Εκδηλώσεις όπως εκείνη με τις Drag queens που διάβαζαν παραμύθια στα παιδάκια είναι πραγματικές ευκαιρίες για γονεις που θέλουν έναν πιο όμορφο κόσμο για τα παιδιά τους.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η εκδήλωση κατά την οποία drag queens διάβασαν παραμύθια σε παιδάκια στην Θεσσαλονίκη συγκέντρωσε την μήνι ουκ ολίγων που έσπευσαν να δημοσιοποιήσουν τον φόβο και την βδελυγμία τους για τα «παραδείγματα που δίνονται στα παιδιά».
Όλη η ανησυχία βασίζεται στην αυταπάτη της «κανονικότητας», μια υποτίθεται φυσιολογικής κατάστασης που εκφράζει τους περισσότερους ανθρώπους και τις επιθυμίες τους. Ποιος όμως ορίζει αυτές τις «κανονικότητες» και ποιος σηματοδοτεί τις επιτρεπτές αποστάσεις από αυτές; Το κράξιμο; Ε. όχι δα. Δεν φτάσαμε στο 2023 για να καθορίζουν τα όρια της ανοχή μας ως κοινωνία μια χούφτα κακοποιητές που κράζουν το διαφορετικό για να νιώθουν οι ίδιοι ότι τα κάνουν όλα σωστά.
Διότι περί αυτού πρόκειται. Η καταπίεση των ερωτικών επιλογών ανέκαθεν ήταν συνυφασμένη με την «αιδώ» ή/και την «τιμή», πίσω από τις οποίες κρύβονταν (ενίοτε όχι και τόσο έντεχνα) συστήματα εξουσίας που ενδιαφέρονταν να αφήνουν πληθυσμιακές ομάδες με όσο το δυνατόν λιγότερη φωνή.
Αυτό τι θα πει; Ότι ο κύριος Γιώργος από τον Κορυδαλλό που βρίζει τους γκέη ή η αφελής Κατερίνα Λάσπα που επιτέθηκε στην εκδήλωση της ανάγνωσης παραμυθιών αποτελούν όργανα της εξουσίας με σκοπό να ελέγξουν τις μάζες; Όχι. Αν και οι περιορισμοί στην ερωτική επιθυμία υπαγορεύτηκαν τελικά για αυτό ακριβώς, οι περισσότεροι από όσους τους αναπαράγουν, έχουν απλώς περιορισμένη την αίσθηση του ανθρωπισμού και δεν αξιολογούν ως σημαντική την αποδοχή των άλλων ανθρώπων. Είναι με δυο λόγια πρόθυμοι να συντηρούν μια κατάσταση που βρήκαν, αντί να αναζητούν τρόπους να την βελτιώσουν.
Και πως βελτιώνεται η κατάσταση; Κατ΄ αρχήν με το να είναι τα δικαιώματα όλων ίσα∙ με το να τους αναγνωρίζεται το δικαίωμα να μην διαχωρίζονται από άλλους ανθρώπους λόγω των ερωτικών ή θρησκευτικών επιλογών τους Ο καλύτερος τρόπος να συμβεί αυτό είναι η επόμενη γενιά να θεωρεί αυτονόητο ότι θα υπερασπιστεί τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων και να μάθει να μην κρίνει τους ανθρώπους από το τι φορούν, πώς κινούνται ή πώς μιλούν.
Αν είσαι γονιός (πρέπει να) ξέρεις ότι είναι πιο σημαντικό να φτιαχτεί ένας κόσμος στον οποίο το παιδί σου δεν θα καταπιέζεται για αυτό που θα διαλέξει να είναι, παρά το να σέβονται όλοι το εκάστοτε «καθωσπρέπει», το οποίο αλλάζει- έστω και αργά.
Και ο χώρος για την αντίθετη άποψη; Δεν δικαιούται κάποιος γονιός ή ο κ. Γιώργος που λέγαμε να διαφωνεί; Στο θέμα των ίσων δικαιωμάτων, όχι, δεν μπορεί να διαφωνεί κανείς. Στον τρόπο που θα επιτευχθεί η ισότητα των δικαιωμάτων θα μπορούσε να υπάρξει μια τέτοια συζήτηση. Και εκεί όμως χρειάζεται προσοχή γιατί πολλές φορές αυτό που θεωρούμε «άποψη» είναι μια ιεροξεταστική ρομφαία που δεν μοιάζει καθόλου με άποψη, αλλά με ποινή.
Αυτές οι «ποινές» είναι ο αντίπαλος για μια καλύτερη κοινωνία και όχι οι κυνηγημένες από το «κανονικό» ψυχές.
