Η Λίτσα στην Παύλιανη αξίζει τη μονοήμερη της

Βρίσκεσαι στην Παύλιανη, ένα χωριό σαν να βγήκε από τις σελίδες παλιού ελληνικού παραμυθιού — χτισμένο στους πρόποδες της Οίτης, μέσα σε ένα πυκνό πράσινο τοπίο που μυρίζει δάσος, ρίγανη και υγρασία. Εδώ δεν ήρθες για τα γκουρμέ, δεν ήρθες για τα ινσταγκραμικά. Ήρθες για να φας. Και να φας καλά.

Γιατί η Παύλιανη, πέρα από τις βόλτες στο θεματικό της πάρκο και το ξύλινο γεφυράκι που μουσικώνεται, είναι και μια μικρή όαση γαστρονομικής αυθεντικότητας. Μια κουζίνα που ξέρει τι σημαίνει χωριάτικη, τι σημαίνει πατάτα στο τηγάνι, τι σημαίνει κόκκινη σάλτσα που μοσχοβολάει κανέλα και καλοκαίρι. Εδώ οι εξοχικές ταβέρνες δε χρειάζονται μοντέρνες πινελιές για να σταθούν. Στηρίζονται σε δύο απλά πράγματα: την πρώτη ύλη και τη μαγειρική τέχνη της γιαγιάς.

Θα τις βρεις σκόρπιες στο χωριό, κάποιες δίπλα στο ρυάκι, άλλες μέσα στο πράσινο, με τραπέζια που ακουμπάνε στο χώμα, καρέκλες που τρίζουν από αυθεντικότητα και μια μυρωδιά στα κάρβουνα που δε λέει να φύγει ποτέ. Στα πιάτα τους σε περιμένει αρνάκι στη γάστρα, κόκορας κρασάτος, πίτες τραγανές και ζεστές σαν χούφτες που μόλις βγήκαν απ’ τον φούρνο. Κι όταν φτάσει η ώρα του γλυκού — γιατί πάντα φτάνει — υπάρχει πάντα ένα ραβανί, μια πορτοκαλόπιτα ή μια τηγανίτα για το δρόμο.

Και κάπου εκεί, ανάμεσα στα πεύκα και το τσίπουρο, είναι και η Ταβέρνα Λίτσα. Από τις πιο αγαπημένες, από αυτές που φεύγεις και τις σκέφτεσαι για μέρες. Καθόλου τυχαίο δεν είναι άλλωστε το γεγονός ότι μετά από 2700 και βάλε κριτικές στη Google η Λίτσα έχει ακόμη βαθμολογία 4,8 στα 5 αποδεικνύοντας την απερίφραστη νοστιμιά τους και τις value for money τιμές τους. Το σκηνικό στη Λίτσα άκρως εξοχικό και ταβερνίσιο με το ξύλο να κυριαρχεί τόσο στον εξωτερικό όσο και στον εσωτερικό χώρο –εντός του οποίου δεσπόζει κι ένα ωραιότατο παραδοσιακό τζάκι-που βρίθει vintage αναφορών. Όσο καλοκαιριάζει το εξωτερικό «υπερυψωμένο μπαλκονάκι» γεμίζει με πλήθος ταξιδιωτών που ανυπομονούν να ξεκοκαλίσουν τα πιάτα του μενού της Λίτσας, ο οποίος πέρα από τις σταθερές σπεσιαλιτέ εμπλουτίζεται καθημερινά με εξαιρετικά πιάτα ημέρας.

Εμείς ξεκινήσαμε από εκείνα –τα πιάτα ημέρας ντε- τιμώντας την κολοκυθόσουπα με τζίντζερ και γιαούρτι (8€) που ήταν βάλσαμο για την ψυχούλα μας. Εξίσου λαχταριστά ήταν και τα ρεβύθια φούρνου (7€), ολόσωστα μαγειρεμένα, ενώ το κότσι στη γάστρα με πατατούλες (15€) θα δώσει μερακλήδικο άλλοθι στους συνδαιτημόνες του τραπεζιού σου για αυτό και δεν γίνεται να λείψει από εκεί. Στη μέση βάλαμε και μια χωριάτικη (9€) η οποία μύριζε φρεσκαδούρα με την ντόπια ντοματούλα να κλέβει την παράσταση.

Σαν βρεθείς σε ρουμελιώτικη ταβέρνα επιβάλλεται να δοκιμάσεις το παραδοσιακό τυρόψωμο (8€) πόσο μάλλον αν πιάσεις τραπεζάκι στη Λίτσα που φημίζεται για τις αρτοπαρασκευές της. Οι φρέσκιες τηγανιτές πατάτες (5€) κομμένες στο χέρι και το σκορδάτο και δυνατό τζατζικάκι (5€) μοιάζουν απαραίτητα συνοδευτικά για τη κοψιδοκατάσταση η οποία και θα ακολουθούσε. Αφού πιάσαμε τις κατάλληλες θέσεις δώσαμε το έναυσμα της ανηλεούς κρεατοφαγίας σαν προσγειώθηκαν εμπρός μας τα πρώτα πιάτα. Αρνίσιο παϊδάκι (15€ η μερίδα/38€ το κιλό) και Ρούμελη πάνε πακέτο και δεν χρειάζονται περιττές κι άσκοπες αναλύσεις επί του θέματος. Η μερίδα ήταν γενναιόδωρη και το κρέας εξαιρετικά ψημένο, να κρατά τα λίγα λιπάκια του και να κρουστιάζει κολασμένα. Το συκώτι μοσχαρίσιο (10€) ήταν μαεστρικά ψημένο κρατώντας την πλούσια γεύση του όπως αντίστοιχα και το μοσχαρίσιο μπιφτέκι γεμιστό με κεφαλοτύρι (12€) που ήρθε αφρατεμένο κι έξτρα μυρωδάτο. Ξεχωριστή αναφορά θα κάνουμε στην πανσέτα (10€) η οποία ήταν λουκούμι κι έμοιαζε στην όψη σαν σιγοψημένη γουρουνοπούλα εντυπωσιάζοντας απαξάπαντες με την πρώτη ματιά και την πρώτη μπουκιά. Στο τέλος όπως επιβάλλεται ήρθε παστάκι κερασμένο για να θυμηθούμε ότι η σωστή ταβέρνα στο επιδόρπιο φαίνεται.