Tο Matrix 4 δεν είναι τόσο κακό τελικά

Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Neo και της Trinity στη μεγάλη οθόνη δεν ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο πολλοί μπορεί να περίμεναν. Όμως οι καιροί αλλάζουν, τα φύλα, οι εποχές και οι αντιλήψεις το ίδιο, και η Lana Wachowski το ξέρει πολύ καλά αυτό.

Είκοσι χρόνια και βάλε μετά από την ταινία που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας και μας έκανε να σκεφτούμε τι εστί αλήθεια και τι όχι, η Wachowski χωρίς την αδερφή της πλέον βουτά ξανά στο δυστοπικό σύμπαν του Matrix για να μας πει ακόμα μια ιστορία.

«Nothing comforts anxiety like a little nostalgia», λέει σε κάποια στιγμή της ταινίας ο Morpheus και μοιάζουν τα λόγια του βγαλμένα από το στόμα της. Γιατί η ίδια ξέρει ότι τα σήκουελ ταινιών που διαμόρφωσαν την εποχή τους είναι ζόρικη υπόθεση, όμως δεν θέλει να παρατήσει τους ήρωές της στο έλεος της λήθης (και της πανδημίας).

Φτιάχνει λοιπόν το Matrix της νέας εποχής, ως ένα metaverse γεμάτο αναφορές στις παλαιότερες ταινίες για να συγκινήσει τους φαν, κρατά τη δράση σε φυσιολογικά για την εποχή επίπεδα και βγάζει το δικό της μανιφέστο για το πώς θεωρεί πως πρέπει να γίνεται ένα σήκουελ.

Ο Keanu Reeves επιστρέφει ως Thomas Anderson, ένας προγραμματιστής τοποθετημένος σε έναν κόσμο που δεν του βγάζει νόημα. Εκεί γνωρίζει μια γυναίκα την οποία υποδύεται η Carrie-Anne Moss, αλλά αυτή τη φορά δεν είναι η τσαμπουκαλού Trinity. Οι δυο τους αισθάνονται μια άμεση σύνδεση. Ο Tomas τελικά ξεφεύγει από τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται χάρη σε έναν νέο χαρακτήρα που ονομάζεται Bugs (Jessica Henwick), ανακαλύπτει τον πραγματικό κόσμο και φτου κι από την αρχή.

Όσο η υπόθεση προχωρά, γνώριμοι και όχι τόσο γνώριμοι πρωταγωνιστές της τριλογίας εμφανίζονται μπροστά μας προκαλώντας καρδιοχτύπια, αλλά και μια κάποια άβολη συνθήκη αφού παρουσιάζονται εντελώς αλλαγμένοι.

Την ίδια στιγμή, η Wachowski αποφεύγει μία προς μία τις παγίδες των χολιγουντιανών reboot, σαν ένας άλλος Neo σε αργή κίνηση, και απαντά με την δική της κατάθεση για το πώς θα πρέπει αυτά να γίνονται: Χωρίς ιδιαίτερα εφέ, χωρίς καν τους ίδιους ηθοποιούς ή την ίδια καταιγιστική δράση, αλλά με έντονη διάθεση αυτοσαρκασμού και αυτοαναφορικότητας και μια απέραντη αγάπη για τους δύο πρωταγωνιστές της, τον Neo και την Trinity, τους οποίους χρησιμοποιεί ως όπλο για την αλλαγή που θα έρθει.

«The sheeple aren’t going anywhere. They like my world. They don’t want this sentimentality. They don’t want freedom or empowerment. They want to be controlled. They crave the comfort of certainty», δηλώνει ευθαρσώς ο Analyst με την μορφή του Neil Patrick Harris και τρώει το αναμενόμενο μπουκέτο από την Trinity.

Ή μήπως από την ίδια την Lana Wachowski;

Ο κόσμος μας πάει από το κακό στο χειρότερο, η πανδημία ήρθε να τον αποτελειώσει, οι καιροί σίγουρα αλλάζουν όμως και αυτό που θα μας σώσει δεν είναι άλλο από την αγάπη και την αλληλεγγύη που θα μας σηκώσει στα ουράνια.

Γραφικό; Μπορεί και ναι. Όμως ειλικρινές. Και το Matrix 4 είναι μια ειλικρινής, καθόλου ωραιοποιημένη, αλλά πέρα για πέρα αισιόδοξη, νοσταλγική και… non binary ματιά στον κόσμο του σήμερα.

Και ως τέτοια πρέπει να εκτιμηθεί, παρά ως ένα ακόμα (ανούσιο) blockbuster reboot της σειράς.