Tyrannosaur: "Γιγαντιαίο" δράμα χαρακτήρων

του Λουκά Τσουκνίδα

Ο Πάντι Κόνσινταϊν είναι ένας πολύ καλός νέος βρετανός ηθοποιός στην πιο εύρωστη, ίσως, περίοδο της καριέρας του. Απ' ότι φαίνεται όμως, το φορτωμένο του πρόγραμμα δεν τον εμπόδισε να πραγματοποιήσει και το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος με το εξουθενωτικό “Tyrannosaur”, ένα εξαιρετικό δράμα με τρεις εκπληκτικούς πρωταγωνιστές, γύρω απ' το πώς η βία εισχωρεί και φωλιάζει στην καθημερινότητα των ανθρώπων, ασχέτως τάξης ή πίστης, αλλά και το πόσο εφικτό είναι να ξεριζωθεί από 'κει.

Η υπόθεση

Ο Τζόζεφ είναι ένας χήρος που ζει μόνος του στο άδειο σπίτι του γεμάτος πικρία για το χαμό της γυναίκας του και για τον τρόπο που της φερόταν πριν τη χάσει. Όταν δε διαλύει την αποθήκη του με μια βαριοπούλα, μπεκροπίνει στην τοπική παμπ και πλακώνεται με άγνωστους για ασήμαντες αφορμές. Η Χάνα είναι μια θρήσκα γυναίκα, που δουλεύει εθελοντικά σ' ένα τοπικό κατάστημα με προϊόντα από δωρέες. Είναι παντρεμένη με τον Τζέιμς, έναν ευκατάστατο και θρήσκο άντρα που τη μία της φέρεται με σκληρότητα και την άλλη μετανιώνει. Μια μέρα ο Τζόζεφ μπαίνει στο κατάστημα και γνωρίζεται με τη Χάνα. Η σχέση τους δεν ξεκινά καθόλου καλά, όμως για την απελπισμένη γυναίκα και παρ' ότι σιχαίνεται πλέον τον εαυτό του, ο Τζόζεφ θα γίνει σύντομα η μοναδική σανίδα σωτηρίας της...

Η κριτική

Οι χαρακτήρες που σκιαγραφεί ο Κόνσινταϊν δεν είναι φτιαγμένοι για να γίνουν αρεστοί ούτε να μας εμπνεύσουν προς κάποια σχετική ταύτιση. Είναι όσο πιο μακριά γίνεται απ' τον καθένα μας και την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, μακριά πιθανότατα κι απ' τους περισσότερους ανθρώπους του κύκλου μας. Όμως με κάποιον τρόπο σε τραβούν μέσα τους και σε κάνουν να ψάχνεις εξηγήσεις, αλλά και να επιζητάς μια οποιαδήποτε λύτρωση για 'κείνους.

Ο Τζόζεφ ήταν κακός με τη μακαρίτισσα γυναίκα του —την αποκαλούσε Τυρανόσαυρο για το μέγεθός της— και μισεί τον εαυτό του γι' αυτό, αλλά υποχωρεί μπροστά στην απρόκλητη, ανεξήγητη κακομεταχείριση της Χάνα απ' τον Τζέιμς, βρίσκει ένα μέτρο για να επανεκτιμήσει τις δικές του αμαρτίες. Η Χάνα έψαξε απλώς για μια ήρεμη οικογενειακή ζωή, μια θεοσεβούμενη καθημερινότητα και βρήκε μια δηλητηριώδη σχέση με έναν διπρόσωπο άνθρωπο, κάποιον που η αγάπη και η θαλπωρή της μεταμορφώνει σε τέρας. Ο Τζέιμς είναι ο αρχετυπικός σύζυγος που κακοποιεί τη γυναίκα του κι ύστερα ζητά συγχώρεση, ο πιο χρηστικός χαρακτήρας απ' τους τρεις.

Το πιο δυνατό στοιχείο της ταινίας του Κόνσινταϊν, είναι οι ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών του. Ο Πίτερ Μούλαν, δημιουργός κι ο ίδιος μερικών εξαιρετικών ταινιών, στρέφει επιβλητικά την προσοχή μας στον χαρακτήρα του και κάνει σταδιακά τον Τζόζεφ να μοιάζει περισσότερο με ένα πληγωμένο θηρίο παρά με έναν ανελέητο μισάνθρωπο που δεν εκτιμά πλέον τη ζωή γύρω του. Η Ολίβια Κόουλμαν είναι εξαιρετική στο ρόλο της Χάνα, ευάλωτη και παγιδευμένη, τη βλέπουμε σιγά-σιγά να αδειάζει από αντοχές και να γεμίζει με τρόμο μπροστά στην καταδικασμένη φιγούρα που φτιάχνει ο απίθανος αυτός καρατερίστας, ο Έντι Μάρσαν.

Προφανώς, ως συνάδελφος εν ενεργεία, ο σκηνοθέτης ξέρει τις δυνατότητές τους και τους αφήνει το χώρο να τις ξεδιπλώσουν. Όσο γίνεται αυτό, εκείνος τους κινηματογραφεί εστιάζοντας περισσότερο στους χαρακτήρες του και τα στοιχεία που τους ορίζουν παρά στις πράξεις τους, δεν καταχράται ποτέ τη σκληρότητά τους για θεαματικούς λόγους και αφηγείται την ιστορία τους με οικονομία, σταθερό ρυθμό και υπέροχη χρήση της μουσικής και της φωτογραφίας.

Το “Tyrannosaur” είναι μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς κι ο Κόνσινταϊν ανεβάζει πολύ τις προσδοκίες για την επόμενη φορά που θα καθίσει στην καρέκλα.

Βγαίνουν ακόμη:

- Το εξαιρετικό αντιρατσιστικό δράμα “ The Help ” του Τέιτ Τέιλορ.
- Το κακό “ A Dangerous Method ” του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, μια εντελώς επιφανειακή αναδρομή στη συγκρουσιακή σχέση μεταξύ Φρόιντ και Γιουνγκ, καλοπαιγμένη μεν εξοργιστικά ελαφριά δε.
- Το αδιάφορο θρίλερ μυστηρίου “ Dream House ”, “ Ο Ξεναγός ” του Ζαχαρία Μαυροειδή, το “ Tungsten ” του Γιώργου Γεωργόπουλου, η συλλογική σκηνοθετική δουλειά “ Θετικές Ιστορίες ”, το σίκουελ κινουμένων σχεδίων “ Happy Feet 2 ” και το τελευταίο κοινωνικοπολιτικό έπος του Νίκου Ζερβού “ Σαπίλα, τεκίλα και ξεφτίλα ”.