Καψούρικες ελληνικές ταινίες που ερωτευτήκαμε
Καλοκαίρι δίχως Ελλάδα, σινεμά κι έρωτα δεν γίνεται. Για αυτό είδαμε ξανά τις αγαπημένες μας καψούρικες ελληνικές ταινίες και δεν το μετανιώνουμε.
Δεν ξέρουμε για σένα αλλά εμείς μια δεδηλωμένη αδυναμία στον ελληνικό κινηματογράφο την έχουμε. Για αυτό όταν μας δοθεί αφορμή, καταφεύγουμε σε αγαπημένες ελληνικές ταινίες με τις οποίες διατηρούμε μια σχέση ερωτική σχεδόν. Καψούρικη, πώς το λένε; Σήμερα λοιπόν, δοθείσης ευκαιρίας θα αποτίνουμε τον δικό μας φόρο στις πιο καψούρικες ελληνικές ταινίες έβερ.
Τα Φτηνά Τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη (2000)
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί. Καλοκαίρι στην Αθήνα λίγο πριν την αυγή του Millenium και η κάμερα του Χαραλαμπίδη ακολουθεί τον ίδιο, ένα μποέμ τύπο να συλλέγει το πιο δύσκολο πράγμα, στιγμές. Στη διαδρομή του συναντά πολλούς και περιέργους τύπους (ανάμεσα τους μεγάλες μορφές του ελληνικού σινεμά όπως ο Τάκης Σπυριδάκης, ο Μιχάλης Ιατρόπουλος, ο Άλκις Παναγιωτίδης και ο Κώστας Τσάκωνας). Νυχτόβιους, ερωτευμένους, νταβατζήδες, πόρνες και μαζί τους συζητά ή απλά τους ακούει να μιλάνε. Λένε πολλά για τον έρωτα κυρίως, για το σεξ, για τα όνειρα τους, την πόλη στην οποία ζουν, για το Μέγα Ανατολικό, για το Star Trek, τα περίεργα χόμπι τους.
Οι ήρωες του Χαραλαμπίδη ερωτεύονται, φιλιούνται, βρίζουν, φιλοσοφούν, αγαπιούνται και ζητάνε να αγαπηθούν. Καπνίζουν όλοι τους όμως, φτηνά τσιγάρα. Μια ταινία που φέρνει στο μυαλό ένα τζαζ αυτοσχεδιασμό όπως εύστοχα έγραφε το οπισθόφυλλο της ταινίας, ενώ ο Χαραλαμπίδης μοιάζει ότι το έσκασε από κάποια ταινία του Τζάρμους ή του Καουρισμάκι σε αυτό το γλυκό μα και μελαγχολικό φιλμ που η καψούρικη κορύφωσή του έρχεται στην καταπληκτική σκηνή του φινάλε στο λεωφορείο.
Οι Αισθηματίες του Νίκου Τριανταφυλλίδη (2014)
Από το όνομα και μόνο καταλαβαίνεις πως ο Νίκος Τριανταφυλλίδης στο κύκνειο κινηματογραφικό του άσμα σκάβει στα μύχια της ψυχούλας όλων των καταραμένων εραστών που αγαπήσαμε.
Το στόρι της ταινίας είναι το ακόλουθο «Ένας μεσήλικας αστός, υπεράνω πάσης υποψίας, με το παρατσούκλι ο «Δάσκαλος», ζει απομονωμένος στην παραθαλάσσια έπαυλή του μαζί με την έφηβη κόρη του. Στη πραγματικότητα, είναι ένας αρχαιοκάπηλος τοκογλύφος που διακινεί τα κλοπιμαία του μέσα σε νεκροφόρες που διασχίζουν την Αθήνα. Τις βρωμοδουλειές του έχουν αναλάβει δύο νεαροί: o Eρμής και ο Γιάννης. Έκαστος διαπράττει από ένα μοιραίο λάθος. Ο μεν Ερμής ερωτεύεται την έφηβη κόρη του Δασκάλου, ο δε Γιάννης παθιάζεται με μία πόρνη. Αμφότεροι, ως Αισθηματίες, πρέπει να βγουν από τη μέση…»
Αθεράπευτα ρομαντικός ο σκηνοθέτης απενοχοποιεί όλα τα νουάρ κλισέ και τα εξυψώνει καψουρεύοντας τον θεατή από τα πρώτα πλάνα της ταινίας. Μαεστρικά κρατά τη μπαγκέτα του ενώ οι ήρωες του κατρακυλούν από το συναισθηματικό ζενίθ στο ναδίρ και έπειτα βρίσκουν τη δύναμη να σκαρφαλώσουν και πάλι εκεί που ένιωθαν ανίκητοι, αθάνατοι κι αλησμόνητοι. Βαθιά καψούρικη ταινία, αυστηρώς ακατάλληλη για όσους μετρούν τις σχέσεις και τον έρωτα με συναρτήσεις ή που βάζουν στο ζύγι πόσα έδωσαν και πόσα πήραν πίσω.
Το Χάρισμα της Χριστίνας Ιωακειμίδη (2010)
Αν σου ζητήσουν ποτέ να τους προτείνεις μια καλή ελληνική ρομαντική κομεντί τότε το Χάρισμα της Χριστίνας Ιωακειμίδη είναι η απάντηση σε όλα σου τα προβλήματα.
«Η καθωσπρέπει Ισμήνη, δύσπιστη με τους άντρες λόγω της προβληματικής σχέσης της με έναν παντρεμένο θα συναντήσει τον άξεστο Χάρη που καμιά γυναίκα δεν θα του έδινε ούτε μια πρώτη ευκαιρία. Μαζί ανακαλύπτουν πως ο έρωτας είναι κάτι πιο εύκολο από όσο είχαν φανταστεί».
Μπορεί η βασική ιστορία γύρω από την οποία εκτυλίσσεται η πλοκή της ταινίας να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ωστόσο είναι κινηματογραφικά δομημένη με μια φρέσκια κι ανεπιτήδευτη ματιά που είχε λείψει από το ελληνικό σινεμά. Η Χριστίνα Ιωακειμίδη πατά σε ένα καλογραμμένο σενάριο που αφήνει τους ήρωες της να αναπνεύσουν, καθοδηγώντας τους εξαιρετικά. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Μάκη Παπαδημητρίου και της Βάσως Καβαλιεράτου έχει απίστευτη χημεία η οποία αποτυπώνεται στο συναισθηματικό roller-coaster των χαρακτήρων τους καθόλη τη διάρκεια της ταινίας.
Αυτή η Νύχτα Μένει του Νίκου Παναγιωτόπουλου (1999)
Αν έχεις ακούσει ποτέ τη Δήμητρα Παπίου να ερμηνεύει το Αυτή Η Νύχτα Μένει και δεν έχεις ανατριχιάσει μάλλον δεν έχεις ψυχούλα. To συγκλονιστικό αυτό τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη έγινε το ιδανικό soundtrack για την υπέροχη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή. Ο Ανδρέας κι η Στέλλα είναι δύο παιδιά που ζουν στην Αθήνα πριν ξεπροβάλλει το μιλένιουμ. Ο ένας έχει μια ΈΒΓΑ της γειτονιάς κι η άλλη θέλει να γίνει τραγουδίστρια. Κάποια στιγμή η Στέλλα φεύγει κι αναζητά την επιτυχία στα μπουζουξίδικα της επαρχίας. Κάποια στιγμή ο Ανδρέας φεύγει κι αναζητά τον έρωτα της ζωής του στα μπουζουξίδικα της επαρχίας.
Σκληρά ρομαντική, ιδιαζόντως καψούρικη, αποστομωτικά ρεαλιστική η ταινία του Παναγιωτόπουλου έγινε σημείο αναφοράς για όλους εκείνους που κάποια στιγμή από έρωτα εκπέσανε (που θα έλεγε κι ο Σταύρος Τσιώλης) αλλά ανήλθαν ως κινηματογραφικά είδωλα μιας γενιάς που έψαχνε να βρει την επόμενη αφίσα που θα κρεμάσει με θέρμη στον τοίχο της.
Οι Απέναντι του Γιώργου Πανουσόπουλου (1988)
«Ένας νεαρός άντρας γύρω στα είκοσι ζει σε ένα από τα απρόσωπα διαμερίσματα της Αθήνας. Θέλει να σπουδάσει αστρονομία και περνάει τον περισσότερο καιρό παρατηρώντας το γύρω περιβάλλον με ένα τηλεσκόπιο. Στην άλλη μεριά της μεγάλης λεωφόρου μένει η Στέλλα με τον άντρα της και την κόρη της. Ο νεαρός άντρας, ο Χάρης, την παρακολουθεί με το τηλεσκόπιο μια εβδομάδα. Βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στη ζωή της. Πριν τελειώσει η εβδομάδα είναι ερωτευμένος μαζί της. Το μόνο σημείο επαφής τους είναι το τηλέφωνο. Μια μέρα η Στέλλα αποφασίζει να ενδώσει στο επίμονο κάλεσμα του Χάρη».
Οι Απέναντι του Γιώργου Πανουσόπουλου είναι ίσως η πιο αγαπημένη από τις ταινίες της φιλμογραφίας του, σκαρφαλώνοντας σε πολύ ψηλές θέσεις της λίστας με τα καλύτερα φιλμ της δεκαετίας του 80. Ο Άρης Ρέτσος κι η Μπέτυ Λιβανού έχουν μια ασυναγώνιστη χημεία ενώ το έξυπνο σενάριο κι η σχεδόν ηδονοβλεπτική σκηνοθετική ματιά απογειώνουν τους Απέναντι. Το μεγαλύτερο παράσημο ωστόσο της ταινίας παραμένει το γεγονός ότι μας κάνει να θέλουμε να ζήσουμε έναν αντίστοιχο έρωτα.
Τα Φτηνά Τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη (2000)
Ο Ρένος Χαραλαμπίδης γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί. Καλοκαίρι στην Αθήνα λίγο πριν την αυγή του Millenium και η κάμερα του Χαραλαμπίδη ακολουθεί τον ίδιο, ένα μποέμ τύπο να συλλέγει το πιο δύσκολο πράγμα, στιγμές. Στη διαδρομή του συναντά πολλούς και περιέργους τύπους (ανάμεσα τους μεγάλες μορφές του ελληνικού σινεμά όπως ο Τάκης Σπυριδάκης, ο Μιχάλης Ιατρόπουλος, ο Άλκις Παναγιωτίδης και ο Κώστας Τσάκωνας). Νυχτόβιους, ερωτευμένους, νταβατζήδες, πόρνες και μαζί τους συζητά ή απλά τους ακούει να μιλάνε. Λένε πολλά για τον έρωτα κυρίως, για το σεξ, για τα όνειρα τους, την πόλη στην οποία ζουν, για το Μέγα Ανατολικό, για το Star Trek, τα περίεργα χόμπι τους.
Οι ήρωες του Χαραλαμπίδη ερωτεύονται, φιλιούνται, βρίζουν, φιλοσοφούν, αγαπιούνται και ζητάνε να αγαπηθούν. Καπνίζουν όλοι τους όμως, φτηνά τσιγάρα. Μια ταινία που φέρνει στο μυαλό ένα τζαζ αυτοσχεδιασμό όπως εύστοχα έγραφε το οπισθόφυλλο της ταινίας, ενώ ο Χαραλαμπίδης μοιάζει ότι το έσκασε από κάποια ταινία του Τζάρμους ή του Καουρισμάκι σε αυτό το γλυκό μα και μελαγχολικό φιλμ που η καψούρικη κορύφωσή του έρχεται στην καταπληκτική σκηνή του φινάλε στο λεωφορείο.
Οι Αισθηματίες του Νίκου Τριανταφυλλίδη (2014)
Από το όνομα και μόνο καταλαβαίνεις πως ο Νίκος Τριανταφυλλίδης στο κύκνειο κινηματογραφικό του άσμα σκάβει στα μύχια της ψυχούλας όλων των καταραμένων εραστών που αγαπήσαμε.
Το στόρι της ταινίας είναι το ακόλουθο «Ένας μεσήλικας αστός, υπεράνω πάσης υποψίας, με το παρατσούκλι ο «Δάσκαλος», ζει απομονωμένος στην παραθαλάσσια έπαυλή του μαζί με την έφηβη κόρη του. Στη πραγματικότητα, είναι ένας αρχαιοκάπηλος τοκογλύφος που διακινεί τα κλοπιμαία του μέσα σε νεκροφόρες που διασχίζουν την Αθήνα. Τις βρωμοδουλειές του έχουν αναλάβει δύο νεαροί: o Eρμής και ο Γιάννης. Έκαστος διαπράττει από ένα μοιραίο λάθος. Ο μεν Ερμής ερωτεύεται την έφηβη κόρη του Δασκάλου, ο δε Γιάννης παθιάζεται με μία πόρνη. Αμφότεροι, ως Αισθηματίες, πρέπει να βγουν από τη μέση…»
Αθεράπευτα ρομαντικός ο σκηνοθέτης απενοχοποιεί όλα τα νουάρ κλισέ και τα εξυψώνει καψουρεύοντας τον θεατή από τα πρώτα πλάνα της ταινίας. Μαεστρικά κρατά τη μπαγκέτα του ενώ οι ήρωες του κατρακυλούν από το συναισθηματικό ζενίθ στο ναδίρ και έπειτα βρίσκουν τη δύναμη να σκαρφαλώσουν και πάλι εκεί που ένιωθαν ανίκητοι, αθάνατοι κι αλησμόνητοι. Βαθιά καψούρικη ταινία, αυστηρώς ακατάλληλη για όσους μετρούν τις σχέσεις και τον έρωτα με συναρτήσεις ή που βάζουν στο ζύγι πόσα έδωσαν και πόσα πήραν πίσω.
Το Χάρισμα της Χριστίνας Ιωακειμίδη (2010)
Αν σου ζητήσουν ποτέ να τους προτείνεις μια καλή ελληνική ρομαντική κομεντί τότε το Χάρισμα της Χριστίνας Ιωακειμίδη είναι η απάντηση σε όλα σου τα προβλήματα.
«Η καθωσπρέπει Ισμήνη, δύσπιστη με τους άντρες λόγω της προβληματικής σχέσης της με έναν παντρεμένο θα συναντήσει τον άξεστο Χάρη που καμιά γυναίκα δεν θα του έδινε ούτε μια πρώτη ευκαιρία. Μαζί ανακαλύπτουν πως ο έρωτας είναι κάτι πιο εύκολο από όσο είχαν φανταστεί».
Μπορεί η βασική ιστορία γύρω από την οποία εκτυλίσσεται η πλοκή της ταινίας να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ωστόσο είναι κινηματογραφικά δομημένη με μια φρέσκια κι ανεπιτήδευτη ματιά που είχε λείψει από το ελληνικό σινεμά. Η Χριστίνα Ιωακειμίδη πατά σε ένα καλογραμμένο σενάριο που αφήνει τους ήρωες της να αναπνεύσουν, καθοδηγώντας τους εξαιρετικά. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο του Μάκη Παπαδημητρίου και της Βάσως Καβαλιεράτου έχει απίστευτη χημεία η οποία αποτυπώνεται στο συναισθηματικό roller-coaster των χαρακτήρων τους καθόλη τη διάρκεια της ταινίας.
Αυτή η Νύχτα Μένει του Νίκου Παναγιωτόπουλου (1999)
Αν έχεις ακούσει ποτέ τη Δήμητρα Παπίου να ερμηνεύει το Αυτή Η Νύχτα Μένει και δεν έχεις ανατριχιάσει μάλλον δεν έχεις ψυχούλα. To συγκλονιστικό αυτό τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη έγινε το ιδανικό soundtrack για την υπέροχη ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή. Ο Ανδρέας κι η Στέλλα είναι δύο παιδιά που ζουν στην Αθήνα πριν ξεπροβάλλει το μιλένιουμ. Ο ένας έχει μια ΈΒΓΑ της γειτονιάς κι η άλλη θέλει να γίνει τραγουδίστρια. Κάποια στιγμή η Στέλλα φεύγει κι αναζητά την επιτυχία στα μπουζουξίδικα της επαρχίας. Κάποια στιγμή ο Ανδρέας φεύγει κι αναζητά τον έρωτα της ζωής του στα μπουζουξίδικα της επαρχίας.
Σκληρά ρομαντική, ιδιαζόντως καψούρικη, αποστομωτικά ρεαλιστική η ταινία του Παναγιωτόπουλου έγινε σημείο αναφοράς για όλους εκείνους που κάποια στιγμή από έρωτα εκπέσανε (που θα έλεγε κι ο Σταύρος Τσιώλης) αλλά ανήλθαν ως κινηματογραφικά είδωλα μιας γενιάς που έψαχνε να βρει την επόμενη αφίσα που θα κρεμάσει με θέρμη στον τοίχο της.
Οι Απέναντι του Γιώργου Πανουσόπουλου (1988)
«Ένας νεαρός άντρας γύρω στα είκοσι ζει σε ένα από τα απρόσωπα διαμερίσματα της Αθήνας. Θέλει να σπουδάσει αστρονομία και περνάει τον περισσότερο καιρό παρατηρώντας το γύρω περιβάλλον με ένα τηλεσκόπιο. Στην άλλη μεριά της μεγάλης λεωφόρου μένει η Στέλλα με τον άντρα της και την κόρη της. Ο νεαρός άντρας, ο Χάρης, την παρακολουθεί με το τηλεσκόπιο μια εβδομάδα. Βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στη ζωή της. Πριν τελειώσει η εβδομάδα είναι ερωτευμένος μαζί της. Το μόνο σημείο επαφής τους είναι το τηλέφωνο. Μια μέρα η Στέλλα αποφασίζει να ενδώσει στο επίμονο κάλεσμα του Χάρη».
Οι Απέναντι του Γιώργου Πανουσόπουλου είναι ίσως η πιο αγαπημένη από τις ταινίες της φιλμογραφίας του, σκαρφαλώνοντας σε πολύ ψηλές θέσεις της λίστας με τα καλύτερα φιλμ της δεκαετίας του 80. Ο Άρης Ρέτσος κι η Μπέτυ Λιβανού έχουν μια ασυναγώνιστη χημεία ενώ το έξυπνο σενάριο κι η σχεδόν ηδονοβλεπτική σκηνοθετική ματιά απογειώνουν τους Απέναντι. Το μεγαλύτερο παράσημο ωστόσο της ταινίας παραμένει το γεγονός ότι μας κάνει να θέλουμε να ζήσουμε έναν αντίστοιχο έρωτα.
