Snow White and the Huntsman: Π(λ)ήξαμε στο παραμύθι

του Λουκά Τσουκνίδα

Για δεύτερη φορά φέτος μετά το “Mirror Mirror”, το παραμύθι της Χιονάτης διασκευάζεται κι έρχεται στις οθόνες μας, τώρα όμως με πιο σοβαρό περιτύλιγμα και όλη την αρρωστημένη γκοθιά που προστάζει η παρουσία της Κρίστεν Στιούαρτ στον ομώνυμο ρόλο. Ο πρωτάρης Ρούπερτ Σάντερς παίρνει τη διασκευασμένη πρώτη ύλη και μας δίνει μια μέτρια επική περιπέτεια με πάμπολες “αναφορές”, άνευρες σκηνές δράσης κι ελάχιστη προσήλωση στους χαρακτήρες.

Η υπόθεση

Η πανέμορφη αλλά πικρόχολη μάγισσα Ραβένα εξαπατά τον βασιλιά ο οποίος την παντρεύεται, εκείνη τον σκοτώνει και γίνεται βασίλισσα. Για να μείνει νέα και όμορφη όμως πρέπει να ρουφά την ψυχή των νεαρών γυναικών του τόπου και για επιδόρπιο να ρουφήξει την ψυχή της Χιονάτης, της κόρης του βασιλιά που κρατά κλεισμένη σ' ένα μπουντρούμι από κοριτσάκι ακόμη. 

Λίγο πριν γευματίσει με την ψυχή της, η Χιονάτη δραπετεύει κι ένας κυνηγός επιστρατεύεται να τη βρει μέσα στο γεμάτο απόκοσμους κινδύνους σκοτεινό δάσος. Την πιάνει εύκολα, όταν όμως αντιλαμβάνεται τις προθέσεις του πρίγκηπα Φιν και της αδερφής του, της βασίλισσας, παίρνει τη Χιονάτη και φεύγουν μαζί προς το κάστρο του Δούκα. Εντωμεταξύ ο παιδικός της φίλος, Γουίλιαμ, μαθαίνει πως είναι ζωντανή και βγαίνει απ' τα τείχη για να τη βρει...

Η κριτική

Το παραμύθι που βλέπουμε ελάχιστα έχει να κάνει με το παραμύθι που ξέραμε - είναι μια παραλλαγή που λειτουργεί περισσότερο ως πρόσχημα για μια επική ταινία δράσης σε μια μυθική εποχή με βασιλιάδες, μάγισσες, πριγκιποπούλες, ιππότες, νάνους, τρολ, ξωτικά, χρησμούς κλπ. Η κακιά μάγισσα, η αγνή πριγκίπισσα και η μάχη για την αιώνια νεότητα παραμένουν οι τρεις πόλοι γύρω από τους οποίους περιστρέφονται οι υπόλοιποι χαρακτήρες, μόνο που ο κυνηγός, ο αδερφός, οι νάνοι και ο πρίγκιπας έχουν ρόλους που αποσκοπούν στην τόνωση του στοιχείου της δράσης κι εκεί αναλώνονται τελικά.

Ο Κρις Χέμσγουερθ, παρά την αλλόκοτη προφορά του, το παλεύει ως κυνηγός, οι διάσημοι Βρετανοί ηθοποιοί που κάνουν τους νάνους προσπαθούν απεγνωσμένα να δώσουν μια κωμική νότα μέσα στην αισθητική μαυρίλα, η Κρίστεν Στιούαρτ παίζει τον ίδιο ακριβώς ρόλο που φαντάζεται κανείς όταν ακούει τ' όνομά της και η Σαρλίζ Θερόν υπερβάλλει εαυτόν ματαίως για να δώσει κάτι παραπάνω σ' έναν μονοδιάστατο χαρακτήρα παραμυθιού. Για τους άλλους δύο ούτε λόγος, είναι εντελώς διακοσμητικοί.

Η πλοκή προχωρά βιαστικά προς την κλιμάκωση, η οποία κρατά ελάχιστα σε σχέση με την υπόλοιπη ταινία, ενώ οι εξόφθαλμες απιθανότητες είναι αρκετές, αν και βρισκόμαστε σ' έναν απίθανο σύμπαν, με αποκορύφωμα την εξέλιξη μια κοπέλας που μεγάλωσε σ' ένα μπουντρούμι σε πριγκίπισσα-πολεμίστρια-ιππέα σε χρόνο μηδέν. Οι χαρακτήρες δεν έχουν χρόνο και χώρο ν' αναπτυχθούν ενώ και η σκηνοθεσία του Σάντερς δεν έχει να προσφέρει τίποτα καινούργιο, οι σκηνές δράσης είναι σύντομες και αδιάφορες, οι ψηφιακά επεξεργασμένες εικόνες είναι άλλοτε πετυχημένες κι άλλοτε εντελώς ψεύτικες, ενώ κι από αισθητικής άποψης δεν υπάρχει καμία συνέπεια, αφού η φωτογραφία θυμίζει πότε πίνακα ζωγραφικής και πότε καρτούν.

Το “Snow White and the Huntsman” είναι ακόμη ένα έπος του συρμού, διασκεδαστικό για λίγο αλλά βαρετό και εντελώς αδιάφορο στο τέλος.

Βγαίνουν ακόμη:

- Το “βασισμένο σε αληθινά γεγονότα” δράμα “The Whistleblower”, τόσο μονοδιάστατο και κακογραμμένο που ακυρώνει την προηγούμενη δήλωση, το θρίλερ μυστηρίου “The Raven”, πηγμένο με αποφθέγματα του Πόε αλλά εντελώς κοινότυπο ως προς την αστυνομική του πλοκή, το “4Ever” του Γιώργου Πυρπασόπουλου και , σε επανέκδοση, το “Casablanca (1942)” του Μάικλ Κέρτιζ και το “Key Largo (1948)” του Τζον Χιούστον.