Οι περισσότεροι κινηματογραφόφιλοι όταν ακούν τη λέξη sequel συνήθως βγάζουν σπυράκια ή ξεκινούν μακροσκελείς αναλύσεις που μπορεί να κρατήσουν και δύο με τρεις ώρες (ανάλογα το status κάθε ταινίας) για την εμπορευματοποίηση του σινεμά, η οποία είναι μαχαίρι στην καρδιά του. Τις περισσότερες φορές ένα δίκιο το έχουν, ωστόσο δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις sequels που είναι εξίσου καλά και μερικές φορές καλύτερα από την πρώτη ταινία. Κι αν δεν μας πιστεύεις, μια δοκιμή αρκεί για να σε πείσει. Δεν έχεις παρά να αράξεις και να πατήσεις το Play.
Νονός part 2 του Φράνσις Φορντ Κόπολα (1974)
Ίσως η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση sequel που συγκαταλέγεται στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, είναι η δεύτερη ταινία της τριλογίας του Νονού. Αν δεν την έχεις δει, σταμάτα ό,τι κάνεις, εν ανάγκη πάρε μια μέρα άδεια από τη δουλειά γιατί πρόκειται για τιτανομέγιστο φιλμ. Πέραν των βραβείων Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας για τον Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Νονός part 2 τσίμπησε άλλα 4 βραβεία, μεταξύ των οποίων και αυτό του Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ανυπέρβλητη ερμηνεία του Ρόμπερτ Ντε Νίρο ως νεαρός Ντον Βίτο Κορλεόνε.
Ο έτερος γίγαντας της υποκριτικής, Αλ Πατσίνο έδωσε μια συγκλονιστική και ηλεκτρισμένη ερμηνεία, ενώ η σκηνοθεσία του Κόπολα διδάσκεται ακόμη σε όλες τις κινηματογραφικές σχολές του πλανήτη, ξυπνώντας έναν Ιταλοαμερικανό μαφιόζο μέσα σου.
Terminator 2 του Τζέιμς Κάμερον (1991)
Η ατακάρα Hasta La Vista Baby από τον Terminator της καρδιάς μας Άρνολντ Σβατζενέγκερ θα ήταν αρκετή από μόνη της για να βάλει το sequel της ταινίας στο κινηματογραφικό πάνθεο. Ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα action movies που είδαν ποτέ τα ματάκια μας στο σινεμά. Η απενοχοποιημένη και πλήρως απολαυστική σκηνοθεσία του Κάμερον πατά στην όσο ατάλαντη πρέπει ερμηνεία του Άρνι, κινηματογραφώντας με τρομερή ένταση ένα φιλμ καταιγιστικό σε δράση. 30 χρόνια μετά κι ακόμη σέβεσαι τα εφέ και προσκυνάς τις ατάκες του Terminator 2.
Mad Max 2 του Τζωρτζ Μίλερ (1981)
Ο Τζωρτζ Μίλερ είναι ένας από τους πιο ευρηματικούς και ιδιοφυείς σκηνοθέτες της κινηματογραφικής πιάτσας. Είμαστε πολύ τυχεροί λοιπόν που τον είδαμε να τελειοποιεί τον όρο περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας δίνοντας στον Μελ Γκίμπσον τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του μιας και με χαρά ξεπάστρεψε μπόλικους ανθρωπόμορφους βάρβαρους.
Υπερβίαιο sci-fi γουέστερν, με σχεδόν χορογραφημένες σκηνές δράσης σε μια δυστοπική έρημο που έβραζε, το Mad Max βάζει φωτιά στην οθόνη ανεβάζοντας τους παλμούς της καρδιάς μας, χάρη στον ιλιγγιώδη ρυθμό του και την ανατριχιαστικά στυγνή ερμηνεία του Γκίσμπσον.
Deadpool 2 του Ντέιβιντ Λιτς (2018)
Ο Ράιαν Ρέινολντς γεννήθηκε για να ερμηνεύσει τον Deadpool κι ο Deadpool γεννήθηκε για να τον ερμηνεύσει επί κινηματογραφικής οθόνης ο Ράιαν Ρέινολντς. Όλοι το ξέρουν πια αυτό, μετά από 2 απολαυστικές και βρωμόστομες ταινίες, που δεν περιμέναμε ποτέ να φέρουν την υπογραφή της μαζεμένης συνήθως Marvel.
O Deadpool εμφανίστηκε στις οθόνες μας το 2016 όταν εξαπέλυσε μια ανηλεή επίθεση σε όλα τα βαρετά κλισέ των superhero movies. Στο πρόσωπο του παρία Deadpool βρήκαν όλοι τον νέο αγαπημένο outsider hero που έψαχναν καιρό. Στο ίδιο μήκος κύματος κι η δεύτερη ταινία με ρεσιτάλ από καμένα αστεία, τραγελαφικά αστείες σεκάνς κι ένα υπέροχα κάφρικο cameo από τον Μπραντ Πιτ.
Evil Dead 2 του Σαμ Ράιμι
Ο Σαμ Ράιμι ξέρει καντάρια από σινεμά κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Η σκηνοθετική του αξία φαίνεται κυρίως στο Evil Dead 2, μιας και παίρνει ένα από τα πιο χαρακτηριστικά horror films της δεκαετίας του 1980 και το απογειώνει. Απενοχοποιώντας τις σεναριακές τρύπες και τις τεχνικές αδυναμίες του πρώτου φιλμ (το μακιγιάζ ήταν για γέλια και για κλάματα), ο Σαμ Ράιμι βουτά στο κατάμαυρο χιούμορ που του αρέσει κι αφήνει λάσκα τα σκοινιά στον πρωταγωνιστή Bruce Cambell, ο οποίος εξαπολύει μια camp υποκριτική επίθεση που όμοια της δεν είχαμε ματαδεί μέχρι τότε στα φιλμ τρόμου.
Toy Story 2 (1999)
Όταν μιλάμε για ταινίες κινουμένων σχεδίων συνήθως όταν βλέπεις Pixar, είναι καλό. Όταν η κουβέντα μάλιστα φτάνει στο Toy Story τότε αν χρειαστεί βγαίνουν και παιχνιδομαχαίρια στο τραπέζι για να υπερασπιστούμε το αγαπημένο αυτό sequel. O Tζον Λάσιτερ, κατάφερε να δημιουργήσει ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα franchise του είδους που μίλησε στην καρδούλα και άπειρων μεγάλων παιδιών, ντύνοντας τους ήρωές του με όση σοφία χρειαζόταν για να τους αγαπήσουμε αιώνια.
Before Sunset του Ρίτσαρντ Λινκλάτερ (2004)
Εννιά χρόνια μετά το Before Sunrise ο Ήθαν Χοκ (Τζέσι) κι η Τζούλι Ντελπί (Σελίν) συναντιούνται ξανά, αυτή τη φορά στο Παρίσι, δίνοντάς μας το ιδανικό sequel μιας αγαπημένης ρομαντικής ταινίας που ευτυχώς δεν τσαλαβουτά στα ρηχά κινηματογραφικά κλισέ του είδους. Το Before Sunset απογυμνώνει κινηματογραφικά τη σχέση ενός άντρα και μιας γυναίκας που γεννήθηκαν για να γίνουν ήρωες στο θεόρατο πανί που απλώνουν οι σινεμάδες μπροστά στους θεατές τους.
Ειλικρινείς, ανεπιτήδευτοι και ερωτεύσιμοι οι δύο πρωταγωνιστές, υπό την μαεστρική καθοδήγηση του Λινκλάτερ, υφαίνουν ένα λοβ στόρι, από εκείνα που σε συντροφεύουν για μια ζωή, υπογράφοντας την ιδανική συνέχεια του λατρεμένου Before Sunrise.