Stella: Επιτέλους, ένα αληθινό κινηματογραφικό παιδί

του Λουκά Τσουκνίδα

Βρίσκω ιδιαιτέρως δύσκολο να κάνει κανείς μια ταινία για τη ζωή παιδιών χωρίς να πέσει σε συνήθη στερεότυπα, απόρροια της τάσης μας ως ενήλικοι να θυμόμαστε τα παιδικά μας χρόνια ως συρραφή στιγμιοτύπων με μια νοσταλγική, μυθοποιητική διάθεση που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα. Τα παιδιά είναι για μας, είτε χαριτωμένα ανθρωπάκια που βλέπουν τον κόσμο με μια συμπαθητική αφέλεια είτε υπερκινητικά ζιζάνια που αναστατώνουν τους «μεγάλους» με τις τρέλες τους είτε απαθείς θεατές των σοβαρών δραστηριοτήτων μας ανήμπορα ν' αντιληφθούν το δράμα που διατρέχει τις σημαίνουσες ζωές μας. Κι από ηθικολογίες και πολιτική ορθότητα, άλλο τίποτε. Ποιο είναι το αντίβαρο; Αρρωστημένες προσεγγίσεις όπως το «Tideland» του Τέρι Γκίλιαμ ή εξωπραγματικά παραμύθια όπως το πρόσφατο βαμπιρικό έπος «Let the right one in» που κερδοσκοπούν πάνω στο μύθο της παιδικής αθωότητας. Κι όμως τα παιδιά καταλαβαίνουν, αρκεί κάποιος «μεγάλος» να τους εξηγήσει.

Η «Stella» της Σιλβί Βερχέντ είναι πολύ πιο αληθινή από πολλά κινηματογραφικά παιδάκια, ίσως επειδή πρόκειται για την ιστορία της ίδιας της δημιουργού, η οποία αυτοβιογραφείται και πετυχαίνει διάνα. Χωρίς κανένα στόμφο, καμία διάθεση εκδίκησης ή εξιλέωσης, καταφέρνει να βγει έξω απ' τον εαυτό της και ν' αφηγηθεί μια απλή ιστορία, μια μικρή χρονική περίοδο στη ζωή μιας έφηβης που δε μεγαλώνει στο πιο ενδεδειγμένο περιβάλλον.

Κόρη προβληματικού ζευγαριού, ιδιοκτητών ενός παρακμιακού μπαρ που αποτελεί στέκι ύποπτων και αργόσχολων τύπων, η μικρή Στέλλα μαθαίνει παρατηρώντας, αλλά και συμμετέχοντας, πράγματα που άλλα παιδιά πρέπει να ενηλικιωθούν για ν' ανακαλύψουν. Παράλληλα, πασχίζει να κρατηθεί κι εκείνη απ' την περίφημη αθωότητα την οποία νιώθει ότι χάνει πιο γρήγορα απ' όσο θα έπρεπε, αφού έχει αποκτήσει από νωρίς προχωρημένη γνώση ενός άγριου τμήματος του κόσμου των «μεγάλων». Οι γονείς της δε δείχνουν καμία διάθεση να προστατεύσουν την αθωότητα αυτή, αλλά συχνά αποτυγχάνουν να προστατεύσουν και την ίδια, μιας και αποσύρονται εγωπαθώς στα προσωπικά τους προβλήματα. Είναι εκείνοι που ζητούν την προσοχή και την φροντίδα, αφήνοντας το ρόλο του υπεύθυνου ατόμου της οικογένειας στο λιγότερο αρμόδιο, αλλά και πιο άφθαρτο μέλος της, τη μικρή Στέλλα.

[Το trailer της ταινίας]

Η τάση για μεταφορά της ευθύνης πακέτο με μια φαινομενικά «μεγάλη θυσία» πραγματώνεται με την εγγραφή του κοριτσιού σε ένα υψηλού επιπέδου σχολείο, όπου εκείνη νιώθει τελείως παράταιρη και μπλέκει συνεχώς, λόγω της αντικοινωνικής συμπεριφοράς της. Η αντίφαση του περιβάλλοντος στο οποίο γυρνά τ' απογεύματα μ' εκείνο του νέου της σχολείου, είναι πολύ μεγάλη για να μην την επηρεάσει. Τη στήριξη που χρειάζεται της δίνει μια συμμαθήτριά της, η Γκλαντίς. Κόρη φιλελεύθερων διανοούμενων αστών, γίνεται σιγά σιγά φίλη με τη Στέλλα και την καλεί συχνά στο σπίτι της, σ' ένα περιβάλλον σαφώς πιο προστατευμένο και κατάλληλο για τα δυο κορίτσια.

Η Βερχέντ παρακολουθεί την Στέλλα από κοντά σε κάθε βήμα της, απ' την αμηχανία της στο νέο σχολείο και την άνεση με την οποία κινείται στο μπαρ, μέχρι τις βόλτες με την καινούργια φίλη της και το χαλαρωτικό καλοκαίρι στο χωριό. Εφόσον ξέρει πολύ καλά την ιστορία που θέλει να πει, τη λέει απλά και κατανοητά, χωρίς να εκβιάζει κανένα συναίσθημα λύπης, χαράς, συμπόνιας για τη μικρή ή απέχθειας για την όλη κατάσταση. Αρωγός της η υπέροχη μικρή ηθοποιός Λεορά Μπαρμπαρά που κινείται χορευτικά μέσα στις διάφορες εμπειρίες της, ανακαλύπτει αλλά δεν κρίνει κι εμπνέει τελικά με την ερμηνεία της την εμπιστοσύνη ότι κρύβει μια ιδιαίτερη δύναμη και θα τα καταφέρει, όπως έγινε άλλωστε και στην πραγματικότητα. Πολύ καλή κι η άλλη μικρή, η συμπαθέστατη Μελισά Ροντριγκέζ, που συμπληρώνει άψογα την Μπαρμπαρά με την πιο εμφανή παιδικότητά της στο ρόλο της Γκλαντίς.

Μια πολύ όμορφη αυτοβιογραφική ταινία, συναισθηματική, αλλά όχι μελοδραματική.

Βγαίνουν ακόμη:
- Το πομπώδες κι ανούσιο δράμα εποχής «The Edge of Love», το «Fugitive Pieces» του Τζέρεμι Ποντεσούα, το θρίλερ «Knowing» με τον απαράδεκτο Νίκολας Κέιτζ, το «Σύνδρομο της Χιονάτης» του Άγγελου Σπάρταλη και ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα τρόμου που λέγεται «Friday the 13th» διά χειρός Μάρκους Νίσπελ.