Η πέτρα του σ(κ)ανδάλου
Σανδάλια ή σκαρπίνια, Προεδρικό μέγαρο ή παραλία, οι άνθρωποι πρέπει να κρίνονται αλλού.
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
γράφει:
Παλαιότερο των 360 ημερών
Η χλαπαταγή από την κάζουαλ παρουσία του επιχειρηματία στο Προεδρικό Μέγαρο καλά κρατεί. Το ότι διάλεξε να αψηφίσει το πρωτόκολλο δεν θα έπρεπε να μας πει από μόνο του κάτι. Για αυτό είναι «πρωτόκολλο» και όχι dress code, περίπτωση κατά την οποία θα του απαγορεύονταν η είσοδος.
Είναι τα ρούχα και η εξωτερική εμφάνιση ένας τρόπος να δείξουμε τι πιστεύουμε για τους απανταχού θεσμούς; Είναι, αν το κάνουμε να είναι.
Τι εννοώ; Έπεσα τις προάλλες σε μια παρέα γονιών που συζητούσαν ημιαπαυδισμένοι για τον τρόπο ντυσίματος των νεαρών κοριτσιών στο σχολείο. Φυσικά δεν αναφέρθηκε ότι «προκαλούν» με το ντύσιμό τους- μια φράση που συνηθίσαμε για δεκαετίες να αποτελεί τον κανόνα. Αυτό τουλάχιστον το ξεπεράσαμε.
Όμως τα κορίτσια φαίνεται ότι για αρκετούς ντύνονται «ακατάλληλα», σαν «να μην έχουν επίγνωση του που βρίσκονται». Από την μεριά όσων εκφράζουν κάτι τέτοιο η σκέψη δεν είναι παράλογη. Μεγάλωσαν σε ένα εντελώς άλλο περιβάλλον όπου οι συγκεκριμένες επιλογές των σημερινών εφήβων θα σήμαιναν ότι η νεαρά σχεδόν δεν έχει σώας τας φρένας, μια που αποτυγχάνει να κατανοήσει το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται και ποια είναι τα όρια της κοσμιότητας εντός του.
Αυτό που δεν κατανοούν οι… κρίνοντες ενήλικες είναι ότι το ίδιο το πλαίσιο έχει αλλάξει. Η πλειοψηφία των κοριτσιών ντύνεται με τον ίδιο πάνω-κάτω τρόπο και αυτό δεν αποτελεί διαφοροποίηση για τον κύκλο τους. Τα αγόρια δεν είναι σαν εκείνα της δεκαετίας του 1980 και των παλαιότερων δεκαετιών που διψούσαν για λίγο μπούτι ή μαγνητίζονταν από ένα πληθωρικό μπούστο.
Η εύκολη πρόσβαση στην πορνογραφία, η διάδοση του γυμνού, αλλά και ένας ριζικά αναδομητικός λόγος σχετικά με αυτονόητο δικαίωμα των ανθρώπων να φορούν ό,τι θέλουν όπως το θέλουν, έχουν κάνει δουλειά.
Αν, ωστόσο, μαζευτούμε δέκα ενήλικες και εξακολουθήσουμε να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα με τις πληροφορίες και τα εργαλεία του χθες, για εμάς, ένα τέτοιο ντύσιμο θα είναι οπωσδήποτε απρεπές και εμείς θα ικανοποιούμαστε που είμαστε σε θέση να το επισημαίνουμε και να διαχωρίζουμε «το σωστό από το λάθος».
Έτσι και με τα του Προεδρικού. Όσο μας αρέσει να θεωρούμε ότι ενώπιον των θεσμών η εξωτερική εμφάνιση είναι από μόνη της σε θέση να αποδίδει τιμή, τόσο μια παρεκκλίνουσα από τον κανόνα συμπεριφορά θα προκαλεί σ(κ)άνδαλο. Κατά τη γνώμη μου όμως δεν αξίζει να μπαίνει κανείς σε αυτή την οδό σκέψης, εκτός αν θέλει ο ίδιος να νιώσει την «αγνότητα» του τιμητή που ως γνωστόν είναι πάντα διανθισμένη από μπόλικη συντήρηση.
Ούτε που τον ξέρω τον επιχειρηματία οπότε δεν μου είναι συμπαθής ή αντιπαθής. Δεν έχω σκοπό να διαμορφώσω τη γνώμη μου όμως από το αν ένα βράδυ φορούσε κλειστά ή ανοικτά παπούτσια.
Είναι τα ρούχα και η εξωτερική εμφάνιση ένας τρόπος να δείξουμε τι πιστεύουμε για τους απανταχού θεσμούς; Είναι, αν το κάνουμε να είναι.
Τι εννοώ; Έπεσα τις προάλλες σε μια παρέα γονιών που συζητούσαν ημιαπαυδισμένοι για τον τρόπο ντυσίματος των νεαρών κοριτσιών στο σχολείο. Φυσικά δεν αναφέρθηκε ότι «προκαλούν» με το ντύσιμό τους- μια φράση που συνηθίσαμε για δεκαετίες να αποτελεί τον κανόνα. Αυτό τουλάχιστον το ξεπεράσαμε.
Όμως τα κορίτσια φαίνεται ότι για αρκετούς ντύνονται «ακατάλληλα», σαν «να μην έχουν επίγνωση του που βρίσκονται». Από την μεριά όσων εκφράζουν κάτι τέτοιο η σκέψη δεν είναι παράλογη. Μεγάλωσαν σε ένα εντελώς άλλο περιβάλλον όπου οι συγκεκριμένες επιλογές των σημερινών εφήβων θα σήμαιναν ότι η νεαρά σχεδόν δεν έχει σώας τας φρένας, μια που αποτυγχάνει να κατανοήσει το πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται και ποια είναι τα όρια της κοσμιότητας εντός του.
Αυτό που δεν κατανοούν οι… κρίνοντες ενήλικες είναι ότι το ίδιο το πλαίσιο έχει αλλάξει. Η πλειοψηφία των κοριτσιών ντύνεται με τον ίδιο πάνω-κάτω τρόπο και αυτό δεν αποτελεί διαφοροποίηση για τον κύκλο τους. Τα αγόρια δεν είναι σαν εκείνα της δεκαετίας του 1980 και των παλαιότερων δεκαετιών που διψούσαν για λίγο μπούτι ή μαγνητίζονταν από ένα πληθωρικό μπούστο.
Η εύκολη πρόσβαση στην πορνογραφία, η διάδοση του γυμνού, αλλά και ένας ριζικά αναδομητικός λόγος σχετικά με αυτονόητο δικαίωμα των ανθρώπων να φορούν ό,τι θέλουν όπως το θέλουν, έχουν κάνει δουλειά.
Αν, ωστόσο, μαζευτούμε δέκα ενήλικες και εξακολουθήσουμε να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα με τις πληροφορίες και τα εργαλεία του χθες, για εμάς, ένα τέτοιο ντύσιμο θα είναι οπωσδήποτε απρεπές και εμείς θα ικανοποιούμαστε που είμαστε σε θέση να το επισημαίνουμε και να διαχωρίζουμε «το σωστό από το λάθος».
Έτσι και με τα του Προεδρικού. Όσο μας αρέσει να θεωρούμε ότι ενώπιον των θεσμών η εξωτερική εμφάνιση είναι από μόνη της σε θέση να αποδίδει τιμή, τόσο μια παρεκκλίνουσα από τον κανόνα συμπεριφορά θα προκαλεί σ(κ)άνδαλο. Κατά τη γνώμη μου όμως δεν αξίζει να μπαίνει κανείς σε αυτή την οδό σκέψης, εκτός αν θέλει ο ίδιος να νιώσει την «αγνότητα» του τιμητή που ως γνωστόν είναι πάντα διανθισμένη από μπόλικη συντήρηση.
Ούτε που τον ξέρω τον επιχειρηματία οπότε δεν μου είναι συμπαθής ή αντιπαθής. Δεν έχω σκοπό να διαμορφώσω τη γνώμη μου όμως από το αν ένα βράδυ φορούσε κλειστά ή ανοικτά παπούτσια.
