Η πραγματική αξία του Οινοτουρισμού!

11 χρόνια πριν, σαν σήμερα, και το θυμάμαι λες και ήταν χτες. Η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στην Τοσκάνη. Χωρίς να έχω την παραμικρή γνώση γύρω από το κρασί (για την ακρίβεια με πολλές λανθασμένες θεωρίες και εσφαλμένα στερεότυπα στο κεφάλι μου), αλλά και χωρίς την παραμικρή διάθεση να κάνω κάτι γι αυτό. Ο σκοπός του ταξιδιού ήταν τελείως διαφορετικός (ταξίδι του μέλιτος γαρ...), το μέρος είχε επιλεγεί καθαρά λόγω της ομορφιάς της φύσης, των γραφικών χωριών, αλλά και για όλα όσα το διαφημίζουν τα έργα στο σινεμά, οι όμορφες φωτογραφίες, τα καρτ-ποστάλ κλπ. Και βέβαια περίμενα ότι θα φάμε και θα πιούμε καλά στο ταξίδι αυτό, αλλά μέχρι εκεί - τίποτα παραπάνω.

 

Ήταν 7 Ιουλίου του 2005, ημέρα Πέμπτη. Φτάσαμε στο υπέροχο ξενοδοχείο μας, την μαγευτική Villa La Massa (κεντρική φωτό) στο προάστιο Bagno a Ripoli, λίγο έξω από τη Φλωρεντία, όπου βρήκαμε τους πάντες αναπάντεχα αναστατωμένους. Βλέπετε τότε δεν είχαμε smartphones και έπρεπε να φτάσουμε στο ξενοδοχείο για να ενημερωθούμε για τις τρομοκρατικές επιθέσεις που είχαν συμβεί πριν λίγες ώρες στο Λονδίνο και είχαν αναστατώσει ολόκληρη την υφήλιο. Λίγο αργότερα, αφού είδαμε ειδήσεις και επικοινωνήσαμε με φίλους και συγγενείς στο Λονδίνο για να βεβαιωθούμε ότι είναι σώοι και αβλαβείς, σβήσαμε τα κινητά και, για τις επόμενες ημέρες, αφεθήκαμε στη μαγεία της εμπειρίας που περικλείεται στη λέξη Τοσκάνη...

 

Εκεί ξεκίνησαν όλα για μένα. Χωρίς να το θέλω - αλλά και χωρίς να το καταλάβω, βασικά - μυήθηκα στο κρασί με τρόπο επαγγελματικό. Και άπαιχτο. Από το πρώτο δείπνο, όπου, πριν ο μαιτρ μας οδηγήσει στο τραπέζι μας, μας έκανε ένα γρήγορο πέρασμα από το κελάρι του εστιατορίου, μας είπε σε άψογα απλή γλώσσα και με λίγα λόγια τα βασικά που έπρεπε κανείς να ξέρει για το κρασί της Τοσκάνης, και στη συνέχεια μας έδωσε να δοκιμάσουμε κάποια κρασιά που θεωρούσε τυπικά της περιοχής, εξηγώντας μας με τον δικό του, τέλειο τρόπο, τι τα κάνει μοναδικά. Στο δείπνο που ακολούθησε, το Τοσκανέζικο κρασί είχε τον πρώτο ρόλο, χωρίς όμως αυτό να γίνει ούτε για μια στιγμή κουραστικό ή "ξένο" για εμάς, τους πρωτάρηδες. Το ίδιο και σε όλα τα γεύματα που ακολούθησαν, είτε έγιναν σε μικρά εστιατόρια στην εξοχή, είτε σε μεγάλα και πολυτελή, σε κάποια από τις όμορφες γύρω πόλεις.

Σε εκείνο το ταξίδι έκανα και την πρώτη μου επίσκεψη σε οινοποιείο. Σε οινοποιεία, για την ακρίβεια, που μας πρότειναν είτε από το ξενοδοχείο, είτε από εστιατόρια. Και πραγματικά δεν το πίστευα όταν συνειδητοποίησα ότι ήθελα να πάρω μαζί μου ό,τι περισσότερο από όλη αυτή τη μαγική εμπειρία φεύγοντας, γι αυτό και πήγα, έψαξα, ρώτησα και φόρτωσα στις αποσκευές μας όσα κρασιά μπορούσαν να χωρέσουν (και να σηκώσουμε). Κάποια από αυτά, υπάρχουν μέχρι σήμερα. Και τα θεωρώ προσωπικά κειμήλια μεγάλης συναισθηματικής σημασίας.

 

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Σίγουρα όχι για να δώσω μια μελό διάσταση στη σημερινή, προσωπική μου επέτειο. Αντιθέτως, για να αναδείξω ένα πολύ πρακτικό και κοντινό μου θέμα: την αξία του οινοτουρισμού και τι μπορούμε να διδαχτούμε από μια περιοχή που τον έχει αναγάγει σε επιστήμη εδώ και χρόνια. Γι αυτό και δεν θα παραθέσω ούτε οικονομικά στοιχεία, ούτε στατιστικά (κι ας είναι, πιστέψτε με, εντυπωσιακά). Πολύ απλά, θα χρησιμοποιήσω τον εαυτό μου ως "case study" ενός ανθρώπου που έζησε μια εκπληκτική εμπειρία πριν από 11 χρόνια, αυτή του άλλαξε την (προσωπική και επαγγελματική) ζωή και έχει μείνει ανεξίτηλα αποτυπωμένη στο μυαλό και στην καρδιά του. Και αφού μου άνοιξε το παράθυρο στον παραμυθένιο κόσμο του κρασιού, 11 χρόνια μετά, συνεχίζω χωρίς σταματημό να μη χάνω ευκαιρία να κάνω κι εγώ το ίδιο σε φίλους, γνωστούς, αλλά και σε όποιον άλλον το επιθυμεί ή το χρειάζεται.

 

Τι αξία, λοιπόν, έχει μια εμπειρία που μπορεί να σε μεταμορφώσει σε φίλο, οπαδό, πρεσβευτή και... προσηλυτιστή; Με μία λέξη: ανεκτίμητη.