Ο Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ δεν ήταν καν ενήλικος όταν έπεσε το τείχος. Γέννημα θρέμμα Δυτικογερμανός, άκουγε πολλά για την όμορη ”δημοκρατία” κι έμαθε ακόμα περισσότερα, αμέσως μετά την κατάρρευση- ορόσημο για την Ευρωπαϊκή ιστορία.
Παρ’ όλ’ αυτά αποφάσισε να γράψει και να σκηνοθετήσει ένα σενάριο που εκτυλίσσεται στην Ανατολική Γερμανία, 4 χρόνια πριν την αλλαγή. Η ταινία του, που βγαίνει στους κινηματογράφους αυτή την εβδομάδα, ”Η ζωή των άλλων” -την πρωτοείδαμε στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας– σάρωσε τα Γερμανικά και τα Ευρωπαϊκά βραβεία και πιθανότατα θα διεκδικήσει με αξιώσεις το ξενόγλωσσο Όσκαρ τον προσεχή Φλεβάρη.
Στην Γερμανία όπισθεν του παραπετάσματος, ο υψηλόβαθμος αξιωματικός της Στάζι, Γκρούμπιτζ, αναθέτει στον πράκτορα Βίσλερ την στενή παρακολούθηση του θεατρικού συγγραφέα Γκιοργκ Ντράιμαν, ύστερα από παρότρυνση ενός Υπουργού. Η πραγματική πέτρα του σκανδάλου είναι η σύντροφος και πρωταγωνίστρια του Ντράιμαν, Κρίστα-Μαρία Ζίλαντ.
Ο Βίσλερ, αγνός υποστηρικτής του καθεστώτος, αρχίζει να ενδιαφέρεται πραγματικά για τα αντικείμενα της παρακολούθησης του και να αντιλαμβάνεται παράλληλα τη ”χαλαρή” σύνδεση της αποστολής του με την ασφάλεια του κόμματος. Μοιραία, θα βρεθεί μπροστά σε διλήμματα που χρίζουν δράσης και ρίσκου...
Ο σχεδόν πρωτάρης σκηνοθέτης καταφέρνει πολύ περισσότερα σε επίπεδο αληθοφάνειας απ’ ότι θα περίμενε κανείς από κάποιον που δεν έζησε τα γεγονότα από κοντά.
Αν και κατηγορήθηκε για σχετικές ανακρίβειες από τους αυτόπτες μάρτυρες, η ουσία του όλου πράγματος που καλείται απολυταρχισμός είναι διαρκώς παρούσα στην ατμόσφαιρα και γίνεται απόλυτα αντιληπτή από ”μη ειδικούς” σαν κι εμένα. Ίσως η εκ φύσεως απόστασή του, κάνει τη ματιά του πιο καθαρή.
Σκηνοθετεί απλά, με ρυθμούς που περιμένει κανείς από μια κοινωνία προκαθορισμένων, λίγο πολύ, επιλογών. Μαζί με τον Βίσλερ, γνωρίζουμε κι εμείς το καλλιτεχνικό ζευγάρι και το ”ύποπτο” για αντεπαναστατική δράση περιβάλλον τους. Σιγά σιγά, έρχεται στην επιφάνεια και η εσωτερική του σύγκρουση όταν αντιλαμβάνεται πως η ιδεολογία μπαίνει στην υπηρεσία της σκοπιμότητας για να φτάσουμε στις εναλλαγές των ρόλων– και των συμβολισμών τους - στο όμορφα δομημένο σενάριο του Φον Ντόνερσμαρκ.
Όλοι οι κύριοι πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικοί, με τον Ούλριχ Μίχε να αποδίδει σιωπηλά και σχεδόν ανέκφραστα έναν γνήσια πιστό, αλλά σε καμία περίπτωση αφελή, πράκτορα Βίσλερ.
Μια από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς, σε μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Οι υπόλοιπες
Το ”Fast Food Nation” του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ θα μπορούσε να είναι μια ταινία που οδηγεί σε σκέψεις κι ακολούθως σε συμπεράσματα. Αντί γι’ αυτό είναι μια ταινία φτιαγμένη εξ’ ολοκλήρου από συμπεράσματα. Χωρίς τους γνωστούς πρωταγωνιστές θα ήταν και αρκετά βαρετή.
Βγαίνουν ακόμα, η μακρόσυρτη ρομαντική κωμωδία ”The Holiday”, ο Βρετανικός ”χαβαλές” τρόμου ”Severance”, η ομώνυμη ταινία για το μεγαλείο του Ζινεντίν Ζιντάν, η βαρετά στερεότυπη ταινία φαντασίας ”Eragon” και το φιλμ κινουμένων σχεδίων ”Happy Feet”.
Λουκάς Τσουκνίδας
