Οι καλύτερες ταινίες τρόμου της τελευταίας δεκαετίας

Μέσα στην δεκαετία του 2000, ο τρόμος είχε λίγο-πολύ πεθάνει ως είδος. Ποιοι έβαλαν το χεράκι τους; Δύο μεγάλοι κακοί: η αναίτια βία και… οι έφηβοι. Οι ταινίες τρόμου που έβγαιναν στις αίθουσες ανήκαν σε δύο κατηγορίες, λίγο-πολύ. Είτε λεπτομερέστατες αναπαραστάσεις ράβε-ξήλωνε πάνω σε ανθρώπινα σώματα χωρίς πλοκή (Saw, Hostel), είτε αυστηρώς κατάλληλες για ανηλίκους μπουρδίτσες, για να ανοιχτούμε στο γιγάντιο κοινό των 13χρονων (εδώ δεν έχει παραδείγματα, δεν θέλουμε να τα θυμόμαστε).

Τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως, παρατηρούμε μια στροφή. Ο τρόμος ως είδος αποδεικνύει κάθε χρόνια και περισσότερο ότι δεν είναι μόνο βίαιο υπερθέαμα, ούτε φτηνιάρικα μοτίβα που ο κακός πετιέται απ’ την γωνία και σου κάνει “μπου”. Είναι ακόμα ένας τρόπος να πεις εκπληκτικές ιστορίες, βαθιά συμβολικές. Ο τρόμος πλέον έχει γίνει οσκαρικός, και εμείς το γιορτάζουμε με μερικές από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε αυτή την δεκαετία.

It Follows
Το It Follows είναι μια μεγάλη παραβολή, που ομόφωνα κοινό και κριτικοί αποδέχτηκαν πως έχει να κάνει με το σεξ, την ανακάλυψή του στην εφηβική ηλικία, και όλο τον πανικό που μπορεί να προκαλέσει. Γυρισμένο με φοβερή προσοχή στην λεπτομέρεια και με απόλυτα ρετρό εικόνα και ήχο, το It Follows είναι ένα παράξενο αριστούργημα.

The Babadook
Ο γιος μιας single μητέρας αρχίζει να φέρεται περίεργα, και ένα τέρας από ένα βιβλίο εισχωρεί στις ζωές τους, γεμίζοντάς τις άγχος. Ακόμα μια τέλεια μεταφορά για τις φρίκες της μητρότητας – ειδικά όταν έχουμε να κάνουμε με δύσκολα παιδιά – με μια πρωταγωνιστική ερμηνεία που άξιζε όλα τα βραβεία του κόσμου και μια ατμόσφαιρα πέρα για πέρα άβολη και αγχωτική. 10 στα 10.

The Visit
Ποιος θα το περίμενε ότι, πριν βγάλει το Split και πείσει τον κόσμο ότι ακόμα έχει πράγματα να πει, ο M. Night Shyamalan (της Έκτης Αίσθησης και των κακών πραγμάτων που έβγαλε μετά την Έκτη Αίσθηση) έκανε το απόλυτο comeback με μία μικρή, low budget ταινία, γεμάτη αληθινές στιγμές τρόμου αλλά και χιούμορ; Λίγοι την είδαν, αλλά όλοι την εκτίμησαν. Καλωσήρθες πίσω στους μεγάλους, Shyamalan.

Get Out
Ίσως ο μεγαλύτερος θρίαμβος του 2017, το έντονα πολιτικό θρίλερ του Jordan Peele κέρδισε Όσκαρ σεναρίου και έφερε στο προσκήνιο με ιδιαίτερο τρόπο ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα της αμερικανικής κοινωνίας: τον κρυφό, ενδόμυχο και σούπερ επικίνδυνο ρατσισμό των φιλελεύθερων λευκών.

The Witch
Σόκαρε τους πάντες με την απλότητά του, με το ότι κατάφερε να πει πολλά δείχνοντας λίγα, και επίσης για το γεγονός ότι ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Robert Eggers. Παρατηρούμε μια βαθιά θρησκευόμενη οικογένεια το 1630 να τρομοκρατείται από μία (αληθινή ή όχι) υπερφυσική και σατανική παρουσία που κρύβεται στο δάσος. Αυτή η μικρή ιδέα, με λίγο άψογο γράψιμο και σωστή σκηνοθεσία, κατέληξε να φιγουράρει σε όλες τις best of λίστες του 2015.

Hereditary
Η πιο τρομακτική έκπληξη της χρονιάς. Εκμεταλλευόμενος το πάντα επίκαιρο και καρπερό για τρόμο ζήτημα “Οικογένειες με πολλές διαταραχές” και το τέρας υποκριτικής που ακούει στο όνομα Toni Collette (που μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς πράγματα διαβάζοντας ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο), ο σκηνοθέτης στήνει μια πολύπλοκη ιστορία για τα τραύματα που θάβουν οι οικογένειες, ελπίζοντας να μην έρθουν ποτέ στο φως.

The Cabin in the Woods
Όσοι ξέρουν το όνομα Joss Whedon, ξέρουν πως μιλάμε για μια ιδιοφυία. Ο τύπος πρακτικά ξεκίνησε μια νέα εποχή για την τηλεόραση με το Buffy the Vampire Slayer. Και μετά έκανε το Avengers. Ανάμεσα σε αυτά, όμως, και μετά από πολλά προβλήματα και καθυστερήσεις, έκανε το Cabin in the Woods, μια πανέξυπνη παρωδία όλων των κλισέ που μαστίζουν τις σύγχρονες ταινίες τρόμου. Και κατάφερε αυτή η παρωδία να στέκεται και ως αυτόνομη ταινία, με μια πανέξυπνη πλοκή που αξιοποιεί και την παραμικρή λεπτομέρεια του σεναρίου.