Τα Κάλαντα των Χριστουγέννων ξεπέρασαν τον χαμηλό πήχη των προσδοκιών μας, δίνοντάς μας μια ταινία που στέκεται αξιοπρεπώς ανάμεσα στον σορό παρόμοιων ταινιών.
γράφει:
Ανοίγουμε το κινηματογραφικό chapter των χριστουγεννιάτικων ταινιών για να μιλήσουμε για άλλη μια φορά χωρίς φόβο, τύψεις αλλά με το σύνηθες πάθος που μας διακατέχει. 99 στις 100 οι ταινίες που θα δεις θα είναι συνήθως φόλα, κι αν δεν είσαι Christmas Junkie δύσκολα θα συγκινηθείς από έναν ακόμα κλισέ έρωτα που πάθανε οι δύο πρωταγωνιστές κάποια Χριστούγεννα σε ένα κομμάτι του πλανήτη που λέγεται γη. Αντίστοιχα αν έχεις ενηλικιωθεί και σε έχει καταπιεί κάπως η μίζερη καθημερινότητα που μόνο υποχρεώσεις και κόστη φέρνει στον δρόμο σου, δύσκολα θα συγκινηθείς από την ιστορία ενός πλούσιου σπαγγοραμένου που τον επισκέπτεται το πνεύμα των Χριστουγέννων για να του δώσει μια τελευταία ευκαιρία και να μοιραστεί τα υπάρχοντά του και την περιουσία του με όσους καταδυνάστεψε.
Φέτος ωστόσο αποφασίσαμε να μην είμαστε γκρινιάρηδες και να δώσουμε μια ευκαιρία σε μια ελληνική ταινία που διεκδικεί μια θέση στις καρδιές εκείνων που αγαπούν τα Χριστούγεννα και γίνονται λίγο παραπάνω παιδιά από τη μουρτζούφλικη πλειοψηφία των θεατών. Πήγαμε και είδαμε λοιπόν τα Κάλαντα των Χριστουγέννων σε σκηνοθεσία Χρήστου Κανάκη και σενάριο Λώρη Λοϊζίδη κι έχουμε και λέμε.
Τα Κάλαντα Των Χριστουγέννων είναι μια συγκινητική ελληνική κινηματογραφική εκδοχή του αριστουργήματος του Καρόλου Ντίκενς (η νουβέλα A Christmas Carol) σε σκηνοθεσία του Χρήστου Κανάκη και σενάριο του Λώρη Λοϊζίδη μας ταξιδεύει στα ορεινά χωριά της Ηπείρου με ένα εντυπωσιακό καστ Ελλήνων ηθοποιών (Γιάννης Μπέζος, Ορέστης Χαλκιάς, Γιούλικα Σκαφιδά, Κωνσταντίνος Δανίκας, Τάσος Παλαντζίδης, Κώστας Κορωναίος, Δημήτρης Καπετανάκος, Αμαλία Καβάλη, Τάσος Κωστής) να ζωντανεύει την οικουμενική ιστορία για το εγκάρδιο νόημα των Χριστουγέννων. Τα Κάλαντα Των Χριστουγέννων ακολουθούν την περιπέτεια για όλη την οικογένεια του σκληρόκαρδου και φιλάργυρου Λυκούργου που, παραμονή των Χριστουγέννων, χάρη σε τρία απρόσκλητα πνεύματα θα ανασύρει τη χαμένη του ανθρωπιά για μια ζωή, γεμάτη αγάπη και γενναιοδωρία.
Δεν θα κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Οι προσδοκίες μας ήταν πολύ χαμηλές καθώς ήμασταν βέβαιοι ότι θα δούμε μια ακόμη κλισέ ταινία που θα ποντάρει στα ευσυγκίνητα χριστουγεννιάτικα ένστικτα που αρκετοί από εμάς διαθέτουμε ανάλογα το πόσο στιγμάτισε αυτή η αγαπημένη γιορτή τα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια. Φτάσαμε πολύ επιφυλακτικοί στην αίθουσα έχοντας ως μόνο στοιχείο το καλογυρισμένο τρέιλερ που μας έδινε μια κάποια βεβαιότητα ότι τουλάχιστον στο κομμάτι της παραγωγής έχει γίνει σωστή δουλειά και δεν θα περιοριζόμασταν στο ρόλο του φτωχού συγγενή της αντίστοιχης φιλμογραφίας του Χόλυγουντ αλλά και του ευρωπαϊκού σινεμά.
Πράγματι η παραγωγή, η φωτογραφία και η σκηνοθεσία ήταν στους διακριθέντες του φιλμ, καθώς εκμεταλλεύτηκε εξαιρετικά το πανέμορφο φυσικό τοπίο της Ηπείρου το οποίο ήρθε κι έδεσε με το πνεύμα που διέπει το background της χριστουγεννιάτικης ιστορίας του Ντίκενς. Σε καλό επίπεδο ήταν και τα εφέ που χρησιμοποιήθηκαν στην ταινία, παρά κάποιες λίγες αστοχίες που δεν χάλασαν ωστόσο την γενικότερη αίσθηση που αποκομίσαμε βλέποντας την ταινία.
Η ερμηνεία του Λώρη Λοιζίδη στον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν στιβαρή αλλά έλειπαν κάποιες συναισθηματικές εντάσεις και κορυφώσεις που θα την πήγαιναν στο επόμενο επίπεδο. Ο Γιάννης Μπέζος έφερε πολλά από τις τηλεοπτικές περσόνες που έχει κατά καιρούς ενσαρκώσει στον ρόλο του κρατώντας ωστόσο μια ισορροπία που έγειρε την πλάστιγγα υπέρ των διακριθέντων. Τα πνεύματα του Ορέστη Χαλκιά και της Γιουλίκας Σκαφιδά φλέρταραν επικίνδυνα με την καρικατούρα με τον πρώτο λόγω έμφυτου μπρίου να σώζει την παρτίδα. Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές κατάφεραν να ανταποκριθούν στα απαιτούμενα των ρόλων σχεδόν στο σύνολο τους έχοντας ως παραφωνία κάποιες παιδικές ερμηνείες αλλά εκεί δυστυχώς πάσχει τόσο το ελληνικό σινεμά, όσο και η τηλεόραση διαχρονικά.
Ο διδακτισμός της ταινίας ήταν συνεπακόλουθος της βασικής ιστορίας του Ντίκενς που αν μιλήσουμε με κινηματογραφικούς όρους ήταν too good to be true. Ίσως κι έχει να βρίσκεται η βάση της περιφρόνησης που βιώνουν οι περισσότερες χριστουγεννιάτικες ταινίες. Σπάνια άλλωστε αναγνωρίζεται σε κάποιον η δυνατότητα αλλαγής συμπεριφοράς, αναγνώρισης των λαθών, της απληστίας του και έπειτα της αληθινής μετάνοιας κι επανόρθωσης αυτών. Είμαστε δικαιολογημένα πολύ καχύποπτοι απέναντι σε τέτοιες ιστορίες λύτρωσης κι επανόρθωσης για αυτό κι επιλέγουμε να τις προσπερνάμε εύκολα.
Στα Κάλαντα των Χριστουγέννων η ιστορία της μετάνοιας και της συγχώρεσης έχει και μια χριστιανική σύνδεση που ίσως δεν χρειαζόταν καθώς ήρθε να φορτώσει έξτρα βάρη στον προαναφερθέντα διδακτισμό της. Παρότι η ταινία δεν πρόκειται να μονοπωλήσει τις σινεφίλ συζητήσεις για την πρωτοτυπία της ή την τεράστια καλλιτεχνική της αξία, στέκεται πολύ αξιοπρεπώς και ξεπερνά τις γκρινιάρικες χαμηλές προσδοκίες όσων πιθανόν περίμεναν να δουν άλλη μια χριστουγεννιάτικη μπαρούφα κενή νοήματος. Για τους φαν του είδους δε, μοιάζει με μάννα εξ ουρανού από το ελληνικό σινεμά που ανέκαθεν σνόμπαρε τα Χριστούγεννα.
