«Έγινα ηθοποιός γιατί δεν θα μπορούσα να ζω μια φυσιολογική ζωή»

Εγώ ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Υπήρχε μια καταπληκτική σχολή δημοσιογραφίας στις Βρυξέλλες κι εκεί ήθελα να πάω. Αλλά ένας άλλος θείος μου, που θα χρηματοδοτούσε τις σπουδές μου, δεν ήθελε να ακολουθήσω αυτήν τη σταδιοδρομία γιατί η «δημοσιογραφία είναι τυχοδιωκτικό επάγγελμα και δεν κάνει για τις γυναίκες», όπως έλεγε. Κι έτσι, δεν τα κατάφερα να πάω. Στο μεταξύ, ως άνθρωπος βαριόμουν και πολύ εύκολα. Βαριόμουν την καθημερινότητα. Ξεκίναγα πιάνο, μετά το άφηνα. Ξεκίναγα ακορντεόν, τα ίδια. Δεν ήξερα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Και δημοσιογράφος ήθελα να γίνω για να φεύγω, να μην κάνω τα ίδια και τα ίδια.

Έγινα ηθοποιός γιατί δεν θα μπορούσα να ζω μια φυσιολογική ζωή. Θέλω να ζω τις ζωές των άλλων, που λένε. Πάντα μας φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες από τη δική μας. Γι’ αυτό σιχαινόμουν τους γάμους, τις συμβάσεις και ήθελα να είμαι ελεύθερη.

Στο θέατρο σου βάζουν ταμπέλα. Εμένα με έβαζαν να κάνω τις μανάδες γυναικών που ήταν πιο μεγάλες από μένα. Και έκανα σημάδια με ειδικά μολύβια στο πρόσωπό μου για να δείχνω μεγαλύτερη. Είχε έρθει μια φορά η Λούλα Αναγνωστάκη να δει μια παράσταση. Και μου λέει στο τέλος: «βρε Ντίνα, ποιος θα πιστέψει ότι είσαι τόσο χρονών; Αφού όλοι ξέρουν ότι είσαι νέα και αυτή που παίζει την κόρη σου είναι όσο είναι η μάνα σου».

Η τηλεόραση είναι μια δουλειά. Το θέατρο είναι κάτι μεγάλο. Βέβαια είναι και επικίνδυνο γιατί δεν μπορείς να διορθώσεις τίποτα. Σου έφυγε κάτι, τέλος. Δεν μπορείς να το γυρίσεις πίσω. Αλλά και αυτά που έκανα στην τηλεόραση τα διάβαζα και τα πρόσεχα πάρα πολύ. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πάνε στο θέατρο, λόγω ηλικίας ή λόγω χρημάτων, και βλέπουν τηλεόραση. Αλλά όταν ακούω να λένε «α, η κυρία Μαρκορά», θυμώνω.

Δεν βλέπω πολλή τηλεόραση. Ακόμα και τους Δύο ξένους δεν τους βλέπω. Στενοχωριέμαι να βλέπω τον Νίκο Σεργιανόπουλο, που έφυγε έτσι άδικα από τη ζωή. Δεν μου λείπει η τηλεόραση. Έκανα πάρα πολλή και δεν μου λείπει καθόλου.

Από τη μάνα μου δεν περιοριζόμουν. Έβλεπα τις άλλες κι έλεγα πώς σκλαβώνονται έτσι. Έκανε η αδελφή μου παιδιά και ήταν σαν δικά μου. Όταν αρρώστησα, ήρθε στο νοσοκομείο η ανιψιά μου και με φρόντιζε καλύτερα και από παιδί μου. Εμένα η φυλακή δεν μου πάει.

Ξεχνάω όσα με πληγώνουν. Ή μάλλον θέλω να τα ξεχνάω αλλά αυτά είναι εκεί. Λέγαμε για το θέατρο, όμως. Παρατηρώ ότι τώρα πια έχουμε περισσότερους σκηνοθέτες από ηθοποιούς. Μακάρι τα παιδιά να έχουν ταλέντο και να κάνουν ωραίες δουλειές αλλά έχω δει και τέρατα. Από την άλλη υπάρχουν κάτι νέοι σκηνοθέτες, αγόρια και κορίτσια, που είναι να τους θαυμάζεις.

Δεν τις θέλω τις ταφές. Το θεωρώ μεγάλη προσβολή του ανθρώπου. Βγάζουν λεφτά θάβοντάς σε. Αυτό είναι εκμετάλλευση. Έχω δει στα νεκροταφεία να βγάζουν τους ανθρώπους άλιωτους ακόμη, με τα καροτσάκια της οικοδομής και να τους σπάνε τα κόκκαλα για να χωρέσουν μέσα. Το έχω πει πολλά χρόνια. Θέλω να με κάψουν και να ρίξουν τη στάχτη μου στη θάλασσα. Θαλασσινή ήμουν πάντα. Η αδερφή μου εναντιώνεται. «Μα δεν θέλεις να θαφτείς εδώ, που έχει ένα ωραίο νεκροταφείο που βλέπει και θάλασσα, να ‘μαστε μαζί και να μιλάμε;». Της λέω «δεν μιλάμε τώρα που είμαστε ζωντανές, θα μιλάμε πεθαμένες;».

Κοιτάξτε γύρω σας. Από τη μια υπάρχει κόσμος που πραγματικά υποφέρει και από την άλλη υπάρχουν κάποιοι ανεγκέφαλοι που πάνε και ψηφίζουν χωρίς να αντιλαμβάνονται «τις πταίει» για το χάλι μας σήμερα. Όλοι αυτοί τι θα ψηφίσουν; Με ποια κριτήρια; Και γιατί η απερίσκεπτη ψήφος τους να επηρεάζει τη δική μου ζωή; Γιατί να μου καταστρέφει τη χώρα μου; Γιατί μέσω αυτών να διαπομπευόμαστε όλοι στο εξωτερικό; Βέβαια, υπάρχουν και οι άλλοι, που όλα αυτά τα χρόνια είχαν ανοίξει αλισβερίσι με την εξουσία για να εξασφαλίσουν μια θεσούλα χωρίς να δουλεύουν, και τώρα το ίδιο θα συνεχίσουν να κάνουν. Η περίφημη αντιπαροχή της ψήφου. Δεν καταπίνονται εύκολα αυτά.