Οι καλύτεροι δίσκοι της χρονιάς του 2025

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος συγκεντρώσαμε τους 10 πιο αγαπημένους μας δίσκους τη φετινή χρονιά με την ελπίδα να κάνουν κατάληψη και στα δικά σου ακουστικά συντόμως.

Bad Bunny – DeBÍ TiRAR MáS FOToS

Ο Bad Bunny επιστρέφει με τον πιο ώριμο, πολυεπίπεδο δίσκο της καριέρας του. Το DeBÍ TiRAR MáS FOToS συνδυάζει reggaetón, trap και νεο-ψυχεδελικές πινελιές, χτίζοντας έναν ήχο που είναι ταυτόχρονα προσωπικός και απόλυτα χορευτικός. Οι στίχοι κινούνται ανάμεσα στην εξομολόγηση και το κοινωνικό σχόλιο, ενώ η παραγωγή είναι πυκνή, σκοτεινή και εξαιρετικά προσεγμένη. Ο Bad Bunny παίζει με τις προσδοκίες, αποδομεί το pop-star persona του και παραδίδει έναν δίσκο που ακούγεται σαν ευρύχωρο ημερολόγιο συναισθημάτων. Δεν είναι τυχαίο που βρέθηκε στην κορυφή των περισσότερων λιστών της χρονιάς.

Rosalía – LUX

Με το LUX, η Rosalía συνεχίζει την τολμηρή εξερεύνησή της πάνω στη σύγχρονη pop, δημιουργώντας ένα έργο που ισορροπεί ανάμεσα στην υψηλή αισθητική και τη λουστραρισμένη παραγωγή. Η φωνή της κινείται με θεατρική ακρίβεια, ενώ οι συνθέσεις συνδυάζουν ηλεκτρονικά beat, minimal flamenco αναφορές και απογυμνωμένες μπαλάντες. Το LUX λειτουργεί σαν τελετουργική εμπειρία: φωτεινό, γυαλιστερό, αλλά πάντα με μια υπόγεια ένταση. Η Rosalía επιβεβαιώνει πως είναι μια από τις πιο ανατρεπτικές δημιουργούς της εποχής, παραδίδοντας δίσκο που ανταμείβει την προσοχή και παραμένει στο μυαλό πολύ μετά την ακρόαση.

FKA twigs – EUSEXUA

Η FKA twigs στο EUSEXUA βουτά ακόμη βαθύτερα στο πειραματικό pop-R&B σύμπαν που χτίζει εδώ και μια δεκαετία. Ο δίσκος είναι μια ηλεκτρισμένη ωδή στην επιθυμία, τη σωματικότητα και τις μυστικές γλώσσες της οικειότητας. Οι παραγωγές είναι λεπτοδουλεμένες, γεμάτες glitch υφές, industrial θραύσματα και αέρινες μελωδίες που μοιάζουν να αιωρούνται στο κενό. Η twigs τραγουδά με τρόπο σχεδόν εξωσωματικό, οδηγώντας το άλμπουμ σε στιγμές απόλυτης έντασης και άλλες απόλυτης ευθραυστότητας. Ένα έργο θαρραλέο και βαθιά προσωπικό, που δικαίως φιγουράρει στις υψηλότερες θέσεις των λιστών.

Deftones- Private Music

Oι Deftones κατάφεραν για άλλη μια φορά να μας δώσουν τα μυαλά στα χεράκια μας με το τελευταίο τους πόνημα, που επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για τη σημαντικότερη μπάντα της γενιάς του που ωριμάζει σαν καλό γλυκόπιοτο κρασί. Οι ερμηνείες του Chico Moreno είναι συγκλό all the way που θα έλεγε κι η ενθουσιασμένη Βίκυ Καγιά και παρασύρουν το άρμα των Deftones σε ένα μανιασμένο rhythm section με κοφτερές κιθάρες κι ασύλληπτα riffs.

Turnstile – Never Enough

Oι Turnstile αντιμετωπίστηκαν δικαίως σαν μεσσίες από τους φανς του σκληρού ήχου ενώ γρήγορα τους αποδόθηκε ό όχι και τόσο ακριβής όρος «Οι Rage Against The Machine» της γενιάς τους. Στο Never Enough κεφαλαιοποιούν όσα έφεραν στον δρόμο μας με την προηγούμενη υπερ-δισκάρα τους Glow On, δηλαδή θηριώδη riffs, εκκωφαντικά sing along ρεφρέν και μια αντι-mainstream στάση που γεμίζει το πηγάδι της έμπνευσής τους με τα αγιασμένα νερά του κωλοπαιδίστικου συναυλιακού attitude μιας μπάντας καμωμένης για να ξεσηκώνει και τα πλέον ξενέρωτα ακροατήρια της πλάσης.

Messa- The Spin

Στα Messa και στα έξω του ακραίου ήχου oι Iταλοί ενθουσιάζουν στον νέο τους δίσκο με ένα ιδιοφυές μείγμα prog, black metal, punk, dark ambient, jazz, blues και doom που σπάνια έχεις ακούσει τόσο καλοπαιγμένο. Σε όλα αυτά πρόσθεσε και μια gothic rock στροφή που πολλοί ετόλμησαν παλιότερα για να ακουστούν πιο σεξουλιάρικα μα λίγοι το κατάφεραν τόσο καλά. Κρίμα να φύγει η χρονιά χωρίς να να διαλύσεις το repeat play κουμπάκι παίζοντάς το ξανά και ξανά.

Robert Plant w/ Suzy Dian- Saving Grace

Ο γερόλυκος της ροκ βαδίζει αισίως στα 77 του και παραμένει συγκλονιστικός στις ερμηνείες του. Κι αν οι εντάσεις, τα γρέζια και τα σεξουαλικά λικνίσματα έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί ο Plant με την αβάντα της Suzy Dian βρίσκει χώρο να εκφράσει την αγάπη του στον Johnny Cash και όλους τους ροκ προπάτορες του μέσα από τραγούδια που κουμπώνουν γάντι με ένα κινηματογραφικό road movie που αφηγείται τη σπουδαιότερη διαδρομή όλων. Αυτής που ξεκινά με τη ζωή και τελειώνει με τον θάνατο.

Dijon – Baby

Το Baby του Dijon είναι ένας από τους πιο συναισθηματικά ωμούς και ατμοσφαιρικούς δίσκους της χρονιάς. Με μια αισθητική που θυμίζει live-jam σε μικρό δωμάτιο, ο Dijon φτιάχνει τραγούδια γεμάτα θραυσματικές κιθάρες, ψιθυριστά φωνητικά και έναν παλμό που μοιάζει να χτυπά κατευθείαν στο στέρνο. Ο δίσκος λειτουργεί σαν εξομολόγηση με τη ζεστή αναλογική παραγωγή να μετατρέπει κάθε κομμάτι σε μικρή σκηνή οικειότητας. Το Baby είναι ένα άλμπουμ που ανατέλλει σιγά-σιγά μέσα σου, μελαγχολικό, ευάλωτο και απόλυτα ειλικρινές.

Lady Gaga- Mayhem

Μόνο και μόνο για την υπερχιτάρα Αbracadabra η Lady Gaga θα έπρεπε να λάβει περίοπτη θέση στη λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ της φετινής χρονιάς σε ένα αν μη τι άλλο εντυπωσιακό come back. Η Gaga εμφανίζεται πιο ελεύθερη και ορμητική από ποτέ, με φωνητικές ερμηνείες που έκαναν δικαιολογημένα χαμό σε όλα τα social media των φανατικών οπαδών της και μη. Το MAYHEM είναι ακριβώς αυτό που υπόσχεται: ένα θορυβώδες, στιλπνό, glam καλλιτεχνικό δημιούργημα που ήρθε για να μείνει χρόνια στις συζητήσεις των μουσικόφιλων.

Τhe Murder Capital – Blindness

Με το Blindness, οι The Murder Capital παραδίδουν έναν από τους πιο βαθιά φορτισμένους και ατμοσφαιρικούς post-punk δίσκους της χρονιάς. Αντί να βασιστούν στον ακατέργαστο, έντονα εκρηκτικό ήχο των προηγούμενων δουλειών τους, εδώ επιλέγουν μια πιο υπόγεια, υπνωτιστική προσέγγιση, χτίζοντας κομμάτια που τελικά κατακλύζουν τον ακροατή. Ο δίσκος αγγίζει τα alternative rock μονοπάτια που πολλοί διάβηκαν στις αρχές των 2000s μα λίγοι τίμησαν πραγματικά με τη φωνάρα του James McGovern να ακούγεται πιο ώριμη από ποτέ.