Νέες ταινίες που αξίζουν το μηνιάτικο του Netflix

Καλές οι έξοδοι τα Χριστούγεννα δεν λέμε, ακόμη καλύτερα τα χριστουγεννιάτικα μενού και τα ρεβεγιόν με αγαπημένους φίλους και συγγενείς, όμως ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Μιλάμε για την απόλυτη περίοδο χουχουλιάσματος κάτω από μια ζεστή και κατά προτίμηση φλις κουβερτούλα, βλέποντας ταινίες που περίμενες όλη τη χρονιά.

Ψάξαμε και βρήκαμε που λες τις καλύτερες ταινίες που παίζουν αυτή τη στιγμή στο Netflix, ξεχωρίζοντας τες με κόπο από τον σωρό των νέων κυκλοφοριών του, που ανανεώνονται σχεδόν καθημερινά. Σου φτιάξαμε και λίστα, την οποία αν ολοκληρώσεις είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αναφωνήσεις «χαλάλι κι αυτό το μηνιάτικο» στην πλατφόρμα της καρδιάς μας.

Glass Onion: Knives Out του Ράιαν Τζόνσον (2022)

Ο Ράιαν Τζόνσον καλεί για άλλη μια φορά τον Μπενούα Μπλαν (Ντάνιελ Κρεγκ άρχοντα πάρε μας τα υπάρχοντα) για να βρει την άκρη πίσω από μια ετήσια συνάντηση φίλων σε μια έπαυλη ενός απομονωμένου ελληνικού νησιού η οποία κρύβει μυστήριο, γρίφους, δολοπλοκίες και μπόλικες ανατροπές. Οι Έντουαρντ Νόρτον, Τζανέλ Μονέ, Κάθριν Χαν, Λέσλι Όντομ Τζούνιορ, Τζέσικα Χένγουικ, Μάντελιν Κλάιν, Κέιτ Χάντσον και Ντέιβ Μπαουτίστα πλαισιώνουν τον Κρεγκ σε ένα απολαυστικό whodunit φιλμ που βλέπεται απνευστί αφού έχει την απόλυτη ισορροπία μεταξύ δράσης, διασκεδαστικών στιγμών αλλά και καλογραμμένων χαρακτήρων.

White Noise του Νόα Μπάουμπαχ (2022)

Ξεκαρδιστική αλλά και τρομακτική, λυρική και παράδοξη, συνηθισμένη και ταυτόχρονα αποκαλυπτική, η ταινία "White Noise" δραματοποιεί τις προσπάθειες μιας σύγχρονης αμερικανικής οικογένειας να ανταπεξέλθει στις τετριμμένες συγκρούσεις της καθημερινής ζωής, παλεύοντας παράλληλα με τα οικουμενικά μυστήρια της αγάπης, του θανάτου και της πιθανότητας να ευτυχήσει κανείς σε έναν αβέβαιο κόσμο. Ο Νόα Μπάμπαχ διασκευάζει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία του Ντον Ντελίλο, δίνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον Άνταμ Ντράιβερ, λοξοκοιτώντας ήδη προς τα Όσκαρ. Με λίγα λόγια: όταν η μαγεία του πιο ταλαντούχου Indie σκηνοθέτη της γενιάς του, συναντά την τέχνη της δυστοπίας που εμπνεύστηκε ο γίγαντας της αμερικανικής λογοτεχνίας κι ερμήνευσε αποστομωτικά ο σπουδαίος Ντράιβερ.

The Pale Blue Eye του Σκοτ Κούπερ (2022)

Γουέστ Πόιντ, 1830. Ένας αποκαρδιωμένος ντετέκτιβ αναλαμβάνει να ερευνήσει σιωπηρά τη βάναυση δολοφονία ενός δόκιμου. Αντιμέτωπος όμως με τον δεσμευτικό κώδικα σιωπής των δοκίμων, ζητά από έναν συνάδελφο του θύματος να τον βοηθήσει να διαλευκάνει την υπόθεση – έναν νεαρό άντρα τον οποίο γνωρίζουμε σήμερα με το όνομα Έντγκαρ Άλαν Πόε. O Σκοτ Κούπερ φτιάχνει ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι που δεν θα μας κάνει καμία απολύτως εντύπωση αν φτάσει μέχρι το κόκκινο χαλί των Όσκαρ, χάρη κυρίως στην εξαιρετική ερμηνεία του Κρίστιαν –δεν έχω παίξει σε κακή ταινία ποτέ- Μπέιλ αλλά και τη στοιχειωτική ατμόσφαιρα της ταινίας. Αν είσαι φαν του Sherlock, μη διστάσεις κι είναι βέβαιο ότι θα δικαιωθείς.

Bardo του Αλεχάντρο Ινιάριτου (2022)

Το "Μπάρντο, το Ψευδές Χρονικό ενός Σωρού Αλήθειες" είναι μια επική, εντυπωσιακή και συναρπαστική εμπειρία με φόντο το προσωπικό και συγκινητικό ταξίδι του Σιλβέριο, ενός διάσημου Μεξικανού δημοσιογράφου και δημιουργού ντοκιμαντέρ που ζει στο Λος Άντζελες, ο οποίος, έχοντας κερδίσει ένα διεθνές βραβείο μεγάλου κύρους, νιώθει την ανάγκη να επιστρέψει στην πατρίδα του, χωρίς να περιμένει ότι αυτό το απλό ταξίδι θα τον ωθήσει σε ένα υπαρξιακό όριο. Ένας αυτοβιογραφικός σχεδόν Ινιάριτου πάντα τραβιέται, ειδικά όταν σκαρώνει ένα άλλοτε συγκινητικό κι άλλοτε ξεκαρδιστικό ταινιάκι, για όλα αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα που κρύβονται βαθιά μέσα στην ψυχούλα κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου.

The Wonder του Σεμπαστιάν Λέλιο (2022)

Ο Σεμπαστιάν Λέλιο είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του σινεμά της Χιλής μαζί με τον αγαπημένο μας Πάμπλο Λορέν. Στο The Wonder φτιάχνει ένα ψυχολογικό θρίλερ με επίκεντρο την Αγγλίδα νοσοκόμα Lib Wright, η οποία, ταξιδεύει σε ένα χωριό για να παρατηρήσει ένα 11χρονο κορίτσι, την Anna O'Donnell, που έχει σταματήσει να τρώει αλλά με κάποιον τρόπο παραμένει ζωντανή και υγιής. Η Φλόρενς Πιου κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο και δίνει μια βραδύκαυστη εσωτερική ερμηνεία, που αξίζει τουλάχιστον το χειροκρότημά μας. Το φιλμ του Λέλιο έχει κλιμακούμενη ένταση, χωρίς να χάνει τον βασικό προσανατολισμό του, που δεν είναι άλλος από ένα διαρκές κλείσιμο του ματιού στον θεατή.