Τα καλύτερα και τα χειρότερα ριμέικ που έγιναν ποτέ

Οι πρωτότυπες ιδέες στο σινεμά όσο πάνε και στερεύουν, γεγονός που ωθεί αρκετά στούντιο και δημιουργούς στο να προσφέρουν νέες αναγνώσεις παλιών έργων στο κοινό.

Το ρίσκο όμως είναι μεγάλο, αφού οι ταινίες αυτές θα αναμετρώνται στο μυαλό των θεατών με τους προκατόχους τους. Κάποιες ανταποκρίνονται στις προσδοκίες, άλλες πάλι αποτυγχάνουν οικτρά.

Δες παρακάτω πέντε χαρακτηριστικά παραδείγματα για κάθε περίπτωση.

Τα καλύτερα

True Grit

Το ριμέικ των αδερφών Κοέν σε ένα κλασικό western ήταν υποψήφιο για 10 Όσκαρ και περιλάμβανε την υπέροχη ερμηνεία της Χέιλι Στάινφελντ. Πέραν αυτού όμως, η ταινία αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό γιατί παρέμεινε πίστη στο μυθιστόρημα, κάτι που την καθιστά ένα από τα λίγα ριμέικ που είναι καλύτερα από το πρωτότυπο.

The Fly

Το ριμέικ του της Μύγας του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ το 1986, αποτίει φόρο τιμής στο πρωτότυπο του 1958 και ενώ κρατά τη βασική θεματική από την ταινία του Κουρτ Νόιμαν, ενσωματώνει την ιδιαίτερη body horror προοπτική που τον καθιέρωσε στο ανεξάρτητο σινεμά. Το αποτέλεσμα είναι ένα αρκετά διαφορετικό φιλμ το οποίο έσπασε ταμεία (και καρδιές).

The Birdcage

Δύσκολη αποστολή να ξαναγυρίσεις μια ταινία όπως το «Το Κλουβί με τις Τρελές» του Ζαν Πουαρέ. Η ταινία του Μάικ Νίκολς όμως, κατάφερε χάρη στο απολαυστικό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Ρόμπιν Γουίλιαμς, Νέιθαν Λέιν) και τους σπιρτόζικους διαλόγους να ξεπεράσει τη μετριότητα που χαρακτηρίζει τα αμερικάνικα ριμέικ σε γαλλικές κωμωδίες.

Insomnia

Μετά το Memento, o Κρίστοφερ Νόλαν αποφασίζει να κάνει ένα άλμα στη θεματολογία του και να διασκευάσει την νορβηγική ταινία του 1997 με τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ. Το έκανε όπως έπρεπε δίνοντάς μας ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ αντάξιο του πρωτότυπου, βοηθούμενος από τις εξαιρετικές ερμηνείες των Αλ Πατσίνο και Ρόμπιν Ουίλιαμς.

Sorcerer

Το 1977, ο τεράστιος Ουίλιαμ Φρίντκιν έφερε στις αίθουσες αυτό το ριμέικ του «Μεροκάματου του Τρόμου» του Ζορζ-Ανρί Κλουζό με πρωταγωνιστή τον Ρόι Σόιντερ. Η ταινία δεν πήγε καλά σε εισιτήρια, γεγονός που τον άφησε απαρηγόρητο, όμως με τα χρόνια κοινό και κριτικοί αναγνώρισαν το κινηματογραφικό εκτόπισμα ενός έπους που, μαζί με τον Εξορκιστή, αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του σύγχρονου σινεμά.

Και τα χειρότερα

Ψυχώ

Τον συμπαθάμε τον Γκας Βας Σάντ, αλλά εδώ έβαλε αυτογκόλ, προσπαθώντας να ανανεώσει το αριστούργημα του Χίτσκοκ εν έτει 1997. Και πώς να μη βάλει, αφού επέλεξε στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον άνευρο Βινς Βον, ενώ δεν κατάφερε σε όλη τη διάρκεια της ταινίας να προκαλέσει έστω και το ελάχιστο σασπένς στον θεατή με την άνευρη σκηνοθεσία του.

Old Boy

Το 2013 ο Σπάικ Λη αναμετρήθηκε με μία από τις καλύτερες ταινίες του σύγχρονου ασιατικού σινεμά και φάνηκε πολύ λίγος. Το αριστούργημα του Παρκ Τσαν Γουκ δεν έφταιγε σε τίποτα να περάσει τόσο άσχημα στα χέρια του σκηνοθέτη, ενώ μέσα σε όλη την βαρεμάρα της ταινίας έχουμε και έναν Τζος Μπρόλιν ο οποίος δεν πείθει ούτε παιδάκι για τις προθέσεις του να εκδικηθεί.

Total Recall

Μπορεί η ταινία του Πολ Βερχόφεν με τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ να μοιάζει κάπως ξεπερασμένη σήμερα, αλλά είχε τουλάχιστον στιλ, ευρηματική σκηνοθεσία και φονικές ατάκες. Δυστυχώς, ο Λεν Ουάιζμαν στο ριμέικ του 2012 δεν τα πήγε και τόσο καλά, επέλεξε τον εύκολο δρόμο τις σπινταριστής σκηνοθεσίας και της οπτικής βαβούρας και έκανε εν τέλει ένα βαρετό και επίπεδο φιλμ που κανείς δεν (θα) θυμάται.

Ghostbusters

Σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά το πάρτι στο κέντρο του Μανχάταν, τα κακά νεοϋορκέζικα φαντάσματα επέστρεψαν το 2016 βρίσκοντας απέναντί τους μια γυναικεία ομάδα κυνηγών αυτή τη φορά, η οποία μάταια πασχίζει με γυμνασιακό χιούμορ και διαλόγους να κρατήσει τα προσχήματα. Τα εφέ είναι μεν εντυπωσιακά, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν την μετριότητα του όλου εγχειρήματος, το οποίο αποτελεί χαμένη ευκαιρία για ένα εμπνευσμένο reboot της θρυλικής σειράς ταινιών των 80s.

Wicker Man

Τον συμπαθάμε τον Νίκολας Κέιτζ, κυρίως για την τόλμη του να υποδύεται οποιονδήποτε ρόλο του αρέσει. Όμως στο ριμέικ του θρυλικού cult classic του Ρόμπιν Χάρντι το 2006 δια χειρός Νιλ ΛαΜπιούτ τα πάντα είναι λάθος. Θα μπορούσαμε να το δούμε ως παρωδία του πρωτότυπου, όμως και πάλι η ταινία είναι πέρα για πέρα βαρετή και έχει ορισμένες από τις χειρότερες σκηνές που γυρίστηκαν ποτέ –μεταξύ των οποίων και αυτή στην οποία ο Κέιτζ τρέχει ουρλιάζοντας με μια στολή αρκούδας.