30 πράγματα που σημαίνουν καλοκαίρι στην Πελοπόννησο

Πόσα καλοκαίρια έχεις περάσει στην Πελοπόννησο; Όσα και αν απάντησες, δεν είναι αρκετά. Γιατί πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να ανακαλύψεις, μια παραλία που δεν έχεις βουτήξει, ένα μονοπάτι που δεν έχεις περπατήσει, μια εμπειρία που δεν έχεις ζήσει. Τριάντα από τις εμπειρίες αυτές συγκεντρώσαμε παρακάτω, σε μια απολύτως πελοποννησιακή λίστα για το καλοκαίρι, για να σε κάνουν να χαμογελάσεις στην ανάμνησή τους, ή να ανυπομονείς για την επόμενη φορά που θα τις ζήσεις. Ή και τα δύο.

Μια παγωμένη βουτιά στα νερά του μεγάλου καταρράκτη της Νέδας.

Ο ήλιος που βγαίνει μέσα από την θάλασσα, πίσω από τον φάρο στην άκρη του κάστρου της Μονεμβασιάς.

Οι μανιάτικες τραβηχτές πίτες που συνοδεύουν την μπουζοπούλα (γουρουνοπούλα, αλλά στα μανιάτικα) στη ManiBella στο Νέο Οίτυλο.

Το να στήνεις ομπρέλα στην τέλεια αμμουδιά της Βοϊδοκοιλιάς, που δεν έχει ξαπλώστρες και δεν θα αποκτήσει ποτέ.

Τα πικνίκ στη σκιά πέντε εκατομμυρίων (ναι, σοβαρολογούμε) δρυών, στο πανέμορφο δάσος της Φολόης.

Η λαχανιασμένη ανάβαση του 20μετρου αμμόλοφου στη βόρεια άκρη της παραλίας της Καλογριάς, στην Αχαΐα. Και η κουτρουβάλα που ακολουθεί.

Ο ήλιος που βουτάει στην θάλασσα, όπως φαίνεται από την φαντασμαγορική αμμουδιά στα Λουτρά της Κυλλήνης.

Η στιγμή που σβήνουν τα φώτα και για λίγο ακούγονται μόνο τα τριζόνια στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

Η Καλαμάτα που πλημμυρίζει μουσικές, χορό, πολύχρωμα σημαιάκια και επισκέπτες απ’ όλο τον κόσμο τις μέρες του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού.

Το να ανακαλύπτεις τη δική σου μυστική παραλία στη Μάνη, και να μην τη μοιράζεσαι ποτέ με κανέναν.

Η πρώτη στιγμή που αντικρίζεις τα τιρκουάζ νερά του Σίμου να λαμπυρίζουν στον ορίζοντα της Ελαφονήσου (πριν προλάβεις να ξενερώσεις με τις τιμές της).

Το μονοπάτι που κατηφορίζει προς τους καταρράκτες του Πολυλίμνιου. Και η δροσιά στις όχθες των λιμνών του, την ώρα που έρχεσαι από τους 42 βαθμούς στον έξω κόσμο.

Τα τηγανιτά καλαμαράκια που τρως με τα πόδια βουτηγμένα στην άμμο, στην ταβέρνα του Κατσίκαρου στην Αγία Βαρβάρα στο Σκουτάρι.

Η βουτιά από τα βράχια στο Πορτέλλο, και η θέα του κάστρου της Μονεμβασιάς που υψώνεται από πάνω σου μετά από δύο απλωτές.

Τα κόκκινα βράχια του Λεωνίδιου, που κάνουν όλη την πόλη να λαμπυρίζει τα απογεύματα καθώς τα χτυπά ο ήλιος.

Το να ανακαλύπτεις το μοναδικό στην Ελλάδα φιόρδ (δεν είναι, αλλά έτσι μοιάζει) του Γέρακα.

Η στιγμή που περνάς την στοά της Ηχούς και βγαίνεις σχεδόν ακούγοντας τις επευφημίες κάποιου αρχαίου πλήθους στο στάδιο της Αρχαίας Ολυμπίας.

Η ώρα που ανάβουν τα φώτα του Παλαμηδίου, κάνοντάς το να μοιάζει λες και κρέμεται από τον ουρανό του Ναυπλίου.

Η μυρωδιά της φρεσκοκομμένης για τη χωριάτικη ντομάτας στο ταβερνάκι πάνω στα λευκά βότσαλα της παραλίας του Φωκιανού.

Η Αρεόπολη φωτισμένη από τα κεριά στα τραπέζια που απλώνουν έξω τα café και τα μπαράκια της.

Τα ξενύχτια μετά τις παραστάσεις της Επιδαύρου στην υπαίθρια ντίσκο Καπάκι, στο Γιαλάσι.

Το να ανακαλύπτεις φανταστικές ερημικές παραλίες που προσεγγίζονται μόνο από μονοπάτι, όπως οι Βίλες της Αργολίδας.

Το να φαντάζεσαι ότι ζεις το δικό σου Game of (Corin)Thrones καθώς περιπλανιέσαι στην απεραντοσύνη του Κάστρου του Ακροκόρινθου. Συγνώμη για το κακό λογοπαίγνιο, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε.

Το να κάνεις ζιγκ-ζαγκ στους αμμόλοφους για να αποφύγεις να πατήσεις τα κρινάκια, πριν κουτρουβαλήσεις προς την παραλία απέναντι από τη λίμνη του Καϊάφα.

Τα κρασιά που δοκιμάζεις στο ατμοσφαιρικά φωτισμένο πλακόστρωτο της Καμάρας του Βύρωνα, μέσα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς.

Οι βουτιές από ψηλά, από τα βράχια του Φονέα στη Μεσσηνιακή Μάνη.

Η φαντασμαγορική θέα στη θάλασσα από το Νιόκαστρο της Πύλου.

Το φαράγγι του Βουραϊκού όπως φαίνεται μέσα από τα παράθυρα του Οδοντωτού. Ή όπως περπατάς πάνω στις ράγες του, μια μέρα που δεν κάνει πολύ ζέστη.

Η βουτιά στο φεγγαρόφωτο, στα Περούλια κοντά στην Κορώνη, που δεν έχουν ούτε ένα τόσο δα βοτσαλάκι να σε ανησυχεί μην πατήσεις μες στο σκοτάδι.

Η απολαυστική δροσιά που βρίσκεις ντάλα μεσημέρι κάτω από τα πλατάνια στις πλατείες ορεινών χωριών του Πάρνωνα και του Μαινάλου.