«Η σάτιρα είναι βαθιά αντιρατσιστική»

Ο εαυτός μου είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Είναι εκείνος που παρά τα όσα έχει καταφέρει κουβαλάει μέσα του μια θλίψη. Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Τζίμης Πανούσης.

«Η σάτιρα είναι βαθιά αντιρατσιστική»

Το χιούμορ είναι μεγάλο όπλο, χωρίς όμως να σημαίνει πως δεν υποβόσκει από κάτω η κατάθλιψη για εμάς που κάνουμε αυτή τη δουλειά. Η μυστική πηγή του χιούμορ είναι η θλίψη, πολλοί συνάδελφοι μου είναι καταθλιπτικοί και δε ξεφεύγω από αυτόν τον κανόνα, απλά πιστεύω κι από την άλλη πως η μουσική είναι πολύ πιο σημαντική από τον στίχο. Η μουσική είναι αυτή που μας κινεί, εγώ έτσι δουλεύω, πιστεύω πιο πολύ σ’ αυτήν. Η μουσική και το χιούμορ λοιπόν είναι δυο όπλα που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε και ο κόσμος τα χρησιμοποιεί.

Αυτοί που κανονίζουν το παιχνίδι είναι όσοι λένε πόσα πυρομαχικά θα πουληθούν και πόσες βιομηχανίες όπλων θα κατασκευαστούν. Παλιότερα υπήρχε το τσίρκο, αλλά υπήρχαν και οι μπαλαρίνες και ο κόσμος πέρναγε καλά. Τελευταία το τσίρκο έχει αγριέψει και μας έμειναν μόνο τα τέρατα, βλέπε Τραμπ, Πούτιν, Ερντογάν, Σόιμπλε κ.λπ. Έχουμε σταματήσει κιόλας να το βλέπουμε το πράγμα απ' τη μεταφυσική του πλευρά και αρκούμαστε στη θρησκευτική.

Δεν επιλέγω εγώ το «θύμα» μου, το θύμα της σάτιρας πάντα αυτοεπιλέγεται. Δεν σατιρίζω εγώ τον Ρουβά ή τον Ιερώνυμο, μόνοι τους το προξενούν. H σάτιρα δεν κωλώνει σε αναπηρίες, δεν κωλώνει σε τίποτα. Σατιρίζει και τον χοντρό και τον ομοφυλόφιλο, έχει αριστοφανικές καταβολές, και πιο άγριες ακόμα.

Σάτιρα κάνει κάποιος μέχρι και στον εαυτό του, που είναι το δυσκολότερο. Από κει ξεκινάς και μετά πας στον Νταλάρα και σε ό,τι άλλο θες να κάνεις με τα κρεμμυδάκια. Σ' αυτήν τη δουλειά, να ξέρετε, της σάτιρας εννοώ, δεν πρέπει να ταυτίζεις τη δημόσια εικόνα σου μ' αυτό που είσαι. Κάποια στιγμή μού τηλεφώνησε ο Αντώνης Ρέμος να μου κάνει τσαμπουκά γιατί τον σατιρίζω. Του είπα: «Αν δεν σε σατιρίζω εγώ και κάνας άλλος, δεν θα υπάρχεις»

Η εμμονή είναι το βασικό στοιχείο της σάτιρας. Η σάτιρα είναι βαθιά αντιρατσιστική, είναι άκρως σαρκαστική, δηλαδή αν δεν σατιρίσεις τον εαυτό σου και τη μάνα σου δεν μπορείς να πας παρακάτω. Αυτόν που σατιρίζεις όμως τον αγαπάς βαθιά, τον συμπονάς. Κι εγώ έχω εμμονές, οι οποίες παραμένουν ίδιες εδώ και πολλά χρόνια. Είναι κάπως σαν το τελετουργικό της Θείας Λειτουργίας στην οποία γίνεται καθημερινά το ίδιο πράγμα για αιώνες και παρόλα αυτά το παρακολουθείς.

Εγώ αισθάνομαι αριστερός, αν και ακούγεται γελοίο, σαν να δηλώνεις Παναθηναϊκός. Δεν μπαίνω πια σ' αυτήν τη διαδικασία. Θα προτιμούσα να δηλώνω μια ευαισθησία, να χωρίζω τους ανθρώπους σ' αυτούς που λένε «πάμε να εκμεταλλευτούμε και να γαμήσουμε τους πιτσιρικάδες» και στους άλλους που λένε «να βοηθήσουμε τα παιδάκια». Οι πρώτοι είναι οι βάρβαροι, οι δεύτεροι οι πραγματικοί αριστεροί.

Παλιά, που δούλευα στην τράπεζα, γινόταν μια μικρή μείωση μισθού και ακολουθούσε χαμός. Τα διεκδικούσαμε και τα παίρναμε διπλά πίσω. Τώρα σ' τα παίρνουν όλα, σου οφείλουν 100 και σου παίρνουν τα 900! Πολύ έξυπνο πράγμα, για να σε παραλύσουν τελείως. Δεν έχεις καν την ψυχική ευελιξία να αντιδράσεις, κοιτάς μόνο πώς θα βγάλεις το φροντιστήριο του παιδιού σου και πώς θα επιβιώσεις.

Εγώ νομίζω ότι στο σεξ συναντάς τον Θεό, γι' αυτό και στις τσόντες η μεγαλύτερη επίκληση είναι «My God, fuck me, my God» κ.λπ. (γέλια) «I'm coming» λέει η άλλη, «σου 'ρχομαι» δηλαδή, εκεί μέσα τότε μπαίνουν κι ο έρωτας κι ο θάνατος και τα πάντα.

Νομίζω ότι το διαδίκτυο και τέτοιου είδους επικοινωνία μέσα από αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από μια υπερτιμημένη τηλεφωνική παρτούζα, όπου ο καθένας βγαίνει και λέει το μακρύ του και το κοντό του. Το κοντό του, κυρίως, γιατί αν έχεις μεγάλο βγαίνεις και το μοιράζεσαι με τις γειτόνισσες. Δεν ιδροκοπάς στις οθόνες. Είναι μύθος ότι έχεις μια ελευθερία.

Πάντα με ενδιέφερε το μεγάλο κοινό, γι’ αυτό κι έχω κάνει αντίστοιχες εμφανίσεις. Νομίζω ότι όσο πιο πολλοί τόσο πιο καλά. Το ίδιο ισχύει και στο ερωτικό κομμάτι. Η μέθεξη της τέχνης σχετίζεται ευθέως με το σεξ και τον ερωτικό οργασμό. Ξέρετε, ήταν πάντοτε πεποίθησή μου πως με τον οργασμό αγγίζεις το θείο. Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει κι εδώ. Υπάρχει ένα περίεργο χρονικό σημείο –τη στιγμή που βγαίνεις από την κουίντα μπροστά στο κοινό– που μπορώ να περιγράψω ως θεία κατάσταση.

Αν είχα έστω και λίγο ψώνιο μέσα στο κεφάλι μου, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα. Ομολογώ ότι έχω ανάγκη να ψωνιστώ. Βέβαια, για να μην είμαι αχάριστος, ό,τι και να κάνω ο κόσμος μού δείχνει την αγάπη του. Και στον δρόμο να βγω, θα μου μιλήσουν, θα με αγκαλιάσουν. Αυτό κάπως με ανεβάζει

Δεν έχω ψηφίσει ποτέ και ούτε πρόκειται. Η εκλογική διαδικασία –μαζί με τη γραφειοκρατία– είναι, κατά τη γνώμη μου, το απόλυτο όπλο του συστήματος. Έχουμε κομματική και πρωθυπουργική χούντα και αυτή είναι η γάγγραινα του ελληνισμού. Αυτό εγώ δεν το λέω δημοκρατία. Η δημοκρατία έχει ισονομία, ισοπολιτεία. Εδώ η δικαιοσύνη ελέγχεται, η θρησκεία ελέγχει τα υπόλοιπα, έχουμε κανονική δικτατορία. Δικτατορία του μεσο-αστείου.

Όποιος έχει χρήματα, ας πάει να δώσει μερικά σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Οι αξιόλογοι άνθρωποι δεν δημοσιοποιούν τη φιλανθρωπία τους. Ο Χατζιδάκις, ας πούμε, - είμαι σίγουρος ότι δεν θα τού αρέσει που το λέω τώρα -  κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς έπαιρνε 100.000 δραχμές, έμπαινε στο αυτοκίνητο και χτύπαγε πόρτες φτωχών σπιτιών. Με έπαιρνε κι εμένα καμιά φορά μαζί του.

Φυσικά, έχω βγάλει κατά καιρούς πολλά λεφτά. Τα έκανα ντουβάρια, σπίτια και τώρα δεν μπορώ να πληρώνω τον ΈΝΦΙΑ. Το real estate είναι το βίτσιο μου. Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω και να αναμορφώνω πράγματα και χώρους. Τώρα τελευταία έφτιαξα έναν αιωρούμενο κύβο για κοιμάμαι.

Τίποτα δεν κερδίζεις ή τίποτα δεν χάνεις. Μια πάλη γίνεται. Την αθανασία µόνο έχω κερδίσει µε τα παιδιά µου. Αυτό είναι µια ανακούφιση, γιατί η προσµονή του θανάτου είναι αυτό που µε απασχολεί, αλλά πάντα µε χιούµορ. Αλλά τώρα τελευταία προσπαθούν να µας στερήσουν και το γέλιο, να είναι τόσο τακτοποιηµένα. Αυτός ο πολιτικός ορθολογισµός, αυτή η οµοιοµορφία είναι φασισµός. Όλοι κάνουν τα ίδια, όλοι έχουν τα ίδια κινητά. Αυτός ο φασισµός θα βρει την ολοκλήρωσή του µε αίµα κι από εκεί θα προχωρήσουµε, θα έρθει η κάθαρση. Και δεν τα λέω µόνο εγώ, τα λένε και οι συνάδελφοί µου, φυσιοδίφες, προφήτες… Παρακολουθώ και την άλλη πλευρά, τη µεταφυσική.

Τα αποσπάσματα προέρχονται από συνεντεύξεις του Τζίμη Πανούση στον Γιώργο Σταυρακίδη για το parallaxi.gr, στον Αντώνη Μποσκοΐτη για το 52ο τεύχος του Down Town και το Lifo.gr, στο aixmi.gr, στη Real News, στη Στέλλα Χαραμή για το Docville και στην Αναστασία Κουκά για το Έθνος.

 

 

Μπείτε στη συζήτηση

σχόλια

v