Kawasaki’s Rose: Απολαυστικό σινεμά πολιτικών «φαντασμάτων»

του Λουκά Τσουκνίδα

Εικοσιένα χρόνια έχουν περάσει απ' την πτώση του Τείχους και οι πρώην κομμουνιστικές χώρες ταλαιπωρούνται ακόμη απ' τα φαντάσματα του πολιτικού παρελθόντος τους. Ίσως γιατί δεν είναι ακόμη φαντάσματα, αλλά ζωντανοί άνθρωποι. Ο Τσέχος σκηνοθέτης Γιαν Χρέμπεκ αφηγείται, στο “Kawasaki's Rose”, τις διασταυρούμενες ζωές κάποιων τέτοιων ανθρώπων και των γόνων τους, σε μια προσπάθεια να αγγίξει την περιπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων εν μέσω επιτακτικών πολιτικών επιλογών και τους ηθικούς κανόνες που διέπουν τα δύο μέτωπα. Νομίζω ότι τα καταφέρνει μια χαρά.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της ιστορίας μας βρίσκεται ο διακεκριμένος ψυχίατρος Πάβελ Γιόσεκ και η οικογένειά του, η γυναίκα του Γιάνα, η κόρη του Λουτσία, η εγγονή του Μπάρα και ο γαμπρός του Λούντεκ. Ο Πάβελ είναι ένας απ' τους διάσημους αντιφρονούντες που βοήθησαν στην πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος και γι' αυτό αναμένεται να λάβει το ετήσιο Βραβείο Μνήμης. Το τηλεοπτικό συνεργείο όπου ο γαμπρός του τελεί χρέη ηχολήπτη, τον ακολουθεί στις καθημερινές του δραστηριότητες για να γυρίσει ένα προφίλ του βραβευμένου.

Παράλληλα, η κόρη του Λουτσία περιμένει τ' αποτελέσματα των εξετάσεών της για το αν έχει τελικά μία σπάνια ασθένεια και η εγγονή του επιδεικνύει ατίθαση συμπεριφορά και δείγματα κλεπτομανίας. Ο Λούντεκ, γιος παλιού κομμουνιστή, απεχθάνεται τον Πάβελ γιατί θεωρεί ότι τον απεχθάνεται κι εκείνος και πιστεύει ότι κάτι βρώμικο κρύβεται πίσω απ' την άμεμπτη, ταπεινή εικόνα του πεθερού του. Ο ίδιος διατηρεί σχέση με τη Ράντκα, δημοσιογράφο που συμμετέχει στο προφίλ, την οποία δεν μπορεί να κόψει όταν η Λουτσία μαθαίνει ότι είναι καλά κι επιστρέφει στο σπίτι.

Όλα αυτά σιγοβράζουν μέχρι την έκρηξη, η οποία έρχεται όταν κάποια πολύ σημαντικά στοιχεία για το παρελθόν του Πάβελ, εντός του κομμουνιστικού καθεστώτος, πέφτουν στα χέρια του γαμπρού του. Τότε νέα πρόσωπα βγαίνουν στο προσκήνιο και το προφίλ του Πάβελ μετατρέπεται σε ντοκιμαντέρ για τη μνήμη, τον έρωτα, την πολιτική, την προδοσία και τη συγχώρεση κατά τη δύση του κομμουνισμού στην Τσεχία και τα χρόνια που ακολούθησαν...

Το οικογενειακό δράμα που περιστρέφεται γύρω απ' τον άπιστο γαμπρό, ο οποίος νιώθει ανεπαρκής, ηθικά, μπροστά στον διάσημο πεθερό του και ως αμοραλιστής οικογενειάρχης, αλλά και ως απολιτίκ γόνος κομμουνιστή, είναι εκείνο που επιλέγεται απ' τον Χρέμπεκ και τον σεναριογράφο του ως μωσαϊκό για την περαιτέρω διερεύνηση πιο διαχρονικών ερωτημάτων. Ο Λούντεκ έχει ως κίνητρό του το μίσος του για τον Πάβελ, παρά τη διορατικότητά του σχετικά με τον χαρακτήρα του πεθερού του. Περισσότερο εύχεται να αποδειχτεί κάλπικος, παρά πιστεύει ότι ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά αυτό που ανακαλύπτει δεν παύει ν' αποτελεί γεγονός και κηλίδα στο βιογραφικό του ανθρώπου που θα ανέβει στο πόντιουμ για να λάβει ένα παράσημο ενάρετου αντικαθεστωτικού βίου.

Η Γιάνα είτε ξέρει και το αρνείται είτε είναι ένα ακόμη θύμα, ενώ η Λουτσία θαυμάζει τον πατέρα της κι όσα μαθαίνει, αναμένονται συντριπτικά. Οι δύο νέοι χαρακτήρες που εμφανίζονται μετά τις αποκαλύψεις, ο εξόριστος καλλιτέχνης κι ο συνταξιούχος ανακριτής τραβούν την προσοχή απ' το οικογενειακό πεδίο σ' εκείνο της εθνικής ιστορικής μνήμης. Πλην του αυθεντικά κομπλεξικού και εγωκεντρικού Λούντεκ, ο οποίος πυροδοτεί και τις εξελίξεις, κανένας χαρακτήρας δεν είναι απολύτως κακός και αδικαιολόγητος, ούτε ιδιαίτερα αδικημένος απ' τη μετέπειτα ζωή του, κάτι που αποπροσωποποιεί τις πιθανές κρίσεις και τις κάνει ακόμη πιο δύσκολες.

Αν και μπορεί κανείς να διακρίνει μία μικρή έλλειψη ισορροπίας στην παρουσίαση των πολλών εμπλεκόμενων χαρακτήρων και μια υπερβολή στην φιλοσοφικοφανή παρουσία του Ιάπωνα ζωγράφου στον οποίο η ταινία οφείλει τον τίτλο της, ο Χρέμπεκ δεν κάνει τίποτε άλλο λάθος κι εκμεταλλεύεται στο έπακρο του καταπληκτικούς ηθοποιούς του, ενώ το λειτουργικότατο μοντάζ και η εξαιρετική φωτογραφία αποτελούν μεγάλο ατού στην τελική εικόνα και στην αφήγηση της ιστορίας που εκτυλίσσεται εντός της ταινίας και ανατρέπει το αρχικό κλίμα.

Το “Kawasaki's Rose” είναι μια απολαυστική ταινία, παρά το βαρύ κι αμφιλεγόμενο θέμα της, καλοπαιγμένη, καλογραμμένη και καλογυρισμένη μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια.

Βγαίνουν ακόμη:

 -Το εξαιρετικά μακροσκελές ('147) “Biutiful” του Αλεχάντρο Ινιαρίτου με έναν καταπληκτικό, όμως, Χαβιέ Μπαρδέμ. Το δράμα των πολλών μπλέκεται ανισόρροπα με το δράμα του ενός κι η απελπισία δεν έχει τέλος σ' αυτή την πολύ καλογυρισμένη, αλλά υπερφορτωμένη με ανθρώπινες τραγωδίες, ταινία.
 -Το υπερφίαλο, προβλέψιμο, κακογραμμένο και κακοπαιγμένο “The Tourist” του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ με τους δύο ποζεράδες του παγκόσμιου κινηματογράφου, Αντζελίνα Τζολί και Τζόνι Ντεπ, να διαγωνίζονται ποιος είναι πιο ατσαλάκωτος με φόντο μια ατσαλάκωτη Βενετία.
 -Το “Submarino” του Δανού, πρώην “δογματικού”, Τόμας Βίντεμπεργκ, μια ταινία που συχνά μοιάζει με δύο κι οι οποίες δε μοιάζουν να πηγαίνουν πουθενά. Οι οικογενειακές σχέσεις απασχολούν ιδιαιτέρως τον “πιο ευτυχισμένο” λαό του κόσμου, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Βίντεμπεργκ αφηγείται την ιστορία των δύο ταλαιπωρημένων επιπόλαιων αδερφών δεν προκαλεί το ενδιαφέρον μας γι' αυτούς ούτε στο ελάχιστο.
 -Η “Άπνοια” του Άρη Μπαφαλούκα.

Όλες οι Ταινίες

Όλες οι Αίθουσες

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS
Το επίσημο site της ταινίας Kawasaki's Rose Άποψη για την ταινία στο MRQE Κριτικές για το Kawasaki's Rose στο RottenTomatoes Το Kawasaki's Rose στο IMDb