Drive: Το παλιό σινεμά ξαναζεί

του Λουκά Τσουκνίδα

Μετά το ιδιόρρυθμο πορτραίτο του Βρετανού κρατούμενου-σελέμπριτι “Bronson”, ο Δανός Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν κάνει νέο γεωγραφικό άλμα, απ' τη Βρετανία στις ΗΠΑ, κι επιστρέφει με μια απολαυστική εκδοχή των κινηματογραφικών κλισέ που σημάδεψαν παλιότερες δεκαετίες κι ένα φόρο τιμής προς άπαντες που πιθανόν να τον επηρέασαν. Το “Drive”, παρ' ότι εξαιρετικά στιλιζαρισμένο και επιτηδευμένα παλιομοδίτικο, δε μοιάζει τελικά με εσωστρεφή προσπάθεια αυτοϊκανοποίησης (βλέπε Ταραντίνο), αλλά με μια απόλυτα ψυχαγωγική αναπαραγωγή ενός είδους, όπου η χρήση της συγκεκριμένης αισθητικής γλώσσας γίνεται με σκοπό τη δική μας απόλαυση.

Η υπόθεση

Βασικός χαρακτήρας του “Drive” είναι ο “Driver” (Ράιαν Γκόσλινγκ), ο μυστηριώδης οδηγός που ποτέ δε μαθαίνουμε τ' όνομά του, βοηθός σε συνεργείο αυτοκινήτων τη μέρα, κασκαντέρ τα σαββατοκύριακα και οδηγός-για-νοίκιασμα επίδοξων ληστών τη νύχτα. Το αφεντικό του, ο Σάνον (Μπράιαν Κράνστον), γοητευμένος απ' το ταλέντο του στην οδήγηση και την πειθαρχημένη φύση του, πείθει τον γκάνγκστερ Μπέρνι Ρόουζ (Άλμπερτ Μπρουκς) να χρηματοδοτήσει μια νεοσύστατη ομάδα με οδηγό το νεαρό, που θα μπορούσε να φτάσει πολύ ψηλά στο κύκλωμα των αγώνων πίστας και φυσικά να φέρει πολύ χρήμα στους εμπλεκόμενους. Ο Οδηγός δέχεται, ενώ παράλληλα αρχίζει να πλησιάζει στοργικά τη γειτόνισσά του Αϊρίν (Κάρι Μάλιγκαν), μια κοπέλα που μεγαλώνει μόνη το γιο της περιμένοντας το σύζυγό της να βγει απ' τη φυλακή.

Όταν ο Στάνταρντ (Όσκαρ Άιζαακ) βγαίνει τελικά, ανακαλύπτει γρήγορα πως το χρέος του σε κάποιους καθόλου συνεννοήσιμους τύπους δεν έχει παραγραφεί κι έτσι θα πρέπει να κάνει μια γερή δουλειά γι' αυτούς πριν ξεμπερδέψει. Στη λύση της υπόθεσης προσφέρεται να βοηθήσει ο Οδηγός, φίλος πια της οικογένειας. Δυστυχώς, ο χοντροκέφαλος συνεταίρος του Μπέρνι, ο Νίνο (Ρον Πέρλμαν) αποδεικνύεται στην πορεία άμεσα εμπλεκόμενος κι έτσι, όπως ήταν φυσικό, όλα παν λάθος: ο Οδηγός βρίσκεται με ένα πολύ επικίνδυνο πακέτο στα χέρια του και μια ρητή απειλή που θέτει ως στόχο την Αϊρίν και το μικρό γιο της...
 


Η κριτική

Ο Οδηγός του Ρεφν, ερμηνευμένος με εξαιρετική εγκράτεια και αφαιρετική προσέγγιση στην εννοια του κουλ απ' τον Ράιαν Γκόσλινγκ, είναι ένας “άνθρωπος χωρίς όνομα”, ένας τυχοδιώκτης που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δεξιότητες και το μοναδικό ταλέντο του, ένας σιωπηλός περιηγητής που, σαν τον σκορπιό που κοσμεί το λιγδιασμένο μπουφάν του, χτυπά ακαριαία και θανάσιμα μόλις νιώσει το άγγιγμα του κινδύνου. Περιφέρεται στο σημερινό κόσμο σαν φιγούρα αναχρονιστική, δεν τραβά την προσοχή, πράττει πάντα με τους όρους του και είναι συνεπής στον δικό του κώδικα και μόνο. Με λίγα λόγια είναι πολύ γνώριμος σε όσους έχουν καεί μ' αυτού του τύπου το σινεμά και τους, μυθολογικούς ουσιαστικά, χαρακτήρες του. Ο Οδηγός είναι σαμουράι, πιστολέρο, μυστικός πράκτορας και επαγγελματίας εκτελεστής.

Σαν αρχετυπικός ήρωας αυτού του μυθολογικού κόσμου λοιπόν, έχει κι αυτός το δικό του μύθο, εκείνον ενός κανονικού ερωτα και μιας συνηθισμένης ζωής με τον οποίο έρχεται σε επαφή μέσω της Αϊρίν και του μικρού παιδιού που αναζητά μια πατρική φιγούρα. Φυσικά, τότε είναι που γίνεται ευάλωτος και παγιδεύεται στο κενό ανάμεσα στους δύο κόσμους, οπότε ή θα επιλέξει ή θα πέσει περήφανος.

Τίποτα καινούργιο λοιπόν απ' τον Ρεφν κι απ' τον σεναριογράφο του Χοσεΐν Αμίνι που προσάρμοσε για το σινεμά το ομώνυμο βιβλίο του Τζέιμς Σάλις. Όλα κυλούν αναμενόμενα, χωρίς υπερβολές στη δράση ή ανούσιες ανατροπές για να κρατηθούμε σε εγρήγορση. Μόνο η σταδιακή απογύμνωση του σκληρού, αδιαπέραστου περιβλήματος του ήρωα, όσο αντιλαμβάνεται πως έκανε το πρώτο λάθος της ζωής του –ή καλύτερα της νέας ζωής του, αφού ήρθε σ' αυτόν τον τόπο απ' το πουθενά, ίσως για να ξεφύγει από κάποιο άλλο λάθος– και αγωνιά για το πώς θα το διορθώσει με τις λιγότερες απώλειες για 'κείνον και γι' αυτούς που αγάπησε και πήρε στο λαιμό του. Πριν εξαφανιστεί ξανά...

Όλα αυτά, ο Ρεφν μας τα αφηγείται με εξαιρετικό στιλ, υπέροχη φωτογραφία και μουσική και μια γενικότερη αισθητική που παραπέμπει σε άλλες εποχές χωρίς να παρωδεί ούτε να πιθηκίζει. Ίσως κάνει λίγο επίδειξη, αλλά αυτό συνάδει με το πλαίσιο των κινηματογραφικών αναφορών στο οποίο κινείται. Το καστ, με μεγάλη έκπληξη τον Άλμπερτ Μπρουκς στο ρόλο του μυαλωμένου κακού, είναι εξαιρετικό και πλαισιώνει τέλεια τον υπέροχο Ράιαν Γκόσλινγκ.

Το “Drive” είναι μια χιλιοειπωμένη ιστορία, που ο Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν καταφέρνει να ξανακάνει ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το πολύ ενδιαφέρον βιογραφικό δράμα “The Bang Bang Club”, το “Milk” του Σεμί Καπλάνογλου, το μέτριο θρίλερ δράσης “Abduction”, το σίκουελ της παρωδίας “Johnny English” με τον Ρόουαν Άτκινσον, η κομεντί “I Don`t Know How She Does It” με την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ και τα ντοκιμαντέρ “TT3D: Closer to the Edge” και “Αρης Βελουχιώτης: Το Δίλημμα” του Φώτου Λαμπρινού.