Οι εξαιρετικές τιμές, τα φτηνά αεροπορικά, οι βόλτες στις όχθες δύο ποταμών, τα μπαρ και τα εστιατόρια και ο Νίκολα Τέσλα, και όλοι οι λόγοι για να πας τώρα Βελιγράδι.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Αν έπρεπε να απονείμουμε τον τίτλο της πιο κουλ πόλης των Βαλκανίων, στο Βελιγράδι θα τον δίναμε ασυζητητί. Όχι επειδή είναι όμορφο. Ακριβώς όπως και η Αθήνα, έχει τα ωραία του σημεία, αυτά όμως δεν είναι ο βασικός λόγος που θα το αγαπήσεις. Αυτό που θα θυμάσαι επιστρέφοντας, και που θα σε κάνει να ξαναπάς και να ξαναπάς, είναι η εξωστρέφειά του, η αστείρευτη ζωντάνια του, οι κουβέντες που ξεκινούν παντού αυθόρμητα μεταξύ αγνώστων –κι όταν λέμε παντού εννοούμε παντού, από τη στάση του λεωφορείου ως την ουρά για τα ποτά στο μπαρ– κι αυτή η επίμονη αίσθηση πως επισκέπτεσαι φίλους, ακόμα και άνθρωπο να μην ξέρεις εκεί. Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος να (ξανα)πάς Βελιγράδι. Ακολουθούν μερικοί ακόμα.
Το ιστορικό του κέντρο
Ο κεντρικός πεζόδρομος της Knez Mihailova και τα δρομάκια γύρω του φτιάχνουν μια απολαυστική περαντζάδα ανάμεσα σε αρχιτεκτονικά αριστουργήματα, μουσικούς του δρόμου, εμπορικά μαγαζιά, ζευγαράκια που κρατιούνται από το χέρι, ψαγμένες γκαλερί και ταπεινές πεκάρες, φούρνους δηλαδή που πλημμυρίζουν τη γειτονιά με τα αρώματα από τις φρεσκοφουρνισμένες πίτες που τρώει όλη η πόλη για πρωινό (ή δεκατιανό, ή brunch, ή μετά από ξενύχτι για να στρώσει το στομάχι, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί).
Το Καλεμεγκντάν
Δύο ποτάμια συναντιούνται στο Βελιγράδι, ο Σάβος και ο Δούναβης, που κάποτε αποτελούσαν τα σύνορα δύο αυτοκρατοριών μεγάλων και τρανών, φτιάξε καφεδάκι και θα σου πούμε λεπτομέρειες γι’ αυτό παρακάτω. Στο σημείο που συναντιούνται αυτά τα δύο ποτάμια, που λες, υψώνεται ένα κάστρο βγαλμένο από εικονογράφηση παραμυθιού, και να μας συγχωρείς το κλισέ, δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε. «Καλεμεγκντάν» δεν είναι το όνομα του κάστρου, αλλά του πάρκου μέσα στο οποίο βρίσκεται το κάστρο (από τις τούρκικες λέξεις kale, φρούριο, και meydan, κήπος). Το κάστρο όπως το βλέπεις σήμερα είναι στο μεγαλύτερο μέρος του βυζαντινό, αν και υπήρχε ήδη από τον 3ο αιώνα π.Χ. Το έχτισαν, αν αναρωτιέσαι, οι Σκορδίσκοι, Κέλτες που κατοικούσαν τότε την χώρα που σήμερα λέμε Σερβία.
Η Σκανταρλίγια
Μπορεί να είναι η πιο τουριστίκ γειτονιά του Βελιγραδίου, κάτι μεταξύ Μονμάρτης και Πλάκας των 80s, όμως, μεγάλο όμως, η Σκανταρλίγια δεν παύει να είναι πανέμορφη –και γι’ αυτό κάπως υποχρεωτική σε κάθε Βελιγραδοδιαδρομή, όχι μόνο των πρωτάρηδων επισκεπτών. Το λιθόστρωτο καλντερίμι της Skadarska είναι γεμάτο φουντωτές φυλλωσιές, λουλουδιασμένα μπαλκόνια και γλυπτά που αποτίουν φόρο τιμής στους λογοτέχνες που σύχναζαν εδώ στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Μπαράκια και ταβέρνες με ζωντανή μουσική και αποκλειστική πελατεία τουρίστες πλαισιώνουν τις όχθες του. Το αν θα καθίσεις εδώ ή θα τα προσπεράσεις απλώς για να βολτάρεις στη γειτονιά το αφήνουμε στην κρίση σου.
Το Μουσείο Τέσλα
Ακόμα και αν είσαι από τους ανθρώπους που βαριούνται τα μουσεία, εδώ θα ενθουσιαστείς, σου το υπογράφουμε. Η στιγμή ας πούμε που βλέπεις τη λάμπα νέον που κρατάς στο χέρι σου να ανάβει με το που στροφάρει το Πηνίο Τέσλα απέναντί σου, χωρίς καλώδια, μπαταρίες, διακόπτες και άλλα τέτοια περιττά, είναι κάτι που θα θυμάσαι για καιρό. Για καιρό επίσης θα θρηνείς όλα τα λεφτά που δεν θα είχες δώσει στη ΔΕΗ αν δεν είχε μπει ο καπιταλισμός ανάμεσα σε εμάς και τον Νίκολα τον Τέσλα, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη και πονεμένη ιστορία –που θα σου την πουν αναλυτικά, για να ξέρεις σε ποιανού την φωτογραφία να πετάς βελάκια από εδώ και πέρα (χιντ: Ξεκινάει από Εντ και τελειώνει σε ισον, και περνιέται για εφευρέτης του ηλεκτρικού ρεύματος, ενώ ήταν απλά ένας κλέφτης). Να πας στο μουσείο. Θα σε εξοργίσει και θα σε τραυματίσει για πάντα, αλλά να πας.
Το Ζέμουν
Λεπτομέρειες για δύο αυτοκρατορίες που είχαν εδώ τα σύνορά τους υποσχεθήκαμε, και έφτασε η ώρα: Σημερινό προάστιο του Βελιγραδίου στην αντίπερα όχθη του Σάβου, το Ζέμουν ήταν κάποτε η εσχατιά της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων, μια μικρή πόλη απέναντι από το τελευταίο σύνορο των Οθωμανών, που ήταν το Βελιγράδι. Ανάμεσά τους, υπήρχε ένα νησάκι στο οποίο έπρεπε να μείνεις μέρες και μέρες καραντίνα αν ερχόσουν από την αυτοκρατορία που η πάντα σνομπ Δύση θεωρούσε μιαρή. Σήμερα, είσαι καθόλα ελεύθερος/η να διασχίσεις τη γέφυρα πάνω από το ποτάμι και να βολτάρεις ανενόχλητος/η ανάμεσα στα μπαρόκ κτίρια και τις πλημμυρισμένες café πλατείες του χαλαρού, καταπράσινου Ζέμουν.
Η Άντα
Επισήμως Άντα Τσιγκανλίγια, αλλά όλοι τη λένε Άντα σκέτο, που σημαίνει στα σέρβικα νησί ποταμού. Δεν είναι πια νησί, έχει μετατραπεί σε χερσόνησο, παραμένει όμως ένα χάρμα οφθαλμών, με τη λιμνούλα της, την παραλία της για ηλιοθεραπεία και (για τους τολμηρούς) βουτιές τα καλοκαίρια στα νερά του Σάβου, τα κλαμπ και τα εστιατόριά της που απλώνουν τραπεζάκια έξω με τις πρώτες ηλιαχτίδες, ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα.
Οι νύχτες του
Πρώην αποθήκες που μετατρέπονται σε industrial μπαράκια, χαλαρά στέκια που σερβίρουν ψαγμένα κοκτέιλ, κλαμπ που ξενυχτάνε ως το επόμενο πρωί, γκουρμέ εστιατόρια με τιμές ταβέρνας και τόσο κούλνες που ώρες-ώρες αγγίζει τα όρια της χιπστεριάς, αλλά ακόμα κι αυτό του το συγχωρούμε. Ακριβώς όπως συμβαίνει και στην Αθήνα, η «φάση» στο Βελιγράδι μετατοπίζεται κάθε λίγους μήνες, και το στέκι που αγάπησες πέρυσι φέτος μπορεί να το βρεις άδειο, ή ακόμα χειρότερα κλειστό. Διαχρονικές αξίες αποτελούν το Mikser και το KC Grad στην όχθη του Σάββου, και το Supermarket στη Strahinjića Bana. Για φαγητό μακριά από τουριστοπαγίδες, σημείωσε το Mikan (Marsala Birjuzova 14) και την Kafana Znak Pitanja (Kralja Petra 6) που σημαίνει (και ακούγεται στους ελληνικούς κύκλους ως) Ερωτηματικό –η ταμπέλα της είναι ένα σκέτο ?.
Οι συγκλονιστικά χαμηλές τιμές του
Μια που φτάσαμε στο φαγητό, να πούμε (αν δεν το έχεις ακούσει αρκετά) ότι οι τιμές στο Βελιγράδι είναι σούπερ: σταθερά γύρω στα 10€ το άτομο θα δίνεις για φαγητό, αλκοολούχων συνοδευτικών περιλαμβανομένων, γύρω στα 3-4€ κάνουν τα ποτά και τα κοκτέιλ.
(*) Ακολουθεί κοινωνικό μήνυμα που μπορείς να προσπεράσεις, αλλά να ξέρεις δεν θα σε συμπαθούμε πολύ αν το κάνεις: Ένας αμερικανικός ταξιδιωτικός οδηγός που είχαμε πετύχει στο πρώτο μας ταξίδι στο Βελιγράδι έγραφε επί λέξει τα εξής: «Προσπάθησε να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό σου, και μην τριγυρνάς φωνάζοντας πόσο φτηνά σου φαίνονται όλα, γιατί υπάρχει λόγος γι’ αυτό και δεν είναι καλός. Ο μέσος μηνιαίος μισθός είναι 200€».
Τα φτηνά αεροπορικά
Σταθερά γύρω στα 100€ κοστίζει το πήγαινε-έλα με την Aegean, σχεδόν κάθε εποχή του χρόνου. Αν κλείσεις αυτές τις μέρες ένα εισιτήριο για τα τέλη Μαρτίου-αρχές Απριλίου δεν θα σου κοστίσει παρά μόνο 89€.
Η εξίσου φτηνή διαμονή
Διαμερίσματα στην καρδιά της πόλης, ωραιότατα δωμάτια ξενοδοχείων και σούπερ οικονομικά hostel αν το budget είναι πιο-περιορισμένο-δεν-πάει, φτιάχνουν το παζλ των επιλογών διαμονής για τα βελιγραδιώτικα ταξίδια σου. Ενδεικτικά, τα δωμάτια στο Maison Royale επάνω στην Knez Mihailova ξεκινούν από 63€ το δίκλινο, ενώ αυτό το διαμέρισμα στο κέντρο δεν θα σου κοστίσει περισσότερα από 53€ τη βραδιά για δύο άτομα. Αν το budget είναι ακόμα πιο περιορισμένο, και δε σε πειράζει να μείνεις λίγο εκτός κέντρου, αυτό το ωραιότατο διαμέρισμα κοστίζει 38€ για δύο άτομα, ενώ λιτή αλλά αξιοπρεπέστατη επιλογή είναι και το Left River, πιο κοντά στο κέντρο, στα 28€ το δίκλινο.
