5 σκέψεις για το Poor Things από κάποιον που δεν του άρεσε

Πίσω από αυτό το κείμενο, υπάρχουν μονάχα δύο σκέψεις:
Όταν ένας τύπος καταφέρνει να γίνει viral γράφοντας κριτική για μια ταινία που δεν είδε, τότε εγώ που είδα τουλάχιστον αυτήν την ταινία έχω αβαντάζ.
Πώς γίνεται να είμαι πολύ χαρούμενος για τις υποψηφιότητες μίας ταινίας που ακόμα δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε;

Επειδή γιατί να μην κερδίσει όλες αυτές τις υποψηφιότητες; Σε όλες αυτές τις κατηγορίες η δουλειά ήταν εξαιρετική – ίσως εκτός από το Καλύτερης Ταινίας. Εμένα, σε αντίθεση με πολλά εγκώμια που ερμηνεύουν ό,τι συνέβαινε στην οθόνη, η ταινία δεν μου είπε πολλά πράγματα. Ίσως επειδή ακόμα και με έναν Λάνθιμο ομολογουμένως πολύ έτοιμο για κάτι πιο ποπ, εγώ εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω την δουλειά του.

Αντί, λοιπόν, για πικρόχολες εξυπνάδες, παραδέχομαι ότι ίσως το πρόβλημα να είμαι εγώ και κανένας άλλος, αλλά αυτές είναι μερικές σκέψεις και απορίες που είχα και τόσο καιρό φοβόμουν να εκφράσω. Παρακαλώ τους οπαδούς του Λάνθιμου να μην πετάξουν πάνω μου τον Οικονομίδη που κατηγορούν ότι δέχονται απέναντι σε οποιαδήποτε κριτική.

1. Δεν καταλαβαίνω την φάση με το διαγενεακό τραύμα
Καταλαβαίνω φουλ γιατί το διαγενεακό τραύμα είναι θέμα που ερευνάται όλο και περισσότερο από νεότερους δημιουργούς, όπως και καταλαβαίνω φουλ ότι η Μπέλα μπορεί να είναι ο χαρακτήρας που θα σου δείξει τι μπορεί να συμβεί όταν ένας άνθρωπος απελευθερώνεται από αυτό. Αυτά όμως είναι όλα σκέψεις που βρίσκονται πίσω από το κείμενο. Σε άμεσο επίπεδο, η ταινία δεν ένιωσα να μου λέει κάτι συγκεκριμένο επ’ αυτού πέρα από ʺλοοοοολʺ. Που το εκτιμώ ως διάθεση με πολλά αρχ***α, αλλά αφηγηματικά δεν με χορταίνει.

2. Δεν καταλαβαίνω αν και τι είχε να πει η ταινία για την σεξεργασία (και άλλα ζητήματα)
Το οποίο δέχομαι ότι μπορεί να είναι σκόπιμο, επειδή αυτά είναι λεπτά ζητήματα. Οπότε, ξανά πίσω απ’ το κείμενο, είναι τέλειο που ένας δημιουργός που δεν φημίζεται για την λεπτότητά του μαθαίνει να την χρησιμοποιεί με δεξιοτεχνία. Αλλά και πάλι αυτές είναι σκέψεις για τον δημιουργό και όχι για την ταινία ακριβώς. Ένιωσα ότι στις περισσότερες ιδέες που συζητούσε, το Poor Things είχε την αντίστροφη προθυμία να μοιραστεί σε σχέση με την οπτική πανδαισία που προσφέρει.

3. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μιλάει περισσότερος κόσμος για τον Μαρκ Ράφαλο;
Επειδή ο χαρακτήρας του ήταν σιχαμένος; Ναι, μπήκε στις υποψηφιότητες για το Όσκαρ, αλλά στις συζητήσεις που έχεις κάνει τον τελευταίο καιρό για αυτή την ταινία (όλοι έχουν κάνει), πόσες φορές άκουσες να αναφέρεται το όνομά του και πόσα άτομα είδες να παραδέχονται ότι τους έφαγε όλους εκεί μέσα, ηθοποιούς και σκηνικά;

4. Δεν καταλαβαίνω πώς να νιώσω;
Βοήθεια; Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να καταλάβω εν τέλει τι βλέπω; Θέλω να πω, αυτό που βλέπω είναι πανέμορφο και έχει σίγουρα ένα πολύ ελεύθερο και παιχνιδιάρικο πνεύμα, και αν λάβουμε υπόψη την καλλιτεχνική δημιουργία ως αντανάκλαση του δημιουργού της, ο Γιώργος Λάνθιμος μάλλον περνάει καλή φάση της ζωής του και χαίρομαι για αυτό. Η Έμμα Στόουν βρήκε μια φάση που της επιτρέπει να κάνει (επιτέλους) περίεργη κωμωδία ΚΑΙ την έκανε οικονομικά επικερδή. Γιατί δεν μπορώ να χαρώ για αυτή την ταινία, αλλά χαίρομαι για το τι μπορεί να σημαίνει αυτή η ταινία για τους συντελεστές της; Τι μου συμβαίνει; Ελπίζω να σαρώσουν στα Όσκαρ, δεν είμαι καν hater, απλά δεν. καταλαβαίνω.

5. Δεν καταλαβαίνω πώς να περάσω καλά με αυτή την ταινία
Για μια ταινία με τόσα πολλά χρώματα και μηνύματα για την ελεύθερη βούληση, το να μεγαλώνεις και το να ανακαλύπτεις, το Poor Things δεν με έκανε να περάσω και τόσο καλά. Δεν ένιωθα ούτε άβολα, όπως πολλές σκηνές μπορεί να είχαν πρόθεση να νιώσω. Και σίγουρα δεν πέρασα άσχημα επειδή έβλεπα κάτι που ήταν σούπερ καλοφτιαγμένο. Ούτε αδιάφορα πέρασα, επειδή ακόμα το σκέφτομαι και το συζητάω. Οπότε πώς πέρασα; Απλά αν είναι να μου απαντήσει σε αυτό κάποιος φαν του Λάνθιμου, ας αποφύγει παρακαλώ πεντασύλλαβες και πάνω λέξεις. Δεν τις ξέρω.