Μama Ozzy’s coming home!

Πάνε πολλά χρόνια πια, περισσότερα από 25 όταν στεκόμουν με θράσος μπροστά στο περίπτερο αρπάζοντας στην κυριολεξία ένα Metal Hammer με τον Ozzy Osbourne ως εξώφυλλο. Έτρεξα σχεδόν σπίτι κλειδαμπαρώθηκα στο δωμάτιο και για την επόμενη ώρα ρούφηξα σαν καλυμνιώτικο σφουγγάρι –προσοχή στις απομιμήσεις- όσα έγραφε το περιοδικό στις σελίδες του για την αυτού σκοτεινή εξοχότητα του Prince of Darkness. Δεν θα πάρω μπούμερ διδακτικό ύφος για να μιλήσω για τις αλλοτινές και βαθιά ρομαντικές προ γρήγορου ίντερνετ και ΑΙ εποχές αλλά θα εξάρω αυτήν την πρωτόγνωρη τελετή μύησης που βίωσα στα 13 μου μαθαίνοντας άγνωστες πληροφορίες για τον πρώτο τραγουδιστή των Black Sabbath.

Τα χρόνια περνούσαν σιγά σιγά κι εγώ συμπλήρωνα το παζλ του Ozzy βάζοντας στη δισκοθήκη μου όλα τα απαραίτητα κομμάτια. Έχουμε και λέμε: Black Sabbath, Paranoid, Master of Reality, Vol. 4, Sabbath Bloody Sabbath, Sabotage, Blizzard of Ozz, Diary of a Madman, Bark at the Moon, The Ultimate Sin, No More Tears, Ozzmosis κι άλλα τόσα σε cds, βιντεοκασέτες, dvds, βινύλια. Οι αφίσες πλήθαιναν στον τοίχο όπως αντίστοιχα οι άγνωστες σατανιασμένες ιστορίες και τα trivia για την Ozzάκλα που απομνημονεύονταν και μεταλαμπαδεύονταν σε όλους τους άλλους πιστούς της μόνης θεότητας που τότε αναγνωρίζαμε το αλάθητο. Όταν το 2005 στη Μαλακάσα συναντηθήκαμε για πρώτη φορά εν Ελλάδι έκλαιγα λες και είδα τον χαμένο μου πατέρα και ξαναέβλεπα σε ρυθμό αντιβίωσης όλα τα αποσπάσματα που είχα αλιεύσει.

Τα χρόνια πέρασαν, φορτώθηκαν στην πλάτη μου και με έκαναν να αντιληφθώ ότι ο Οzzy αλάθητο δεν είχε. Δεν θα επεκταθώ δίνοντας ψωμάκι σε εκείνους που θέλησαν για λίγα λάικ κι άλλα τόσα κλικ να σκυλεύσουν τη ζεστή σορό του παρουσιάζοντάς τον σαν μια ανθρώπινη πολεμομηχανή που είχε βάλει σκοπό της ζωής του να εξολοθρεύσει τους Παλαιστίνιους. Θα μείνω για λίγο στον μύθο του που έχτισε πετραδάκι, πετραδάκι και μου έδωσε μπόλικες αφορμές για απολαυστικές συζητήσεις με φίλους κι αγαπημένους, ατελείωτα headbanging και παράφωνα πρίμο σεγόντο στις τραγουδάρες του. Βλέπεις, ο Οzzy στο δικό μου κεφάλι δεν ήταν οι μα@@κίες που είχε κάνει ή είχε πει κατά καιρούς. Ήταν η διαρκής υπενθύμιση κάποιων από τις πιο όμορφες στιγμές που έζησα χάρη σε εκείνον.

Ο θάνατός του 17 μέρες μετά την τελευταία συναυλία του με τους Black Sabbath κι ενώ πάλευε με μια πολύ σοβαρή ασθένεια, στερώντας του τη δυνατότητα να εμφανιστεί μπροστά στους εκατομμύρια οπαδούς του ήρθε σαν μαχαιριά στα πλευρά μου. Αυτό που συμβαίνει δηλαδή κάθε φορά που μαθαίνω ότι κάποιος που θεωρούσα αθάνατος έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο. Μόνη παρηγοριά μου το γεγονός ότι χιλιάδες παρόμοιες λίγο πολύ με τη δικιά μου ιστορίες δημοσιεύθηκαν αφού μαθεύτηκε ο χαμός του Ozzy. Άλλωστε ας μην γελιόμαστε δεν πέθανε ούτε θα πεθάνει ο John Michael Osbourne όσο υπάρχει έστω κι ένας να ανασύρει μια γλυκιά ανάμνηση την οποία ευλόγησε ο Prince of Darkness με την παρουσία και τη φωνή του. Η μουσική του κληρονομιά τεράστια, ικανή να γεμίσει εγκυκλοπαίδειες όπως αντίστοιχα και η συμβολή του στη ροκ κουλτούρα που βρέθηκε στο απόγειό της στα 70s και τα 80s. Με το φευγιό του κλείνει ένας πολύ σημαντικός κύκλος για όσους αγάπησαν τη μουσική του μα υπάρχουν ευτυχώς άλλοι τόσοι εκατομμύρια κύκλοι μπλεγμένοι αναμεταξύ τους με κοινό παρανομαστή αυτόν τον αλητήριο που γεννήθηκε το 1948 στο Marston Green της Αγγλίας κι έμελλε να χαράξει τις ζωές μας με όσα τραγούδησε.

Όσο γράφω και σβήνω ψάχνοντας να βρω έναν επίλογο που δεν είναι ούτε επικήδειος ούτε μια προσπάθεια αγιοποίησης του Οzzy δυσκολεύομαι να βάλω τις σωστές λέξεις στη σωστή σειρά. Ειλικρινά ωστόσο δεν μπορώ να βρω καλύτερο και πιο ταιριαστό αποχαιρετισμό από τους στίχους του Α National Acrobat των Black Sabbath.

«I've lived a thousand times
I found out what it means to be believed»