Κυψελιώτισες, κυψελιώτες!

της Αγάπης Μαργετίδη

Αγαπητοί μου γείτονες, σήμερα σας έχω σπουδαία νέα. Εδώ και δυόμιση χρόνια έχει ανοίξει στην πολύπαθη γειτονιά μας ένα κρεοπωλείο αλλιώτικο απ’ τ’ άλλα. Ένα μαγαζί του 21ου αιώνα που λάμπει από καθαριότητα, στο οποίο πηγαίνεις και ξαναπηγαίνεις για τα καταπληκτικά κρέατα, διαλεγμένα ένα προς ένα από ελληνικές φάρμες. Εδώ δεν βαράνε το κρέας αλύπητα για να χάσει όλους τους χυμούς του και να γίνει σόλα. Εδώ σε ρωτάνε τι και πώς και σου δίνουν αυτό που πρέπει, σιτεμένο και κομμένο όπως πρέπει.

Έχουν και ολόφρεσκα, νοστιμότατα αφράτα μπιφτέκια, κεμπάπ, ρολά, λουκάνικα και χίλιες άλλες δυο λιχουδιές έτοιμες για μαγείρεμα, γι’ αυτούς που δεν προλαβαίνουν ή δεν ξέρουν, για τους αναποφάσιστους της τελευταίας στιγμής. Έχουν πίτες για τα τυλιχτά, μουστάρδες, μπαχαρικά, σάλτσες και dressings. Ζυμαρικά, τραχανάδες, χυλοπίτες, όσπρια. Όλα ανεξαιρέτως από τον αφρό της ελληνικής παραγωγής. Έχουν τόνο από την Αλόννησο και γλυκά του κουταλιού από τον Κάμπο της Χίου. Το κερασάκι στην τούρτα είναι οι καταπληκτικές κεντημένες στο χέρι ποδιές κουζίνας της φίλης μου Ελένης Ψυχούλη, πολύχρωμες, χαρούμενες, sexy, κι όποιος αντέξει!



Δέχονται παραγγελίες για οποιαδήποτε περίσταση, κάνουν διανομή στο σπίτι χωρίς επιβάρυνση, βγαίνοντας από τα όρια της Κυψέλης, σε όλες τις περιοχές της Αττικής. Έχουν καλές τιμές, προσαρμοσμένες στην αγοραστική δύναμη της γειτονιάς. Δεν πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Από αυτά χορτάσαμε, δεν θέλουμε άλλο. Πάνω απ’ όλα έχουν γνώσεις και χαμόγελο. Αυτό το έξτρα που δεν χρεώνεται, ενώ κοστίζει πανάκριβα.

Η χαρά μου το περασμένο Σάββατο που επισκέφθηκα Το Κρεοπωλείον ήταν μεγάλη γιατί στενοχωριόμουν πολύ που για ένα κομμάτι κρέας έπρεπε να ξενιτευτώ σε μέρη μακρινά. Δεν της αξίζει αυτό της Κυψέλης. Όπως δεν της αξίζει που δεν έχει μείνει βιβλιοπωλείο για βιβλιοπωλείο, χαρτοπωλείο για χαρτοπωλείο, ένα όμορφο ανθοπωλείο, ένας φούρνος βρε αδερφέ με κανονικό ψωμί. Που στο πάλαι ποτέ υπέροχο Select σε πιάνει κατάθλιψη από την ασχήμια της τάχα μου ανακαίνισης, που η Φωκίωνος Νέγρη έχει παραδοθεί άνευ όρων σε φτηνιάρικες κακάσχημες καφετέριες και ταχυφαγεία της συμφοράς. Που ο Διόνυσος της πλατείας Αγ. Γεωργίου, εκεί που κάποτε έτρωγες ένα από τα καλύτερα σουβλάκια της Αθήνας και λαχταριστό γουρουνάκι σούβλας, πνέει τα λοίσθια, έχοντας καταστρέψει ανεπιστρεπτί την φήμη του.

Κι αν πού και πού βρίσκεις ακόμα κάποιο ζαχαροπλαστείο σαν το Πελίτ της πλατείας Αμερικής, ένα μπακάλικο σαν του Κουκά της Πατησίων ή παραδίπλα ένα μυθικό μπαρ σαν το Au Revoir που επιμένουν σε πείσμα των καιρών, τα φυλάς σαν κόρη οφθαλμού στηρίζοντάς τα όσο πιο συχνά μπορείς, γιατί αν εκλείψουν κι αυτά, τελειώσαμε.

Για όλα αυτά τα στενάχωρα, για τα οποία καμιά κρίση δεν φταίει, παρά μόνο το ξερό κεφάλι του νεοέλληνα που καταστρέφει αντί να εκσυγχρονίζει, που κλαίει τη μοίρα του αντί να εκπαιδεύεται και να δημιουργεί, που πάντα κάποιος άλλος θέλει το κακό του, για όλα αυτά θλίβομαι βαθύτατα.



Έτσι όταν γίνεται κάτι καλό, με σκέψη, σχεδιασμό, έρευνα και το απαραίτητο μεράκι, η χαρά μου είναι διπλή και αναθαρρεύω, ανακτώντας έστω και προσωρινά μέχρι την επόμενη κατραπακιά, τη χαμένη μου πίστη. Θα με συγχωρέσετε ελπίζω για την πολυλογία μου κι εσείς των άλλων γειτονιών, πόλεων και κωμοπόλεων γιατί η ασθένεια είναι πανελλαδική και σίγουρα έχετε κι εσείς τέτοια παραδείγματα.

Γι’ αυτό θέλω να κλείσω αυτό το άρθρο με ένα μήνυμα αισιοδοξίας και με τις πιο θερμές μου ευχαριστίες προς όλους αυτούς που δεν το βάζουν κάτω, που με σκληρή δουλειά αποδεικνύουν ότι όταν θέλουμε, μπορούμε.