Τι σημαίνουν τα 30€ το άτομο στα ρεπορτάζ για εστιατόρια;

Καλωσήρθες, πέρασε, κάθισε αναπαυτικά, σήμερα θα σε βάλουμε μέσα στον κόσμο ενός δημοσιογράφου που γράφει για εστιατόρια, ταβέρνες, μεζεδοπωλεία και λοιπά φαγάδικα, καταλήγοντας συνήθως στο πόσα θα πληρώσεις αν πας να φας εκεί που σου λέει. Πώς τα υπολογίζει, τι φαντάζεται ότι θα παραγγείλεις, τι εννοεί με κρασί ή χωρίς, και διά πόσα άτομα διαιρεί κάθε φορά τον υποθετικό λογαριασμό;

Πρώτα απ’ όλα: Για τι είδους μαγαζί μιλάμε;

Σε αντιστοιχία με την πραγματική ζωή, έτσι και στα ρεπορτάζ, τα άτομα που (ο εκάστοτε συντάκτης υποθέτει ότι) κάθονται γύρω από το τραπέζι αλλάζουν ανάλογα αν μιλάμε για εξοχική χασαποταβέρνα/ ολντσκούλ ταβερνάκι με μεζέδες που μπαίνουν όλοι στη μέση ή ρομαντίκ εστιατόριο/ γαστρομπιστρό/ χιπ νεοταβέρνα γνωστού σεφ.

Στην δεύτερη περίπτωση, σας φανταζόμαστε ζευγάρι, οπότε παίρνουμε τον κατάλογο και προσθέτουμε τις τιμές δύο ορεκτικών (ενός από τα πιο ακριβά και ενός από τα μεσαίας κατηγορίας) και δύο κυρίως πιάτων (αντιστοίχως) και διαιρούμε την τελική σούμα διά του δύο. Κάποιοι προσθέτουμε και την τιμή ενός ποτηριού κρασί στον καθέναν, κάποιοι όχι, και έτσι βγαίνουν τα «35€ το άτομο με ποτήρι κρασί» ή τα «χωρίς το κρασί» αντίστοιχα.

Στην άλλη περίπτωση, αυτή της παραδοσιακής ταβέρνας/ μεζεδοπωλείου και λοιπών συνθηκών όπου τα πιάτα μπαίνουν στη μέση, κάποιοι από εμάς κάνουν το ίδιο, αλλά οι περισσότεροι υπολογίζουν πως θα είσαστε τουλάχιστον τετράδα, οπότε αυξάνουν τον αριθμό μερίδων και μεζέδων σε περίπου 7-8, και διαιρούν τον τελικό λογαριασμό διά του τέσσερα.

Αν τώρα σκέφτεσαι πως αυτές οι δύο προσεγγίσεις στην πραγματικότητα δεν έχουν διαφορά (καθότι διπλάσια στόματα, διπλάσια πιάτα) ερχόμαστε να σου πούμε πως πάντα, μα πάντα, συμφέρει να βγαίνεις για φαγητό με περισσότερο κόσμο, καθότι όταν είστε δύο πολύ εύκολα σε πιάνει η λιγουριά να δοκιμάσεις περισσότερα πράγματα, η οποία ανεβάζει δυσανάλογα τον λογαριασμό.

Καλύτερα δεν είναι να λέμε την τιμή κάθε πιάτου ξεχωριστά;

Καλύτερα είναι, εμείς συμφωνούμε, δεν είναι όμως πάντα πρακτικό, ειδικά όταν μιλάμε για θεματικά αφιερώματα τύπου «5 μεζεδοπωλεία στο Παγκράτι» που θα γέμιζαν από πάνω μέχρι κάτω με τιμές και θα κατέληγαν δυσανάγνωστα και άσχημα στο μάτι.

Ένα παλιό κόλπο που εφαρμόζαμε κάποτε για να διακρίνουμε με μια γρήγορη ματιά αν το μαγαζί είναι φτηνό ή ακριβό, το να κοιτάμε την τιμή της χωριάτικης, έχει καταστρατηγηθεί τα τελευταία χρόνια από τα παρανοϊκά σκαμπανεβάσματα στην τιμή της φέτας, και πλέον δεν είναι ενδεικτικό, μεταξύ άλλων και γιατί εξαρτάται πολύ από το πού προμηθεύεται το κάθε μαγαζί την φέτα του.

Τελικά…

Αυτό που έχει σημασία στα ρεπορτάζ εστιατορίων δεν είναι τόσο να υπολογίσεις με ακρίβεια ευρώ αν θα πληρώσεις 30€ ή 36€ το άτομο στο καινούριο γαστροταβερνάκι που σου προτείνουμε να φας. Είναι να έχεις μια τάξη μεγέθους για τι μπάτζετ μιλάμε, και αν πρόκειται για μαγειρείο που το σηκώνεις, που λέει ο λόγος, και στις 29 του μήνα περιμένοντας να πληρωθείς, ή για ακριβό φάιν ντάινινγκ που θα το σημειώσεις για την επέτειό σου –ή, ακόμα χειρότερα, για όταν κερδίσεις το Τζόκερ.

Αυτό που θέλουμε, όσοι τουλάχιστον αναφέρουμε τιμές στα ρεπορτάζ μας, είναι να σε γλιτώσουμε από δυσάρεστες εκπλήξεις, και από το ενδεχόμενο να διαπιστώσεις αν αυτό που λέγαν’ οι παλιοί «θα καταλήξεις στην κουζίνα να πλένεις πιάτα» παίζει όντως σαν εναλλακτική άμα δεν έχεις να πληρώσεις, ή πρόκειται περί αστικού μύθου. Υποψιαζόμαστε το δεύτερο.