Της πατρίδας μου η σημαία

Η κίνηση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών να κατεβάσει το έργο της εικαστικού Γεωργίας Λαλέ από την έκθεση στο ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης είναι ενός είδους αναχρονιστικός και εθνολεβέντικος τσαμπουκάς απέναντι σε αόρατους εχθρούς που φαίνεται ότι επιβουλεύονται τα σύμβολα της πατρίδος μας.

Δεν θα τους περάσει όμως! Έχουσιν γνώσιν οι φύλακες! Πίσω αγαρηνοί που βάλατε στο μάτι την μικρούλα Ελλάδα.        

Η εικαστικός έφτιαξε μια λευκή και ροζ σημαία, στην οποία το ροζ ύφασμα προέρχεται από σεντόνια γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση λόγω του φύλου τους. Το έργο ονομάστηκε «Neighborhood Guilt», κάτι σαν «η ενοχή της γειτονιάς» και, είναι πασίδηλο, δεν είχε την παραμικρή πρόθεση να ασκήσει κριτική στην εθνική μας υπόσταση.

Εν έτει 2023 και όντες μέλη της Ευρωπαοικής Ένωσης, το μήνυμα που επιλέξαμε να εκπέμψουμε είναι ότι «Με το χρώμα της σημαίας μας δεν παίζει κανείς!». Έτσι ρίχνουμε μια καρπαζιά στην καλλιτεχνική έκφραση, η επίδραση της οποίας είναι- λυπάμαι- πολλαπλάσια από εκείνη της ίδιας της γαλανόλευκης.

Η δυνατότητα να εκφραστείς και να διαμαρτυρηθείς για πράγματα που πρέπει να αλλάξουν στον τόπο σου δείχνει ότι η χώρα σου είναι πεδίο προβληματισμών και, φυσικά ελεύθερης έκφρασης. Βέβαια, όχι πάντα, όπως μας θύμισε ο κ. Γεραπετρίτης που δεν σηκώνει μύγα στο… ηρωικό σπαθί του.

Με τον τρόπο αυτό εκπέμπουμε το μήνυμα ότι δεν καταλαβαίνουμε τους τρόπους με τους οποίους λειτουργεί η τέχνη, ούτε και την πολιτισμική της σημασία για αυτό που λέγεται συνολικά εθνικό προϊόν. Μια μεσαιωνική κίνηση, που φαντάζομαι ότι θα βρει αρκετούς υποστηρικτές.

Λέτε να φταίει ο Σαμαράς και οι εθνικές κορώνες που θυμήθηκε; Λέτε εξ αυτού να ωθήθηκε η κυβέρνηση σε αυτό το θλιβερό ταρατατζούμ;