Urban Poetry: Η Λουκία στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

«Αντίδοτο στη μιζέρια των ημερών» χαρακτηρίζει η Λουκία τη νέα «πολύτιμη» συλλογή της με τίτλο Urban Poetry, την οποία θα παρουσιάσει με τη μορφή μιας performance στις 22 Οκτωβρίου στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Είναι η πρώτη φορά που ο «ναός» της σύγχρονης τέχνης ανοίγει τις θύρες του στον κόσμο της μόδας. Πρόκειται για μια δικαίωση για τη διακεκριμένη Ελληνίδα σχεδιάστρια η οποία δημιουργεί ενδύματα-έργα τέχνης (αυτό τον καιρό μάλιστα σχεδιάζει τα κοστούμια του « Νοσφεράτου» για την Οπερα Μπολσόι*).

Επανέρχεται για τον Χειμώνα του 2012-2013 για δεύτερη φορά στην ποίηση του άστεως καθώς, όπως λέει, «αγαπώ τα κέντρα των πόλεων. Έχουν τη δική τους ζωή. Αγαπώ να είμαι σπίτι μου το βράδυ και να φτάνει σαν κύμα ο απόηχος της πόλης. Αγαπώ την αίσθηση να ίπταμαι πάνω από την πόλη η οποία όμως ποτέ δεν κοιμάται». Αγαπάει την πόλη, αγαπάει όμως και την ποίηση. Η δεύτερη συχνότατα την οδηγεί. Μπορεί «αυτό το ακαθόριστα ανήσυχο κάτι» της αγαπημένης της Μαργκερίτ Γιουρσενάρ να είναι ό,τι φιλοδοξεί να «αιχμαλωτίσει» στη νέα δουλειά της, αλλά στην Urban Poetry η Λουκία κυρίως εμπνέεται από Ελληνες και ξένους ποιητές.

Σε αυτή την πολύτιμη, όπως τονίζει, συλλογή, όπου τα υπερπολυτελή υλικά παντρεύονται ευφάνταστα με τα ευτελή, υπάρχει ολόκληρη ενότητα με σκισμένα ενδύματα: κομμάτια από παλιά κεντήματα τοποθετημένα επάνω σε άψογα ραμμένα παλτώ και ταγέρ. Στη νέα κολεξιόν ακόμη και τα ολομέταξα τούλια που έχουν τοποθετηθεί πάνω σε νυφικές φούστες με ένα τρόπο έχουν σκισίματα παντού ώστε να φαίνεται υπαινικτικά το «κρυφό» εσωτερικό κομμάτι που είναι φτιαγμένο από πολύτιμο υλικό.
 
Η έννοια της ρωγμής είναι καθοριστική στην Urban Poetry είτε πρόκειται για τις σκισμένες εσαρπές που προσδίδουν μια μποέμ πινελιά σε άψογες εμφανίσεις, είτε στις περιπτώσεις όπου τα στριφώματα των φορεμάτων δεν έχουν τελειώσει δημιουργώντας την αίσθηση του ανολοκλήρωτου και του μετέωρου. «Παρ' όλα τα σκισίματα αυτή η ενότητα δεν δίνει καθόλου την εντύπωση των κουρελιών που παρεισέφρησαν κάπου για να εντυπωσιάσουν», ξεκαθαρίζει η σχεδιάστρια, η οποία ανοίγοντας μπαούλα και «ξεθάβοντας» αρχαία πολύτιμα υλικά εκπέμπει συνειδητά σε καιρούς εξόχως δύσκολους μήνυμα... επιβίωσης.

Τα υλικά του ονείρου με τα οποία δημιουργεί είναι για ακόμη μια φορά οι μεταξωτές μουσελίνες, οι ταυτάδες, οι πολύτιμες τρέσες, οι δαντέλες. Στις απλές φόρμες, όπως τονίζει η κορυφαία Ελληνίδα σχεδιάστρια-ενδυματολόγος, που θα κυριαρχούν στην Urban Poetry ανήκει και το αγαπημένο πλισέ, που φέρνει στη μνήμη μοτίβα από την κλασική αρχαιότητα, παραπέμποντας σε κίονες αρχαιοελληνικών ναών.

Μπορεί στο συνολό της η Urban Poetry να διαθέτει ρούχα που θα μπορούσε κανείς να δει να φορούν αργά τη νύχτα «σε μπαρ του κέντρου της πόλης πολύ νέες κοπέλες ή υπέρκομψες γυναίκες σε πολυτελή εστιατόρια», αλλά σε καμία περίπτωση η συλλογή δεν γυρνάει την πλάτη της στη έντονα συγκρουσιακή εποχή κρίσης που ζούμε. «Τι είναι αυτό που με κάνει να θέλω να βγω από τη μελαγχολία μου;», αναρωτιέται η Λουκία, για να απαντήσει ακαριαία «δεν ξέρω. Όταν τελειώνει όμως μια δουλειά θέλω να αρχίζω πάντα μια άλλη. Και παραδόξως ιδίως σήμερα ζούμε στην καλύτερη εποχή. Γιατί η νόηση και το συναίθημα βρίσκονται σε εγρήγορση».

Νοsferatou Project – Bolshoi Theatre

Η υψηλή τέχνη της Λουκίας περνά το κατώφλι του θεάτρου Μπολσόι. Η ηγερία της ελληνικής μόδας και βραβευμένη ενδυματολόγος του θεάτρου μας είναι η πρώτη Ελληνίδα σχεδιάστρια που θα εισέλθει στο μοσχοβίτικο θέατρο –θρύλο, όπου δόθηκαν οι πρεμιέρες μουσικών έργων του Σοστάκοβιτς και του Ραχμάνινοφ.

Φιλοτεχνεί τα κοστούμια για την σύγχρονη όπερα«Νοσφεράτου» του Ντμίτρι Κουρλιάνσκι, που σε σκηνοθεσία Θόδωρου Τερζόπουλου,μουσική διεύθυνση Θοδωρή Κουρεντζή, και κοστούμια Γιάννη Κουνέλληθα παρουσιαστεί στο Μπολσόι στις 18 Μαΐου του 2013. Αφηγήτρια θα είναι η σπουδαία ρωσίδα πρωταγωνίστρια Άλα Ντεμίτοβα.

Είναι ήδη έτοιμο το κοστούμι-εγκατάσταση για τη σοπράνο Νατάλια Πσενιτσνίκοβα, που θα υποδυθεί τη σκοτεινή αντιηρωίδα η οποία δηλητηριάζει το αίμα. Μια γκόθικ εγκατάσταση, βγαλμένη θαρρείς απ’ το σκοτεινό σύμπαν του Τιμ Μπάρτον, αυτάρκης από μόνη της, που συντίθεται από πολλά επίπεδα ύλης και αναλόγως από την οπτική που την ατενίζεις αποκτά άλλη διάσταση. «Είναι κατασκευή και όχι κοστούμι στην ουσία του. Κανονική εγκατάσταση», λέει αφοπλιστικά η σχεδιάστρια.

Η βαριά και ελικοειδής ουρά που σέρνεται παραπέμπει σε φίδι. Στο κεφάλι και γύρω από το λαιμό η ηρωίδα μοιάζει «στεφανωμένη» από μαύρα κοράκια με τις φτερούγες τους ανοικτές, έτοιμα να πετάξουν.

Το κυρίως κοστούμι, μια συμπαγής σκοτεινή στρουκτούρα, είναι κατασκευασμένο από πρεσαρισμένο μεταξωτό ταφτά, ενώ στην ουρά παντρεύονται δαντέλες με τσόχες, καμπανάκια και μεταξωτά υφάσματα με μπανέλες που δίνουν την αίσθηση φιδίσιων λεπιών. «Θα ακούτε και τον ήχο των κοστουμιών», μας προκαταλαμβάνει η Λουκία, αφού «όλα τα υφάσματα έχουν τον ήχο τους».

Τα στοιχεία της δαντέλας που προβάλλουν κάτω από στρώματα υφασμάτων, που έχουν «λερώσει» και σπρέι, είναι,σύμφωνα με τη Λουκία «το σημείο αναφοράς της πλουτοκρατίας». Δεν λείπουν ωστόσο και τα κουρέλια από τη σύνθεση που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον ραγδαία ανερχόμενο Ρώσο συνθέτη και θα απαγορεύει στη σοπράνο Νατάλια Πσενιτσνίκοβα τις έντονες κινήσεις.