Εμπρός της Τσικνοπέμπτης οι κολασμένοι

Υπάρχει στο μυαλό όλων μας η εμβληματική φυσιογνωμία του Εμπενήζερ Σκρουτζ, του στριμμένου γέρου που αρνούνταν να γιορτάσει τα Χριστούγεννα και γενικώς να νιώσει οποιαδήποτε χαρά, πέρα από εκείνη της φιλαργυρίας. Η ιστορία του χαρακτήρα του Ντίκενς κάνει σαφές ότι για να γιορτάσει κανείς δεν χρειάζεται σώνει και καλά να πιστεύει στο πνεύμα της εκάστοτε γιορτής, όσο να έχει την διάθεση να γιορτάσει.

Υπάρχουν όμως και γιορτές η συμμετοχή στις οποίες είναι από μόνη της λίγο ντροπιαστική- σαν να προσυπογράφεις τον λόγο ύπαρξής τους, σαν να τις παίρνεις στα σοβαρά και να αναγνωρίζεις το καθεστώς εορτασμού του. Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι μία από αυτές. Δεν μπορώ να σκεφτώ σοβαρό άνθρωπο που να πιστεύει στα σοβαρά ότι πρέπει να γιορτάσει τον έρωτά του στις 14 Φεβρουαρίου. Βέβαια, είναι μια αντίρρησή μου που διατυπώνω όλο και σπανιότερα, όλο και πιο χαμηλόφωνα. Τόσο που αναρωτήθηκα αν βαδίζω προς την ουδετερότητα απέναντι στην γιορτή και, τελικά, σε κάποιου τύπου αποδοχή της.    

Μπα, κατέληξα. Περνούν τα χρόνια, και σταδιακά προτιμά κανείς να μην συζητά κάτι με το οποίο διαφωνεί, να μην κάνει μικρούς χαμούς για να διατρανώσει την αντίθετη άποψή του όπως έκανε όταν ήταν 20κάτι ή μικρότερος.

Τώρα πια, αφήνω ασχολίαστο όποιον άνθρωπο βλέπω να επιθυμεί να γιορτάσει αυτή τη σαχλαμάρα. Στο κάτω κάτω, αν στραφώ εναντίον της θα της έχω δώσει μεγαλύτερη σημασία, σκέφτομαι.

Η Τσικνοπέμπτη είναι άλλη περίπτωση. Εδώ δεν υπάρχει καν γιορτή. Μια συνεννόηση είναι επι μιας αφορμής για να φαγοπιούμε. Αυτές είναι οι σοβαρές γιορτές, σκέφτομαι. Ελάχιστη θρησκευτική σύνδεση, αντινηστεία. και διονυσιακού τύπου γλέντια! Σε ένα σύμπαν αντιθέτων. Η Τσικνοπέμπτη και ο Άγιος Βαλεντίνος θα ήταν απέναντι. Γαρδούμπα εναντίον κόκκινων τριαντάφυλλων, παγανισμός εναντίον καθολικισμού, ψησταριά εναντίον εστιατορίου με κεράκια. Δεν υπάρχει καν σύγκριση πριν την ανάδειξη νικητή.

Και όμως, παρά τις καλές της προθέσεις, η Τσικνοπέμπτη είναι από τις χειρότερες μέρες του χρόνου για να βγει κανείς έξω. Κατ’ αρχάς η επόμενη ημέρα είναι εργάσιμη, άρα όλα έχουν ένα τέλος (που δεν είναι πολύ μακρινό). Αυτό θα πει ότι λίγο ως πολύ η έξοδος θα είναι κολοβή, ενώ τα έξοδα θα είναι τα ίδια. Έπειτα τα μαγαζιά στα οποία θα έχει νόημα να βρεθεί κανείς θα είναι όλα τίγκα. Την κοσμοσυρροή θα επιδεινώσει το γεγονός που λέγαμε για την καθημερινή που ακολουθεί, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι όλοι θα προσπαθήσουν να φάνε 9 με 11.30 το βράδυ. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό να μην εξυπηρετηθώ καλά, να περιμένω δυο ώρες για να ψηθεί το φαγητό μου και να στριμωχτώ από πάνω.    

Σε πρόσκληση για έξοδο Τσικνοπέμπτη αντιπροτείνω παγίως την έξοδο μια ημέρα πριν ή μία ημέρα μετά- την «Τσικνοτετάρτη» ή την «Τσικνοπαρασκευή». Θα είναι όλα καλύτερα. Και όσο εορταστικά πρέπει.