Ένα μουντιάλ λιγότερο ξένοιαστο

Το Μουντιάλ του Κατάρ είναι έτοιμο να ξεκινήσει. Είναι το πρώτο Μουντιάλ που έχει τραβήξει τόση αρνητική δημοσιότητα, μαζί με την προσμονή που κάθε παγκόσμιο κύπελο συνεπάγεται για τον ποδοσφαιρόφιλο κόσμο.

Η αρνητική δημοσιότητα αφορά αφενός το επίπεδο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μεγάλων πληθυσμιακών ομάδων όπως οι γυναίκες στην αραβική χώρα, αλλά και τις συνθήκες εργασίας, στις οποίες δούλεψαν οι εργάτες που κατασκεύασαν τις αναγκαίες υποδομές. Σύμφωνα με πλείστες όσες καταγγελίες λοιπόν, πρόκειται για εργάτες από χώρες όπως Ινδία, Νεπάλ, Μπαγκλαντές, οι οποίοι ζούσαν στιβαγμένοι σε καμπίνες χωρίς παράθυρα με ελάχιστο προσωπικό χώρο και με κινητά και έγγραφά τους κρατημένα από την εταιρία.

Ο πολιτικοποιημένος Ερίκ Καντονά έχει απερίφραστα εκφράσει την αηδία του για το Παγκόσμιο Κύπελο του 2022 και έχει καταστήσει σαφές ότι δεν παρακολουθήσει ούτε έναν αγώνα, Στον αντίποδα, ο συνεργάτης της διοργάνωσης και- πιθανότατα- αδρά αμειβόμενος, Ντέηβιντ Μπέκαμ μας ενημερώνει σε διαφημιστικό σποτ πως «το Κατάρ είναι καταπληκτικό μέρος για διακοπές» και πουλάκια τιτιβίζουν αμέριμνα.       

«Τι θα κάνουμε; Θα δούμε μουντιάλ κανονικά, σαν να μην τρέχει τίποτα;» με ρώτησε ένας φίλος τις προάλλες. Σε μια εποχή που τα αιτήματα για τα απανταχού δικαιώματα βράζουν, μια τέτοια απόφαση δεν μπορεί να ληφθεί ελαφρά τη καρδία. Και διαχρονικά όμως. Οι χώρες του αραβικού κόσμου έχουν ως επι το πλείστον ειρήνη που βασίζεται σε μια βασιλική ηγεμονία του- κατά τεκμήριο- πλουσιότερου πολίτη τους. Ο γιός του τον διαδέχεται ως απόλυτος μονάρχης, ενώ ξέρει ότι μετά από αυτόν έρχεται ο δικός του γιος. Και η ζωή περνά έτσι όμορφα χωρίς κανείς να ψιθυρίσει τίποτα για «εκλογές» «λαϊκή βούληση» ή ανάλογες πολυτέλειες.

Ούτε φυσικά η Δύση και εμείς οι τηλεθεατές.

«Και τι θα γίνει αν εμείς δεν δούμε Μουντιάλ; Θα αλλάξουν οι συνθήκες ζωής στο Κατάρ;» ακούω κάποιους να ρωτούν. Πιθανότατα όχι. Η μαζική μας απαρέσκεια όμως και μια τυχόν πτώση στην τηλεθέαση μπορεί ενδεχομένως να επηρεάσει τις μελλοντικές αποφάσεις θεσμών όπως η UEFA και η FIFA, ώστε να λαμβάνουν υπόψη τους και άλλα πράγματα κατά την επιλογή διοργανώτριας χώρας, πέρα από το πόσο εύπορη είναι ή το πόσες προοπτικές ανάπτυξης έχει η ποδοσφαιρική της αγορά.

Μέχρι εκεί μπορούμε να φτάσουμε ως άτομα. Και αυτό όμως, «λίγο δεν είναι» που λέει και ο ποιητής. Και τίποτα να μην αλλάξουμε, τουλάχιστον θα έχουμε κρατήσει τον αυτοσεβασμό μας.