημιουργό, αλλά ξανοίγονται πιο πολύ απ' όσο τους παίρνει και η ύβρις δε μπορεί να μείνει ατιμώρητη. Όλ' αυτά μέσα σε ένα σύνολο από θεολογικές ανησυχίες και ζητήματα πατρογονικά που απλώς υπογραμμίζονται απ' τον φαύλο κύκλο γονιμοποιήσεων και μεταλλάξεων οι οποίες οδηγούν στην πολυαναμενόμενη τερατογένεση.

Το αποτέλεσμα, βέβαια, είναι πολύ λιγότερο μπερδεμένο απ' όσο μπορεί ν' ακούγεται και η σταδιακή πορεία προς την θετική ή αρνητική επίλυση είναι αρκετά προβλεπόμενη και αρκούντως διασκεδαστική. Γι' αυτό φροντίζει κυρίως ο ίδιος ο Σκοτ που κρατά τα στάνταρντ της παραγωγής σε επίπεδα υψηλά, σκηνοθετεί με απαράμιλλο στιλ κι εκείνη την ικανότητα να σου κρατά το ενδιαφέρον στα τεκταινόμενα επί της οθόνης που έχουμε γνωρίσει στις καλύτερες των στιγμών του, ενώ εκμεταλλεύεται στο φουλ τις λίγες σκηνές στις οποίες το 3D μπορεί πραγματικά να κάνει τη διαφορά. Το πρόβλημα είναι ότι είμαστε αναγκασμένοι να απολαμβάνουμε την οπτική πανδαισία επειδή οι χαρακτήρες είναι τόσο αναλώσιμοι και αδιάφοροι που θα μπορούσαν να τους παίζουν κομπάρσοι διαφημίσεων.

Το κάστινγκ ακούγεται ψαρωτικό αρχικά, αλλά η Νοόμι Ράπασε δεν είναι το ίδιο επιβλητική χωρίς τα τατουάζ, τα πίρσινγκ και τη σάιμπερ-πανκ αισθητική της. Ο Μάικλ Φασμπέντερ πάλι, απλώς επιπλέει ως το... ημίκακο δημιούργημά μας που επιζητεί την απελευθέρωση μέσω της πατροκτονίας και η Σαρλίζ Θερόν ξεχνάς ότι υπάρχει ακόμη και κατά τη διάρκεια της ταινίας, όπως και ο αχρείαστος πέραν μιας απρόκλητης αποκάλυψης χαρακτήρας της δηλαδή. Ο Γκάι Πιρς κρύβεται πίσω από μια αηδιαστική μάσκα βαθειών γηρατειών, ο Ίντρις Έλμπα αποτυγχάνει να δώσει μια αξιομνημόνευτη σαρκαστική νότα όπως φαίνεται να του έχει ανατεθεί, ενώ οι υπόλοιποι είναι τροφή για τα τέρατα και τίποτε παραπάνω.

Το “Prometheus” είναι απλώς μια καλοφτιαγμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Θα μπορούσε όμως να είναι κάτι πολύ περισσότερο, μια πιο ουσιαστική και επίκαιρη επανίδρυση της σειράς που άφησε εποχή.

Βγαίνουν ακόμη:

- Το υπέροχο δράμα εποχής του Τέρενς Ντέιβις “The Deep Blue Sea” με την Ρέιτσελ Βάις να μας θυμίζει πόσο καλή ηθοποιός είναι.
- Το ντοκιμαντέρ “ Hitler a Hollywood ”, η γαλλική κομεντί “Love Lasts Three Years” και, σε επανέκδοση, το “The Man Who Knew Too Much (1956)” του Άλφρεντ Χίτσκοκ.