Inception: "Ονειρικό" θέαμα

του Λουκά Τσουκνίδα

Ομολογώ, ότι όταν διάβασα τι πραγματεύεται η νέα ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν μπερδεύτηκα και κουράστηκα πριν καν τη δω. Όνειρα και ονειροβάτες (σαν αυτόν εδώ άραγε;), βιομηχανική αντικατασκοπεία, κλοπές και εμφυτεύσεις πνευματικής ιδιοκτησίας και ασταμάτητη δράση, όχι στους δρόμους κάποιας υπερσύγχρονης μητρόπολης, αλλά στο μυαλό ενός ανθρώπου που κοιμάται και η τύχη (ή η ατυχία του) του δουλεύει. Κατά καιρούς έχουμε δει την κατακρεούργηση λογοτεχνικών έργων επιστημονικής φαντασίας μετά τη μετατροπή τους σε κινηματογραφικά σενάρια. Εδώ όμως δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το “Inception” είναι μια αυθεντική δημιουργία του μαέστρου Νόλαν και όπως αποδεικνύεται και πάλι, ο τύπος ξέρει καλά τι κάνει και πώς να το κάνει.

Βρισκόμαστε σε μια εποχή που συγκεκριμένοι άνθρωποι μπορούν να εισέρχονται στα όνειρα άλλων, για λογαριασμό ανταγωνιστών τους, και να κλέβουν ιδέες καθώς αυτές γεννιούνται. Ένας τέτοιος σπεσιαλίστας είναι και ο Κομπ (Λεονάρντο Ντικάπριο) ο οποίος όμως, στην αποστολή με την οποία μας συστήνεται, βρίσκει το δάσκαλό του απ' τον στόχο του, τον ιάπωνα Σάιτο (Κεν Γουατανάμπε). Ο Σάιτο ξεσκεπάζει τον Κομπ και τους συνεργάτες του, τον Άρθουρ (Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ) και τον Νας (Λούκας Χάας) και χτυπά τον ονειροβάτη στο αδύναμο σημείο του, μια υποννοούμενη εξορία απ' την πατρίδα και την οικογένειά του για ακαθόριστους λόγους. Αυτό που του ζητά για να του λύσει το πρόβλημα είναι να κάνει το αντίστροφο απ' αυτό που συνηθίζει. Αντί να κλέψει μια ιδέα από κάποιον ανταγωνιστή του ιάπωνα μεγιστάνα, τον μεγαλοκληρονόμο Ρομπερτ Φίσερ (σίλιαν Μέρφι), να του φυτέψει την ιδέα που θέλει εκείνος, κανοντάς τον να τη νομίζει για δική του. Αυτό είναι κάτι που απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια κι έχει άλλου τύπου επιπλοκές, αλλά ο Κομπ μοιάζει να διακυβεύει πολλά κι έτσι αναλαμβάνει τη δουλειά.

Για την ομάδα του επιλέγει, εκτός απ' τον Άρθουρ, τον ειδικό στις απάτες Ιμς (Τομ Χάρντι), τον σούπερ χημικό Γιουσούφ (Ντιλίπ Ράο) και την ταλαντούχα αρχιτεκτόνισσα Αριάδνη (Έλεν Πέιτζ), μαθήτρια του σοφού και υποψιασμένου πεθερού του (Μάικλ Κέιν). Ο Σάιτο επιλέγει να τους ακολουθήσει κι αυτός είτε για να τους ελέγχει είτε για να ζήσει κι εκείνος την περιπέτειά τους κι έτσι οι έξι τους αρχίζουν την εκτέλεση του σχεδίου βήμα-βήμα. Το αποκορύφωμα θα τους βρει παγιδευμένους μέσα στα όνειρα του Ρόμπερτ Φίσερ με πολλούς αστάθμητους παράγοντες εναντίον τους κι ελάχιστες πιθανότητες να επιστρέψουν στην πραγματικότητα...

Δείτε το trailer της ταινίας


Απ' τις πρώτες σκηνές κιόλας, ο Νόλαν φροντίζει χωρίς καθυστερήσεις και περιστροφές να μας βάλει όχι μόνο μέσα στο νόημα της δουλειάς του πρωταγωνιστή του, αλλά και στο στιλ της αφήγησης που πρόκειται να ακολουθήσει, αιφνιδιάζοντάς μας με μια πρώτη χρήση της ελλειπούς αντίληψής μας για το αν αυτό που βλέπουμε είναι όνειρο ή πραγματικότητα. Μας ταρακουνά μ' αυτόν τον τρόπο και μας συστήνει να προσέχουμε όσα βλέπουμε για να παρακολουθήσουμε την πλοκή χωρίς παρεξηγήσεις και αναπάντητες απορίες. Από 'κει και πέρα η ταινία παίρνει τη μορφή μιας επιχείρησης που προετοιμάζεται βήμα-βήμα, γνωρίζουμε έναν-έναν τους μετέχοντες και μαθαίνουμε μέσω των διαλόγων τους τι είναι ακριβώς αυτό που θα λάβει χώρα μπροστά στα μάτια μας, από κάθε άποψη, ακόμη και τεχνική. Έτσι, όταν αρχίζει το τελευταίο μέρος, η πραγματική επιχείρηση στο μυαλό του Φίσερ, είμαστε έτοιμοι να παρακολουθήσουμε την καταιγιστική εξέλιξη χωρίς να μείνουμε με ανοιχτό το στόμα.

Τελικά, δεν μπορεί κανείς παρά να εντυπωσιαστεί με τον τρόπο που ο Νόλαν αφηγείται την χαώδη ιστορία του με την παράλληλη κι αλληλένδετη δράση σε τρία επίπεδα ονείρων, χωρίς ούτε στιγμή να γίνει ακατάληπτη ή να φανεί ότι μπάζει σε κάποιον που έχει δώσει τη στοιχειώδη προσοχή. Τα σκηνικά είναι ασύλληπτα, οι σκηνές δράσεις (αναμενόμενα υπερβολικές) είναι χορταστικές και καθηλωτικές και ο ρυθμός δε σ' αφήνει να βαρεθείς και ν' αντιληφθείς αρνητικά τις δυόμισι ολόκληρες ώρες διάρκειας. Εξαιρετικό και το καστ, πέρα απ' τον Ντικάπριο που είναι πλέον ένας άρτια εκπαιδευμένος πρωταγωνιστής, με τον Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ και τον Τομ Χάρντι να κρατάν τα σκήπτρα της ανετίλας, την Έλεν Πέιτζ να στέκεται επάξια δίπλα σε τόσους άντρες και τη Μαριόν Κοτιγιάρ να κερδίζει τις εντυπώσεις παρά τον μικρό (αλλά ιδιαιτέρως σημαντικό) ρόλο της.

Με λίγα λόγια, το “Inception” είναι μια ταινία που δεν περιγράφεται χωρίς να αποθαρρύνει κάποιον μη μηυμένο στο σινεμά του Νόλαν απ' το να της αφιερώσει το χρόνο του. Αν το κάνει όμως θα απολαύσει ένα εξαιρετικό θρίλερ επιστημονικής φαντασίας που σου κρατά, σχεδόν απ' την έξοδο, ζωντανή την όρεξη και για δεύτερη θέαση.

Βγαίνουν ακόμη: 
- Η ισπανική κωμωδία “Ευτυχώς που είμαι γυναίκα” και σε επανέκδοση τα “Παιδιά του Παραδείσου (1945)” του Μαρσέλ Καρνέ, το “Γεράκι της Μάλτας (1941)” του Τζον Χιούστον και το “Φάντασμα της Ελευθερίας (1974)” του Λουίς Μπουνιουέλ.